ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΤΣΑΛΟΥ

Είναι ένα βότσαλο απλά και μόνον ένα βότσαλο ποιος ξέρει πριν τι αν ήταν! Βράχος ή πέτρα ή τίποτε άλλο; Χρόνια και χρόνια - Αιώνες κι’ αιώνες με βροχή και με ήλιο… …κύματα… χιλιάδες κύματα… καθημερνά άλλα άγρια μανιασμένα… άλλα γαλήνια ήρεμα… …άλλα ένα απαλό χάδι πνοής ανέμου που το κτύπαγαν μέρα τη μέρα…. ώρα την ώρα… χρόνο τον χρόνο και το ‘καναν αυτό ακριβώς που είναι! Ποιος ξέρει πως; Τώρα είναι απλά ένα βότσαλο! Κάθε μέρα… κάθε ώρα το κύμα που περνά πάνωθε του το κάνει ν’ αστραποβολά χίλια χρώματα λουσμένο στο διαυγές χρώμα της μέρας γιομάτο χρώματα… τα πολύχρωμα χρώματα της ίριδας! Να φαντάζει ίδιο με πολύτιμο πετράδι! που δεν περνά ποτέ του απαρατήρητο! Θαυμάζεις πάντοτε την άφατη ομορφιά του σαν το λούζει το κύμα! Όμως…. πάντα θα υπάρχει κι..… ένα όμως! Φοβάται! - Φοβάται την στιγμή! Τη στιγμή που θα βρεθεί κάτω από ‘να πέλμα! Τη στιγμή που κάποιος θα το παραπετάξει Μακριά απ’ το κύμα… αυτό το κύμα το κύμα που το δημιούργησε! Θα μείνει πια μες τη σκόνη και τη βρωμιά για πάντα! Κανείς… μα κανείς δε θα το κοιτάξει ποτέ πια! Ένα ανάξιο τέλος γι’ αυτό! Άχρηστο και παραπεταμένο! Είναι ένα βότσαλο! – Απλά ένα βότσαλο! Δε ξέρει τι ήταν πριν! - Δεν ξέρει καν τι θα γενεί μετά! Δε θα μάθει ποτέ τι ήταν…. ούτε τι θα γενεί! Είναι ένα και μόνο βότσαλο! – Αυτό είναι η σημερινή πραγματικότητα! Ίσως κάποιο παιδί σε κάποια στιγμή… το πετάξει στη θάλασσα! Σ’ αυτή που το δημιούργησε! - Να γενεί ένα μ’ αυτή! Να βρεθεί στην υγρή και ζεστή της αγκαλιά, αναπαμένο για πάντα! Είθε να μπει μες το υγρό στοιχείο για πάντα! Να μείνει προφυλαγμένο παντοτινά στην υγρή αγκάλη της! Δε θέλει να γενεί άμμος! – Με κάθε ένα αγέρι απλά μια σκόνη! Να σκορπίσει δίχως μιαν υπόσταση! Κάλλιο στη μάνα του τη θάλασσα! – Σ’ αυτή που με δημιούργησε! Να μείνει μέσα της παντοτινά! «Ευδαίμων Συριανός»