ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ - Ποιήματα εμπνευσμένα από πίνακες…

9  πίνακες, 9 ποιήματα 

Πίνακας -  Φώτης Ασπρομάτης 

i. Αέναες περιπλανήσεις… 

Πορεύτηκες σε δρόμους, που αχνά,
φανάρια φώτιζαν!
Ανάμεσα σε δέντρα γυμνά από φύλλα
που στα κλαριά κρέμασες όνειρα, κόκκινα,
παιδικά…
Ό,τι πλέον κουβαλάς, με βήμα σίγουρο και σταθερό
είναι δικό σου!
Άφοβα σε ότι σε προσμένει οδεύεις!!
Τη νύχτα πίσω σου αφήνεις!
Σοφή και ανάλαφρη από το
βάρος μιας άγνοιας βαδίζεις…
Είσαι εσύ και όλος ο δρόμος δικός σου!
Σε άγνωστο μονοπάτι ίχνη αφήνεις και
ματιές πονηρές στον ήλιο κλείνεις!
Αέναες, επιλογής δικής σου, περιπλανήσεις...

Κατερίνα Καρυπίδου
27/10/2014 

Πίνακας -  Φώτης Ασπρομάτης

ii. Καπετάνιος το όνειρο..

Αλάργα τ' όνειρο να σαλπάρει άφησα...
σ΄ανοιχτές θάλασσες, κυρίαρχο στο
πέλαγο να γένει...
Καραβοκύρης σε βάρκα με πανιά
αγέρωχο να στέκει στην κουβέρτα...
Ελπίδα γεμάτο τ' αμπάρι...
και για κουπιά, εκεί στην άκρια,
μη και χρειαστούν,
η δύναμη της θέλησής μου...
Σε χρώμα θαλασσί τ' όνειρο να λουστεί...
και στο γαλάζιο του ουρανού να ποτίσει...
και όταν η θλίψη, καταχνιά
γύρω απλωθεί...
φθινοπωρινή βροχή τα νέφη
θα σκορπίσει...
Αλάργα τ' όνειρο να σαλπάρει άφησα..."

Κατερίνα Καρυπίδου.
23/09/2014 

Art Fabian Perez 

iii. ΑΝΤΡΑΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ 

"Σφαδάζει η σιωπή, χαρακωμένη στο πρόσωπό σου.
Σαλεμένο το βλέμμα, σφιγμένα τα χείλη…
Ο εγωισμός ένας κόμπος στο λαιμό σου.
Απάγκιο το ποτό… Σκληρές οι στιγμές,
μα θα περάσουν!
Ύφος σκοτεινό, μουδιασμένα τα μέλη…
Κάπου σε μια άκρη Εκείνη…
Στο χώρο;… Στο μυαλό;…
Σε κοιτά… Με το θέλω σου να την κρατά μακριά σου…
Γύρω ήχοι, μουσικές και καπνός
που ακολουθεί τα αισθησιακά κορμιά, που ηδονικά λικνίζονται,
σε νότες ερωτικές…
Μα ο νους σου είναι αλλού… Είναι εκεί, στο τότε …
Τότε που το όνομά της ήτανε «δική σου».
Γυναίκα μοιραία δική σου…
Δε συγχωρείς… Άντρας παλαιάς κοπής!
Πώς να σωπάσεις όμως την αγάπη…
Γυναίκα μοιραία που όλα σου τα δώσε,
απόλυτα και άνευ όρων…
Το άλφα και το ωμέγα σου μαζί,
σε έναν κόσμο που είχες πλάσει
στα όνειρα σου!"

Κατερίνα Καρυπίδου
24/10/2016 

 Art by Alex Alemany 

iv. Ο κόσμος μου 

Φεύγοντας γέμισα μια βαλίτσα θάλασσα ...
να χω να αρμενίζω καταμεσής σε όνειροπέλαγα!
Και μια βαλίτσα ουρανό.... να χω να πετώ,
περήφανος αετός να σκίζω τα ανεμόνειρα!
Και σε ένα κοχύλι γέμισα κορδέλες ουράνιου τόξου...
σαν περνώ να τις νεραϊδοσκορπώ σε άχρωμους κόσμους!
Φεύγοντας πήρα τον κόσμο μου μαζί..
στρωμένο με βότσαλα έρωτα και αγάπη...
το χαμόγελό μου και μια άφθαρτη ψυχή!

Κατερίνα Καρυπίδου
25/04/2017 

Το χρυσάφι του φθινοπώρου (λάδι σε καμβά) Βασιλική Σωτηριάδου 

v. Φθινοπωρινό χρυσάφισμα.

