ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΚΑΡΗ - 5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

i. 

Κρύβοντας την ψυχή μου…

σκιάζοντας εσκεμμένα…
τους περίεργους γύρω μου,
θα θυμάμαι πάντα…
πως τελικά την «γονάτισα» μόνο…
για τα χείλια που έβρεξα,
με τόσο μεράκι και πάθος!

Ίσα ψυχή μου να φέρεις μια βόλτα…
για πάρτη των ονείρων σου…
και για μια αγάπη μόρτισσα …
που ΄μεινε στον πάτο ενός ποτηριού
που τελικά δεν ήπιες.

Αλάνι αγέρωχο σ’ έπλασε ο πατέρας σου…
κι η εμμονή στα λάθη σου…
σ’ έφτιαξε αρχόντισσα & αναρχικιά…
για να ζωγραφίζεις … με νότες άηχες,
το βάθος & το πλάτος…
μιας ζωής με μεδούλι χωρίς προορισμό!

Στέλλα Πετκάρη

ii.

Ό,

τι πόθησα, το κέρδισα.

Ό,τι ορέχτηκα, το γεύτηκα
κι ό,τι ονειρεύτηκα...
το κράτησα αγκαλιά!
Τις μάχες και τις θάλασσες...
μόνη τις κουμαντάρισα
κι αλάργα στη δική μου τη ζωή,
πάντα θα κάνω εγώ!
Στέλλα Πετκάρη

iii

Κείνες τις ώρες της μοναξιάς,

κείνες τις στιγμές αυτογνωσίας, που αγωνίζομαι
να κατανοήσω συμπεριφορές,
συγχώρεσα… και συνέχισα να κατανοώ.
Αποδέχθηκα πως τα ακάρεα στη μέρα μου…
τα εδραίωσα λόγω της ασημαντότητάς τους!
Απέδειξα όμως,πως όσο κι αν πεινώ…
δεν προσφαϊζω με γυμνοσάλιαγκες!
Κι αν δεν θέλησα να σηκώσω το τακούνι
για να τους πατήσω...
ήταν γιατί αγάπησα τα παπούτσια μου!
Μακάρι να καταλάβουν ότι δεν γεννήθηκα για να χάνω….
διαφορετικά...
θα αναγκαστώ να μισήσω τα παπούτσια μου!
Στέλλα Πετκάρη

iv.

Κέρνα το παρελθόν,
ένα ποτήρι από μένα,
να ‘ρθει να κάτσει δίπλα μου,
κουβέντα να του πιάσω.
Kι αφού χαλαρώσουμε κι οι δυο …
σεργιάνι να το πάω.

Σε όσα μου στέρησε…
και σ΄ αυτά που με φόβισε.
Σε όσα όνειρα έπνιξε
και σ΄ αυτά που μου πρόδωσε.
Σε όσα μου χάραξε…
με αχνάρια τα δεκάδες «γιατί».

Κι όταν μας βρει η χαραυγή,
απάνω του να γείρω.
Να κάψουμε σκάρτες στιγμές,
στάχτη να κάνουμε εικόνες παλιές…
μέχρι να τ΄ αγαπήσω!
Στέλλα Πετκάρη

v.

Οι μεγάλοι έρωτες……
σκεπάζονται με σεντόνι, τη νυχτιά
ανασαίνουν μ΄ οξυγόνο, το «μαζί»
έχουν προσκέφαλο, μια πόρτα κλειδωμένη
και κουβαλάνε, την αμαρτία ρούχο.

Κρύβουν το μεγαλείο της ηδονής τους
από αδηφάγα μάτια και νηστικές καρδιές.
Φυλάνε την ανάταση της ψυχή τους
απ΄ τα «πρέπει» των συμβιβασμένων
κι αψηφούν το καθαρτήριο των αναμάρτητων.

Το ξημέρωμα…
ξεκλειδώνουν γυμνοί και λυτρωμένοι,
χάνονται στα σοκάκια μιας ανάμνησης,
παραμένοντας ολόλευκοι, μέχρι την επόμενη φορά!
Στέλλα Πετκάρη
(Από την Ποιητική Συλλογή "Ζήσε... Αν Τολμάς!")