ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ " Ατιτλο "

Στους απέραντους δρόμους χαράζω την αλβάφητο
της αλώβητης αγάπης
Μετέωρα βήματα στους κοίλους καθρέφτες
Ίχνη αφήνουν πάνω τους οι ματωμένοι Άγγελοι της άδοτης Αγάπης
Αιώνια αντανάκλαση στα νερά του χρόνου 
Ομιχλώδη τοπία στην ουτοπία του Έρωτα
Φλόγες στροβιλίζονται στις δίνες των στοχασμών
Αντανακλώ τις ηλιαχτίδες σκέψεων
Κρύβονται στην ομίχλη ντυμένη με τις γραμμές του προσώπου σου
Λιτανεία κόκκινης βροχής
Λιγοστεύει ο χρόνος
Ανάσες Βαθιές
Ρωγμές στο χαμόγελο που φορούν τα πέτρινα
αγάλματα της μνήμης
Στους ψιθύρους της μοναξιάς των φυλλωμάτων
Στις φτερούγες των χελιδονιών που κοιμούνται
τα όνειρα
Λευκό της αθωότητας το χρώμα που αγαπούσες
Βάφω με άλικο της παπαρούνας τις θύμησες
Τόση πίκρα για να ανθίσουν ανεμώνες στις
πληγωμένες παλάμες της Άνοιξης
Διαιρείται η ψυχή.
Σ.Χ.