Οι κρατούμενες γυναίκες θ’ ανοίξουν την πόρτα από καινούρια σίδερα και δεν σκέφτονται παρά ένα κομμάτι από την αντίσταση και ένα κομμάτι από την ελπίδα, για μια καινούργια αυγή που άφησαν, την πόλη που ξέχασαν και τις συντρόφισσες που χάθηκαν.
Γιατί βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά τώρα
Γιατί βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά στην απομόνωση για το ποιες είναι και το τι έχουν κάνει
Γιατί δεν έχουν επαφή με κάποια γυναίκα κρατούμενη που να μην έχει αλυσίδες
Κλειδωμένες σε κελιά και σε θαλάμους με τα φώτα ανοιχτά. Συγκρατούμενες απ’ το παραθυράκι της πόρτας ίσια ολόισια στη φωτιά.
Εξορισμένες στο θυσιαστήριο με το χαμόγελο στα χείλη που συγκινεί την καρδιά. Βαπτισμένες με μια λέξη ή με μια ματιά στα εθνικά ιδεώδη της λευτεριάς.
Οι κρατούμενες γυναίκες θ’ ανοίξουν την πόρτα από τα άδυτα μιας φυλακής και θα βγουν σε μια τσιμεντένια αυλή φωνάζοντας :
«Είμαστε κρατούμενες γυναίκες των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ», απλώνοντας γύρω γύρω μαύρα κρεμασμένα ρούχα και δείχνοντας φωτογραφίες του εμφυλίου πολέμου.
Αστόχησε ο φονιάς πάνω τους
Δεν σημάδεψαν τον εαυτό τους
Δεν είναι αυτές που κινούν τα χέρια τους
Είναι δράστες αυτής της πράξης και αυτό δεν το αρνήθηκαν ποτέ ούτε το παίρνουν πίσω. Γιατί ζουν απομονωμένα με όλες τις συνέπειες.
Αλυσοδεμένες σε πατώματα, ράντζα και στρώματα. Καθισμένες σε ακραία αντικείμενα γενικής αναπηρίας. Κλεισμένες σε μικρά κελιά τρία επί τρία μόνο με φεγγίτες στην απόκρημνη γωνιά.
Σπασμένες κραυγές γυναικών σε κρότους και σκορπιούς μέσα στο γκρίζο της φυλακής. Στριμωγμένες σε τσιμεντένια και ξύλινα φυλάκια που περιορίζουν την ψυχή και το μυαλό.
Οι κρατούμενες γυναίκες δεν κινούνται πλαγίως και υπογείως σ’ ένα περιβάλλον με περιορισμένα ερεθίσματα ευαισθησίας, παρρησίας και αγώνα.
Έχουν κάνει αυτοκριτική στην απάνθρωπη και ταπεινωτική τιμωρία
Έχουν κάνει λάθη, αδικήματα και εγκλήματα τιμής
Έχουν αναθεωρήσει πρόσωπα και πράγματα
Έχουν αποδώσει το δίκιο με μόνο ένα όνειρο. Να ζήσουν κάποτε ελεύθερες μ’ ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά στον ήλιο για ένα καλύτερο αύριο
Οι κρατούμενες μαντιλοδεμένες και μαυροφορούσες γυναίκες θ’ ανοίξουν την πόρτα από τα κελιά τους στο βάθος ενός διαδρόμου για ένα καλύτερο μέλλον αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή τους.
Γιατί δεν πρόλαβαν το τελευταίο ξημέρωμα της ζωής τους
Γιατί τραγούδησαν για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν
Γιατί πέρασαν στα μάτια τους τη μαύρη εκείνη ταινία που τις εμπόδιζε να δουν
Γιατί χάθηκαν κάποια μέρα πολιορκίας στο φως του ήλιου
Αγωνίστριες σε μια έρημη χώρα στην ανηφόρα των παθών. Μάρτυρες σε τόπους εξορίας στο κολαστήριο των ψυχών.
Φυλακισμένες με ανοιχτές μνήμες συγκεντρώσεων σε κλειστές πόρτες στρατοδικείων. Αλυσοδεμένες σε γυμνούς και υγρούς τοίχους με χορωδίες πολιτικών κρατουμένων γυναικών.
Οι κρατούμενες γυναίκες ως υπόδικες και βαρυποινίτισσες πρέπει να κλειδωθούν στα κελιά τους πριν τη δύση του ηλίου. Οι φύλακες, οι ανακριτές και οι δικαστές θα περάσουν, θα μετρήσουν και θα σφραγίσουν τα εγκλήματα τιμής των γυναικών που βρίσκονται στο κέντρο της αυλής.
