Μία φορά και έναν καιρό, το μαγικό ραβδάκι το βρήκα καθώς διάβαζα ένα παραμυθάκι.
Μία ραβδιά, δύο ραβδιές περνούσα όμορφες βραδιές.
Πήρα που λες από χαρά αυτό το παιχνιδάκι.
Ταξίδι στ άστρα πήγαινα, βολτούλες στο φεγγάρι.
Πουλί γινόμουν στη στεριά, στη θάλασσα όμως ψάρι.
Έχει γυρίσματα ο καιρός κάποτε έγινα λαγός.
Χελώνα δεν μου ταίριαξε, είχε βαρύ φορτίο.
Ούτε βασίλισσα χιονιού τουρτούριζα στο κρύο.
Έγινα ασχημόπαπο, ελάφι και λιοντάρι και κότα με χρυσά αυγά.
Όποιος τα βρει ας τα πάρει…
Το έπαιξα μία βραδιά, ωραία κοιμωμένη, γοργόνα και πριγκίπισσα,
σε λύκος δεν μου βγαίνει.
Σε γουρουνάκι το έψαχνα, μου ήρθε ο γατούλης κι απ’ τη γωνιά πετάχτηκε
ο κοντορεβυθούλης.
Το έπαιξα και Ραπουνζέλ, μάγισσα και Αλίκη, το κατσικάκι μου έκατσε
δεν βγήκε σε ποντίκι.
Κόκκινη σκούφια φόρεσα κράτησα καλαθάκι, σαν σταχτοπούτα κουρελού
καθάριζα το τζάκι.
Μια βραδιά αγανάκτησα μπήκα σε άλλο χωράφι.
Μυθολογία άνοιξα που βρήκα σ’ ένα ράφι.
Οι νύμφες ωραίες μα πολλές, τράβηξα ένα ζόρι.
Από τις μούσες διάλεξα Ευτέρπη – Τερψιχόρη.
Η Μέδουσα με τίποτα έτρεμα τον Περσέα και διάλεξα
χωρίς αιδώ την λαμπερή Αστραία.
Για Δάφνη το σκεφτόμουνα μου κόλλησε η Λήδα,
και μία από της χάριτες, στραβώθηκα; Δεν είδα...
Έγινε παρεξήγηση, χαμός σου λέω, μεγάλη.
Ε αϊ σιχτίρι για ραβδί, ας παίξουν ραβδιές και άλλοι. *Εύη*
Θερμά ευχαριστώ...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή