ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ " Ατιτλο "

Εαρινό απόγευμα των δρόμων ,των δρομέων
και των περαστικών.
Το τσιμέντο βαραίνει ακόμα και αν επάνω του φιλοξενεί
λευκά σύννεφα που έχουν το σχήμα καρδιάς.
Η πόλη μίκρυνε ,δε θα παραδεχτώ πως μεγάλωσα εγώ
ή κι ακόμα πως πασχίζει ο νους να βρει απάντηση
στο που ΄θα 'θελα να ήμουν.
Παντού και πουθενά στη μετριότητα της λαχτάρας για επιθυμία.
Στα δίχτυα ευχής ,παραπλανημένης ψυχής
μοιραίας νύχτας με ανέμελα πεφταστέρια.
Η ζωή των στιγμών σε ένα κλικ σαν έντονος χτύπος
που μετατρέπεται μόνο σε ήχο μηχανικό.
Το ασυνήθιστο κάδρο των γκρεμισμένων σπιτιών
το ανύπαρκτο παράθυρο στο καλοκαιρινό φεγγάρι.
Ο ένας εαυτός εδώ και ο άλλος εκεί
κι ενδιάμεσα το δοξασμένο κενό
των εαρινών απογευμάτων που ' χουν λίγο απ΄όλες τις εποχές.
Πάντα οφείλεις να αναγνωρίζεις για τι προσπαθείς
μα πάντα οφείλεις στον παράδεισο το τέλος της ιστορίας
-ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα-
γιατί τα δειλινά έχουν έντονο πορφυρό χρώμα
που δε μπορείς να το αγνοείς.
Το πιο κατάλληλο σημείο της εαρινής στάσης δε βρήκα ακόμα.
10.124