Πίνακας - Αγγελική Ραυτοπούλου
Σιμά στο παραθύρι κάθεται,
μικρή, καθημερνή συνήθεια.
Τα ματογυάλια κατεβασμένα
και το βλέμμα προσηλωμένο στα χέρια.
Εκεί, πεταρίζουν σκέψεις,
πάνω στο φύλλο του λουλουδιού,
που κρατά να θυμάται τις Άνοιξες.
Επέταξαν οι χρόνοι και τα σημάδια τους
καρφιά, τραγούδια και ανεξομολόγητα παράπονα.
Εθέριεψεν η ζωή στέλνοντας μήνυμα θανάτου.
Όμως, θαρρώ, μητέρα, έτσι το εννοείς και συ..
Μοσχομύρισεν δέος και ο φόβος σου γίνηκε τραγούδι.
Αυτό που ψιθυρίζεις ονειρευόμενη το αύριο.
Και ‘γω θέλω να σε κρατήσω εδώ,
μου αρέσουν οι διαφωνίες μας,
πλέκουν μέλλον και μακραίνουν την παραμονή.
Ξέρω, ότι αγαπάς την θάλασσα,
είναι ζωγραφισμένη στο βελούδινό σου βλέμμα..
Θέλω μαζί σου να ταξιδεύω
και συ μονάχη να μην κάνεις ποτέ ούτε ένα μπάρκο.
Σε θέλω εκεί, δίπλα στο παραθύρι, να οσμίζεσαι τον κίνδυνο
και να προειδοποιείς μουρμουρίζοντας,
«Παιδί μου, γύρω ύφαλοι, συ στην ίσαλο να τραβάς».
Σε άκουσα, Καπετάνισσα, χάραξε ρότα, λεπτό δεν ξεμακραίνω,
έχεις τον εξάντα και των αστεριών τον χάρτη!
Αγγελική Ραυτοπούλου
Πίνακας - Αγγελική Ραυτοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου