Να που στον δρόμο
του καλοκαιριού
ανταμώσαμε
και το φως απλώθηκε
στο πρόσωπό σου.
Μελιστάλαχτες πηγές
έγιναν τα μάτια σου
και στα ανοίγματα
της γης τρέξαμε,
για να γιορτάσουμε με φιλιά
την πίστη στο ατελεύτητο.
Οι βελανιδιές κεντρώθηκαν
απ’ τη χαρά
και γέννησαν
φωτεινά σημάδια,
καρφωμένα στον βουβό χρόνο.
Ω , Θεέ μου
το μαύρο χώμα
μπόλιασε το ψωμί μας.
Δυναμώσανε οι λέξεις
απ’ τον πόθο
και τα σώματα λάμπρυναν
με φως .
Ξενήστεψα
και σωτηρία δεν θέλω,
παρά το τέλος (μόνο).
Εσύ είσαι το τέλος …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου