Αrt by Catrin Welz-Stein
|
Στο κλωθογύρισμα τ’ αγέρα παραστάτες
πλανώνται τα δάκρυα της ψυχής μας!
Της αυγινής δροσοσταλίδας πλούμισμα,
στ’ αποσπερνού τ’ απέραντο καράβι
πανί κι ελπίδα του ναυτόπουλου.
Η φλογισμένη ματιά μας,
στο πλωριό κατάρτι του μισεμού...
στ’ απείρου το σκοτάδι κρεμασμένη.
Χτύπησε ο πουνέντες, τροβαδούρος,
τις άυλες χορδές της λύρας του
και το τραγούδι πετάρισε,
μικρό, χτυπόκαρδο πουλάκι,
στου στήθους την άβυσσο
και κύλησε, σταλαγματιά αιμάτινη,
στου κόσμου το πέλαγος.
Η νύχτα κούρνιασε, κρυφό μαγνάδι,
στων κυπαρισσιών τις κορφές.
Κι ύστερα, εκείνο το μικρό αστέρι
θυσιάστηκε, πνοούλα φωτεινή,
στων ονείρων μας τους βωμούς,
οδηγός μας σε πορεία άγνωστη,
πορεία ποθεινή, πορεία ατελεύτητη.
Μικρέ τ’ ανέμου οργανοπαίχτη,
φύσα την ξύλινη φλογέρα σου.
Σκοπό να παίξει αλαργινό,
πνοή κι εγώ, λάμψη του κόσμου,
στην άπιαστη φωτιά, του δρόμου που ποθώ,
να μ’ οδηγήσει.
Νίκος Ταβουλάρης από την ποιητική συλλογή "Με τα φτερά του ανέμου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου