ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΧΛΗ "Ατιτλο "

Πόση νοσταλγία μπορεί να ξυπνήσει μια κίτρινη μαργαρίτα,
από αυτές που ξεπηδούνε ζουμερές σαν κοπελούδες
κι ύστερα γέρνουν το κεφάλι σαν τις ώριμες γυναίκες,
όταν θέλουνε να κρύψουν τις ρυτίδες χωρίς επιτυχία
κι έχουν μια πίκρα αφάνταστη στα μάτια...
Ποτέ μην κοιτάξετε μια γυναίκα επίμονα στο λαιμό!
δε θα νοιώσει τον ερωτισμό του βλέμματος
παρά μόνο τον έλεγχο του χρόνου της...

Ω!! αυτές τις μαργαρίτες που τις λέμε μαντιλίδες,
θυμάμαι πάντα να στολίζουν το τραπέζι της κουζίνας
κι ανάμεσα στις φέτες του ψωμιού και τα ποτήρια,
η κίτρινη γύρη έβαφε το τραπεζομάντηλο της μάνας
ή τον μουσαμά με τα απίστευτης ποικιλίας σχέδια...

Θυμάστε τους μουσαμάδες; κάτω από τα πιάτα μας
έκαναν παρέλαση τα πιο εξωτικά λουλούδια,
αυτά που η μάνα κι ο πατέρας δε θα συναντούσανε ποτέ,
αταξίδευτοι οι παλιοί ως ήταν, σαν ταξίδι γνώριζαν
μόνο τη μετανάστευση ή την οριστική αναχώρηση ...

Πόση νοσταλγία μπορεί να ξυπνήσει μια κιτρίνη μαργαρίτα
που λέμε στον τόπο μας μαντιλίδα!
Σχεδόν έβαψαν τα χείλη μου ανασαίνοντας την!

(Μαρια Μ.)