ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ " Ατιτλο "

'Ήρθε ξανά το σπουργίτι 
στο γιασεμί επάνω.
Με ξύπνησε και τραγουδούσε.
Ρώτησα αν έγινα σαφής,
πως δεν καταλάβαινα τι έλεγε στα άνθη.
Θα φύγω του φώναξα με ένα τρένο ,
που θα'χει κατεύθυνση τις λεβάντες
θα τρέχει γρήγορα και θα νομίζω πως πετάω.
Πήγα σε μια αυλή κλειστή ,πνιγμένη στα λουλούδια
εκεί που κατοικούν ξύπνια τα όνειρα
κι ήταν απλό ,θαρρείς να ζούνε με μια ρουφηξιά καφέ.
Όλα τα χρόνια μου τα πέρασα με την εικόνα
της ροζ αγριοτριανταφυλλιάς στα μάγουλα.
Όπου κι αν πάω θα ΄χω σπίτι πατρικό
το ροζ θα βάφει τις μαγκωμένες κουρτίνες
που θα ανεμίζουνε σαν να πετάνε.
Αν σε είχα γνωρίσει χρόνια πριν
θα καθόμαστε τα πρωινά στο γιασεμί,
παίζοντας το παιχνίδι των άηχων φτερών.
Εδώ, τα πέταλα παρατηρώ που πέφτουν κάτω,
με ανακατεμένα τα μαλλιά επίτηδες ,
και ταξιδεύω.
Είμαι καλά ,κρατώ ακόμα το λουλουδένιο φόρεμα