ΠΕΡΣΑ ΖΗΚΑΚΗ " Εν α(γ)νοία " - Μυθιστόρημα

Πέρσα Ζηκάκη -  Εν α(γ)νοία

Εκδόσεις - Δρόμων 

Έτος  Έκδοσης  - 2018 

Είδος - Μυθιστόρημα

Το θέμα του είναι η μάστιγα της εποχής μας, η άνοια, όπου μέσα από μια μυθοπλασία ξεδιπλώνονται αλήθειες βασισμένες σε προσωπικά βιώματα, αυτά που έζησα κοντά στη μητέρα μου, που έφυγε με άνοια. Αυτός ήταν και ο λόγος ο οποίος με ώθησε στη συγγραφή του που υπήρξε δύσκολη για μένα, σχεδόν οδυνηρή.

Μια απόπειρα προσέγγισης στην ασθένεια, μέσα από τα γεγονότα, όπως εξελίσσονταν κατά τη διάρκειά της, αλλά και μια καταγραφή των επιπτώσεών τους στη ζωή των προσώπων του οικείου μου περιβάλλοντος.

"Μέχρι τώρα γνώριζα να αφηγούμαι τη ζωή μέσα από τα βιβλία μου. Τα τελευταία δύο χρόνια έμαθα πραγματικά να τη ζω ακόμα και μέσα από την ανάποδη όψη της", γράφει κάπου ο ήρωας του βιβλίου. Και είναι η μόνη αλήθεια.

Για το "Εν α(γ)νοία "

ευχαριστώ τον εκδότη μου από τις Εκδόσεις Δρόμων κ. Ζώη Μπενάρδο και την αγαπημένη μου φίλη Eleni Nanopoulou, που για μία ακόμη φορά δημιούργησε, με την πάντα ιδιαίτερη έμπνευσή της, το εξώφυλλο.

Το βιβλίο θα το βρείτε στην Πολιτεία, τον Ιανό, αλλά και στα περισσότερα βιβλιοπωλεία. 

Πέρσα Ζηκάκη 

Οπισθόφυλλο 

Κι όμως φτάνει κάποια στιγμή που νιώθεις την ανάγκη ν' απαγκιστρωθείς από κάποιες εμμονές ή "εξαρτήσεις" που εμποδίζουν τη ζωή σου να προχωρήσει μπροστά. Ψάχνεις να βρεις ευκαιρίες να διοχετεύσεις την όποια ενέργεια κρύβεις μέσα σου, να αποφυλακίσεις τις ενοχές και τις τύψεις σου και να συνεχίσεις να ζεις κανονικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ήθος και τη συνείδηση του κάθε ανθρώπου. Η επιθυμία για ζωή δεν είναι παρά μια ευλογία που έρχεται όταν πραγματικά έχουμε αποφασίσει πως ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε το τοπίο μέσα στο οποίο ήδη βρισκόμαστε. Και τότε φαντάζει πιο έντονη στα μάτια μας και πιο απαιτητική από κάθε άλλη φορά. Η κάθε πραγματικότητα που ζούμε έχει τη δική της μοναδική υπόσταση.

Αποσπάσματα 

Από τον Πρόλογο

Μια κατάθεση ψυχής είναι για εμένα τούτο το βιβλίο. Δύσκολο στο γράψιμό του μιας κι αναφέρεται σε προσωπικά βιώματα που προσπάθησα να καλύψω πίσω από τη μάσκα της μυθιστορίας, κι ακόμη γιατί γράφοντας τα ξαναζούσα.

Σκηνές παρμένες από την ίδια τη ζωή, άλλοτε απλές, άλλοτε περίπλοκες.Μυθιστόρημα που θα μπορούσε να αναφέρεται σε προσωπικά δεδομένα του καθένα μας. 

Σκοπός μου δεν ήταν να γράψω κάτι που να μοιάζει με ιατρικό δοκίμιο, δεν έχω άλλωστε την αρμοδιότητα ούτε τη γνώση.Απέκτησα όμως εμπειρία μελετώντας τα γεγονότα όπως εξελίσσονταν και τις επιπτώσεις τους στη ζωή και τα πρόσωπα του οικείου μου περιβάλλοντος.

Το βιβλίο εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα, σε δύο χρόνους, στον ίδιο χώρο.Το πρώτο αναφέρεται στη ζωή του ζευγαριού πριν και μετά την άνοια, όταν αυτή παρουσιάστηκε στη γυναίκα, αλλά και τον τρόπο που αντιμετώπισε ο σύντροφός της την ασθένεια.

