ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ - ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Από ώρες τώρα στο στοχασμό μου βυθισμένη, αναζητώ κάποιο θέμα, στην κόλλα

μου να γράφω.Την πένα μου στην σκέψη μου τσαλαβουτώ,αλλά τη φαιά μου ουσία

μάταια θολώνω.Οι λέξεις μου λικνίζονται σ΄ενα ξέφρενο χορό, προκλητικά μπροστά

μου.

Λέξεις σεμνές και τολμηρές, νιες και ρυτιδωμένες,άλλες φτηνές, μεγαλειώδεις

και ασήμαντες, αμετανόητες ερωμένες του κονδυλοφόρου μου,να ρουφούν το 

μελάνι του σ΄ενα μεθύσι νίκης και επιβολής.

Ξάφνου, μια λέξη φτερωτή,του χορού η κορυφαία, στέκεται σιμά μου.
- Είμαι η λέξη που ζητάς. Μη συλλογιέσαι άλλο. Εγώ, είμαι ο ΕΡΩΤΑΣ, ο κυρίαρχος του κόσμου!
-Ναι έρωτα, αλήθεια είναι. Ησουν σπουδαίος και τρανός,ο ύμνος των Αγγέλων. Μα οι άνθρωποι σε λάβωσαν.
Τα βέλη πέταξέ τα. Εσύ λαμπάδιασες το πάθος της ζωής, εσύ τον πόνο του θανάτου. Προσκυνητάρι εσύ των εκλεκτών, της έμπνευσης μοναχογυιός, των
ζωγράφων η παλέτα και των ποιητών ο στοχασμός,γέννησες αθάνατα πνευματικά
παιδιά. Μα μέσα από την αμάθειά σου σκόρπισες την πίκρα, την αηδία, την
απόγνωση, τη συμφορά. Αδέξιος συχνά τοξότης, άπληστα ροκάνισες ψυχές και
σαδιστικά μαστίγωσες υπάρξεις.
Και οι άνθρωποι, σε πλήρωσαν. Στα πεζοδρόμια της ηδονής, της εκμετάλλευσης
και της ανάγκης, στήνουν τώρα την πυρά σου.
Οχι καλέ μου έρωτα, δεν θέλω τίποτα για σε να γράψω.
Απογοητευμένη, ψάχνω καινούργια λέξη να τραβήξω. Μα αυτές , λαβωμένες στην περηφάνεια την αλύγιστη,
μια που ολημερίς προξένευαν το πάντρεμά τους, έτρεξαν στο λεξικό τους να
κουρνιάσουν.
Όταν, μια ουρανόφερτη παρθένα, της θλίψης θεραπεύτρα, της εξιλέωση το αγίασμα
στέκει περήφανα εκεί.
Στην θεϊκιά της ομορφιά, το φεγγάρι δάκρυσε,
ντροπιάστηκε
ο ήλιος. Οι λέξεις μονομιάς τυφλώθηκαν. Γονάτισαν στο χώμα.
ΑΞΙΑαααα, φωνάζουνε. Τη ραίνουνε με κρίνα. Το στέμμα βάνουν στα μαλλιά
και στ΄αγαλματένια στήθια την κορδέλα.
Είναι η ΑΓΑΠΗ.
Ναι Παντάνασσα της Οικουμένης. Τούτη την θεία ώρα, όλοι εμείς οι αμαρτωλοί τάμα
βαρύ σου κάνουμε.
Πως στη χάρη σου, βιβλία ολάκερα θα γράψουμε. Και μέσα
απ΄τις σελίδες τις ατέλειωτες, ο Έρωτας και η Φιλία, ο Πόλεμος, η Φύση, η
Δικαιοσύνη, η Ελευθερία, Εσένα θα υμνούν και με φωνή καθάρια θα βροντοφωνούν.
ΛΑΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!!!

ΠΙΝΑΚΑΣ. ΜΑΤΣΟΛΑ 1540
Ο έρωτας σκαλιζει το τόξο του.
''Δυο νήπια είναι καθισμένα στα πόδια του. Το ένα κρατάει το χέρι του άλλου
και προσπαθεί ν΄αγγίξει τον Ερωτα. Το άλλο κλαίει, γιατί θέλει να ζεσταθεί
από τη φλόγα της Αγάπης.'' Κριτικός Βαζάρι

AΠΟ  TO ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