ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Το ποίημα "

Ήθελε μόνο να χαρίζει αγάπη
μα ο χρόνος αδυσώπητα
έτρεχε σαν σπασμένο ρολόι
και πότε πότε σκάλωνε
για να πάρει ανάσες
ακροβατώντας
πάνω στις λεπτές ίνες
της γλώσσας πόθους.

Τότε ακούστηκε το ρελαντί του
στην ερημιά του κόσμου
κι άρχισε να σαλεύει με ρίγος
ανάμεσα σε νωπές ελπίδες.
Απόψε θα γελάσω φώναξε,
απόψε θα κλάψω για τις βραδιές
που μετρούσαμε άστρα,
θα γίνω ουράνιο τόξο
και θα έρθω να σ΄αγκαλιάσω
στο αλώνι του μόχθου σου.

Μη σταματάς να χτυπάς,
να παλεύεις, γιατί εγώ θα γίνω
σιωπηλός συνένοχος
στην τραγική σου μοίρα,
θα γίνω η μοίρα μιας ανάμνησης
το ποίημα στο πριν, στο τώρα,
στο ύστερα στα ξένα
στα απόμακρα,
κι ας απουσιάζουν οι άνθρωποι
και τα πράγματα,
θα γίνω παρόν
και ας είναι περασμένα μεσάνυχτα.

Γρηγορία Πελεκούδα