Το δεύτερο μέρος έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η ζωή συνεχίζεται ακόμη κι αν πιστεύουμε πως όλα έχουν τελειώσει μετά από κάθε έντονα βιωμένη κατάσταση, ακόμη κι όταν θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για όποια αλλαγή.

Τα ανθρώπινα συναισθήματα πάντα θα καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας

δίνοντάς της νέες προοπτικές.

Το βιβλίο είναι οφειλή στη μνήμη της μητέρας μου σμιλεμένη με την απέραντη αγάπη μου για εκείνη.

✦✦✦✦

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του ήρωα 

"Εν α(γ)νοία" σελ.48 Κεφ.6

Η πιο έντιμη, η πιο καθαρή συναλλαγή της ζωής μου ήταν όταν αποφάσισα να εναποθέσω τη φροντίδα της Αρετής μου στη Θεώνη μέσα από την ασύλληπτη αχρονικότητα της δραματικής μου αλήθειας.

Θυμάμαι μια φράση που είχε πει κάποτε ο αγαπημένος μου φίλος Δημήτρης Καταλειφός αναφερόμενος στο έργο του Σαίξπηρ "Βασιλιάς Ληρ".

"Τα γηρατειά καταργούν την ταυτότητα που μια ζωή ο άνθρωπος πασχίζει να οικοδομήσει για τον εαυτό του και τους γύρω του".

Και είχε δίκιο, όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με γηρατειά. Η έκτη δεκαετία του ανθρώπου δεν είναι γηρατειά. Θα έπρεπε να είναι ίσως η πιο ηρωική του ηλικία, η ενσυνείδητη γέφυρα που τον συνδέει με όσα έζησε και όσα του απομένουν να ζήσει. 

Θα μπορούσε να είναι η δεκαετία της είσπραξης για όλα όσα έχει προσφέρει, εκείνο το μπόνους που του οφείλει η ζωή.

Δεν μπορεί να του αφαιρεί η ίδια το δώρο της στερώντας του την ικανότητα να σκέφτεται. Δώρο άδωρο, άδικο κι ολέθριο μαζί.

✦✦✦✦

Απόσπασμα από το Κεφ.10, σελ.73.

(από το ημερολόγιο τού ήρωα)

Δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου τη δειλία, την αδυναμία, δεν ξέρω πια πώς να χαρακτηρίσω την απουσία μου από το προσκεφάλι της εκείνες τις τελευταίες της στιγμές.

Μιας ολάκερης ζωής παρουσία αρνήθηκα να τη δω σαν επικείμενη απουσία. Αρνήθηκα να δω τη ζωή της να φεύγει ίσως γιατί εκείνη την ώρα συνειδητοποιούσα ότι έφευγε μαζί της και η δική μου. Η απώλειά της είναι η αιτία που το προσωπικό μου κενό θα είναι πάντα απόλυτα διακριτό, προσδιορισμένο και τεράστιο. 

Το κενό δεν έχει ορισμό. Είναι από μόνο του ορισμός. Δημιουργεί ένα συναίσθημα που σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά που στο τέλος σε πνίγει. Δεν έχει χώρο, μόνο χρόνο. Είναι προσωπικό και συνάμα απρόσωπο. Ένα "άδειο" που με τίποτα δεν μπορείς να γεμίσεις.

Βιογραφικά στοιχεία 

Η Πέρσα Ζηκάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας γαλλική φιλολογία, ελληνική φιλολογία (Τμήμα Ιστορικό – Αρχαιολογικό) και παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης μαθήματα ιστορίας της τέχνης. Υπηρέτησε τη Μ. Εκπαίδευση στην Πάτρα, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε πριν λίγα χρόνια.

Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια θεάτρου και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο.

Εργογραφία:

2008 Τύψεις και μαργαριτάρια (Μυθιστόρημα) Δρόμων

2009 Οι κληρονόμοι της σιωπής (Μυθιστόρημα) Δρόμων

2012 Πάντα κάτι θα λείπει (Μυθιστόρημα) Δρόμων

2016 Η τεθλασμένη (Μυθιστόρημα) Δρόμων

2018 Εν α(γ)νοία (Μυθιστόρημα) Δρόμων