Γύρω από τα εγκλήματα τιμής χορεύουν οι κρατούμενες γυναίκες που φεύγουν για αιματηρή εκτέλεση και τραγουδούν
Ζήτω το δίκιο
Ζήτω η νίκη
Μη λησμονάτε
Οι δρόμοι μας θα ανταμωθούν μια μέρα στην ειρήνη του αγώνα
Οι κρατούμενες γυναίκες θα πάρουν πάλι τους δρόμους, δεν θα χαθούν με το όνειρο της επανάστασης, μες στην απέραντη μοναξιά της ιδεολογίας.
Στα πρόσωπα τους βλέπεις την μετάνοια, την ωριμότητα και τον τρόμο να κατακαίει ήχους παράξενους και ψίθυρους μακρινούς, μες στην απέραντη μοναξιά των χαμένων στοιχημάτων, με το χαρακτηρισμό να τις πιστέψεις.
Προσεύχονται και αναπολούν τα περασμένα
Σκέφτονται πως φτάσανε σ’ αυτό το σημείο, σ’ αυτό το ατυχές γεγονός
Προσπαθούν να προλάβουν την λησμονιά στο βωμό της λευτεριάς
Οι κρατούμενες γυναίκες μες στα ερείπια αλλάζουν με κάποιο τρόπο στην απομόνωση με τελευταίο σταθμό το θάνατο. Ακούνε ήχους, τρελαίνονται, θυμώνουν σαν την ανάμνηση της φωνής τους λέγοντας ευτυχία.
Θα ήταν ωραία να έβλεπαν έξω το πιο φρέσκο τριαντάφυλλο
Θα ήταν ωραία να κοίταζαν έξω από τα παράθυρα τα ελεύθερα περιστέρια
Θα τους άρεσε να έβλεπαν το φεγγάρι και τα αστέρια του ουρανού
Χρόνια γυναικεία και κόκκινα λάβαρα σ’ έναν εφιάλτη γκρίζο και κρύο σαν προθάλαμο νεκροτομείου. Μπουντρούμια σκοτεινά που κλείνουν στις μεγαλύτερες γυναικείες φυλακές Αβέρωφ της χώρας.
Κλειδωμένα γυναικεία χαμόγελα σπάνε τη σιωπή τους μέσα σε πηχτό σκοτάδι, μέσα σε νύχτα δίχως σύνορα, μέσα στην γλυκιά ελευθερία της πατρίδας.
Οι κρατούμενες γυναίκες μιλάνε μέσα από τα κελιά τους, δεν γνωρίζουν άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους και αναρωτιούνται γιατί στερούνται την ελευθερία στα στρατοδικεία από την υστερική διεφθαρμένη φαντασία.
Ποια χέρια τόλμησαν να απλώσουν κορμί γυναίκας για άλλο λόγο πέρα από τον αγάπη ;
Ποιο μυαλό μπορεί να προκαλέσει τόσο πόνο και λύπη σε ένα γυναικείο κορμί ;
Ποιοι είναι τα ανθρώπινα - κτήνη που σκοτώνουν γυναίκες γιατί τους άρεσε ο έρωτας για τη ζωή ;
Ο μαραθώνιος εγκλεισμός τους είναι να καθίσουν στο λιωμένο σίδερο με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι και να αποφύγουν την σκοτεινή πλευρά της αγάπης πίσω απ’ τους ψηλούς τοίχους του έγκλειστου φασισμού.
Νιώθουν ασφυκτικά λες και υπάρχει κάποιο τεράστιο χέρι που τις βάζει κάτω και τις πιέζει κατά γης. Και ξαφνικά κάτι φτερουγίζει πάνω τους ανάλαφρα και παράξενα σα να μην πατάνε στη γη.
Οι κρατούμενες γυναίκες δίπλα η μια στην άλλη, κοντά η μια στην άλλη, έμαθαν στην επιμονή τους να μην υποκύψουν με βια στα βασανιστήρια και στη λαχτάρα τους για ζωή.
Στους αγώνες με κόκκινα πανιά
Στα ιδανικά με ψυχή βαθιά
Στην πίστη της πατρίδας που γεννά σοφά παιδιά
Οι κρατούμενες γυναίκες με τα καλοσυνάτα μάτια και τα δειλά χαμόγελα, αποστηθίζουν το δίδαγμα τους για να κάνουν αυτοκάθαρση στο πρόσωπό τους και να υπερασπίσουν την ζωή τους.
Ν’ ακούσουν και να μην κρίνουν με μοναδικό έγκλημα την αγάπη για τη Λευτεριά και την Ανεξαρτησία. Να τραγουδήσουν πίσω απ' τα κάγκελα τραγούδια στα νέα παιδιά που μάχονται με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον για την Ελευθερία.
Xρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική κριτική προσέγγιση ]
Η φωτογραφία είναι από https://atexnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου