Ήθελα τούτο το παιδί
που ΄χω στην αγκαλιά μου,
να ΄ναι σαν τ' άλλα,τα γερά,
που τραγουδούν και παίζουν.
Να πιάσει στα χεράκια του
χώματα και παιχνίδια,
να μπουσουλίσει στην αυλή,
γόνα να γρατζουνίσει,
να βγάλει παιδικές φωνές,
ν΄ακούω τη λαλιά του,
να τρέξει να το κυνηγώ,
να χαίρομαι που παίζει,
να μου κρεμάσει στο λαιμό,
τους παιδικούς του φόβους,
τα μάτια τ' αμυγδαλωτά,
να βλέπανε τον ήλιο.
Μα ποιά κατάρα του άφησε
το αίμα μολεμένο
και δεν μου λέει πότε πεινά,
πότε πονά ή κρυώνει;
Ήθελα μάνα να με πει,
κι ας έχανα τον κόσμο.
που ΄χω στην αγκαλιά μου,
να ΄ναι σαν τ' άλλα,τα γερά,
που τραγουδούν και παίζουν.
Να πιάσει στα χεράκια του
χώματα και παιχνίδια,
να μπουσουλίσει στην αυλή,
γόνα να γρατζουνίσει,
να βγάλει παιδικές φωνές,
ν΄ακούω τη λαλιά του,
να τρέξει να το κυνηγώ,
να χαίρομαι που παίζει,
να μου κρεμάσει στο λαιμό,
τους παιδικούς του φόβους,
τα μάτια τ' αμυγδαλωτά,
να βλέπανε τον ήλιο.
Μα ποιά κατάρα του άφησε
το αίμα μολεμένο
και δεν μου λέει πότε πεινά,
πότε πονά ή κρυώνει;
Ήθελα μάνα να με πει,
κι ας έχανα τον κόσμο.
Μίμης Κούρτης.
Το ποίημα " ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ..." του Μίμη Κούρτη επιλέχθηκε από το Σύνδεσμο Φιλολόγων Λευκάδας για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου