με δάκρυα ξεπλένω τις στιγμές
μα πώς να σβήσω όλες τις σκηνές
τριακοσίων παιδιών νεκρών σε χαλασματιές
κι αθώα κορμιά να ξεψυχούν από τρελών ριπές.
Όλα να τα υμνήσω πατέρα μου μπορώ
μα την κόλαση αυτή αρνούμαι να τη θωρώ,
άμαχοι να πεθαίνουν για χάρη παλαβών
κορμάκια να σβήνουν στον κρότο των λεπτών.
Με γάζες και βαμβάκι τα μάτια μου τα κλείνω
τα αίσχη του πολέμου αρνούμαι να εγκρίνω,
τα σύννεφα της Ανατολής τώρα διακρίνω
και τραγικές συνέπειες απ’ το νου απομακρύνω.
Με τέτοιο θόρυβο βομβών και παραλογισμό
με αίμα ποτάμι να ρέει στο Αφρίν σαν κατακλυσμό,
ούτε ο Ευφράτης ποταμός δεν τους ξεπλένει
ούτε κι η πένα μου δεν μπορεί να τους ευφραίνει.
Κι είναι να μοιάζει αυτό το μελάνι
αίμα που λιμνάζει και συνάμα σπαράζει,
γι αυτό μαύρη κορδέλα τώρα θα φορώ
ώσπου να λήξει αυτό το μακελειό.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ
πηγή φωτογραφίας :https://tekstopdracht.nl/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου