ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ «Χαμόγελο»

Μέρωσε η νύχτα
Κοφτές μακραίνουν
ψηλά οι αναπνιές
των βημάτων
των άστρων

Το τραγούδι μακρόσυρτο
ανηφορίζει την πλαγιάδα μιας
παράξενα γλυκειάς
μελαγχολίας των βράχων του

Απρόσωπο πρώτο
φως τρικυμίζει
τη χαρά νυσταγμένη
ροδίζοντας χαμόγελο
σε ατμόσφαιρα πάχνης αόριστης

Φτερούγες αδέσποτες πουλιών
διαβατάρικων σοφιλιάζουν
τους ήχους των ρωγμών
του χειμώνα τους και
πλέκουν σε ξέκλωνα
βραχιόνια προσμονών
ανθούς τα γιορντάνια
της 'Ανοιξης

Ποιός καημός Αλκυόνης
στων καιρών τις φουρτούνες
θα σφραγίσει του ήλιου
την ανέφελη θέρμη
να καρπίσει στο χρόνο
της χαράς το γιορτάσι σου