Απομείναμε μονάχες ψυχές
να κελαηδάμε τον έρωτα μας…
Δυο μικρά σπουργίτια,
στο χρυσάφισμα μιας φθινοπωρινής
ημέρας, να υμνούμε στιγμές δικές μας…

Τόσο σιμά, τόσο κοντά ο ένας μας στον άλλο…
Αρκεί, τόσο όσο να αγκαλιαζόμαστε,
με την ζεστασιά των ονείρων
και των προσμονών μας…

Φύλλα κίτρινα που θροΐζουν
στις μικρές ανασαιμιές του πόθου μας.
Και τα φουσκωμένα στήθη
μαρτυρούν μια σιωπηρή ευτυχία…

Και δε χρειαζόμαστε άλλο, παραπάνω …
Παρά μόνο, εγώ Εσένα και εσύ Εμένα…
Για να βεβαιώσουμε την ύπαρξη μας,
σ’ αυτόν τον πολύβουο απέραντο κόσμο!

Κατερίνα Καρυπίδου
08/04/2017 

Πίνακας -  Φώτης Ασπρομάτης 

vi. Ανθρώπων Πάθη

"Στις ατέλειωτες μέρες, στα άπειρα χρόνια
αυτού του κόσμου
σταγόνες αίμα την ύπαρξη μας
συντροφεύουν...
Θυσία που θαρρώ δεν πήγε
χαμένη.
Βάλσαμο σ’ ορθάνοιχτες πληγές,
που μόνο μ’ αίμα αγάπης
επουλώνονται...
Και η ελπίδα εκεί
μισολιωμένο κερί
που αιώνια καίει...
Αναστάσιμα να δηλώνει την
Λύτρωσή μας!"

Κατερίνα Καρυπίδου
09/04/2015

Πίνακας Lena Vaka (Λένα Βάκα) 

vii. Φύσης Αξιώματα

Πόση ομορφιά ελευθέρωσες, αλήθεια
μ’ αυτή σου την δημιουργία , Θεέ μου.
Πόσο κάλλος έχεις δωρίσει,
σ’ αυτόν τον αγνώμονα, ανίδεο κόσμο.
Με πόσες θηλιές, πόσους απλούς και περίπλοκους
κόμπους έχεις υφάνει ακούραστα
με περίσσια επιμονή, αυτή την συναρπαστική
φύση, που σάλι ζεστασιάς τον κόσμο αγκαλιάζει...

Μαύρος ο καμβάς …
και πάνω του ζωγραφισμένοι φθόγγοι αγάπης,
με άπειρες πινελιές στοργής
σκορπισμένες από άκρη σε άκρη.
Γιατί, στοργική από τη μια και από την άλλη,
άγρια ύφανες Θεέ μου την Πλάση!

Θάλασσα, ουρανός, βουνά …
Δέντρα, λουλούδια, δάση
και το απαλό θρόισμα του ανέμου…
Ζώα, πουλιά,
άντρες, γυναίκες, παιδιά
και το άγριο ξέσπασμα μιας βιασμένης φύσης…
Έργα φτιαγμένα σα ξερολιθιά,
πέτρες με λιθάρια πανέμορφα συνδεμένα…
Με χρώματα, αρώματα ξέχειλα να σκορπίζονται
από μιας αιώνιας Άνοιξης το πιθάρι…
Όλα πλεγμένα απανωτά, αγάπη να αξιώνουν!

Και επέλεξες εμάς Θεέ, που πιότερο
από όλα τα είδη σε αυτή την Πλάση το νοούμε…
Έτσι Αξίωσες Θεέ , μα εμείς τους δαίμονες
μαζί τους κουβαλούμε!!!

Κατερίνα Καρυπίδου
03/05/2017 

Художник: Svyat Bazyuk. Surrealist Painter. 

viii. Η σκακιέρα

Και ναι, κάποια στιγμή, μικρή αναλαμπή…
Κατάλαβα…
Και με μιας έπαψαν ερωτήσεις να μαστιγώνουν,
αλύπητα, την ματαιότητα της ύπαρξης μου…
Αυτής που με ολοκλήρωνε με τον έρωτα και
την αποδοχή άλλων ανθρώπων…
Και με μιας κατάλαβα, πως εγώ και μόνο εγώ ευθύνομαι για το
αποτέλεσμα των πράξεων μου…
Αν θα με κερδίσω ή αν θα με χάσω
απόρροια πάντα επιλογής μου…
Ρουά Ματ… Εγώ ο νικητής…
Μόνο εγώ … Μικρός θεός της ασήμαντης υπόστασής μου…
Σκακιέρα που με τα δυο μου χέρια κρατώ και πάνω παίζω την ψυχή μου…
Εγώ ο βασιλιάς, εγώ και ο πύργος… Εγώ η βασίλισσα και τα πιόνια όλα δικά μου…
Ο Αξιωματικός, επιλογή πάθους χωρίς στοχασμό… Ρίσκο, για να ισορροπώ …
Αντίπαλοι,… Το κακό και το καλό μου …

Κατερίνα Καρυπίδου
27/10/2016 

Πίνακας Lena Vaka (Λένα Βάκα) 

ix. Σβησμένο φεγγάρι

Έτσι μένουμε, αξημέρωτα…
Άπραγοι…
Κρατώντας στον κόρφο μια ανάσα,
να μετρούμε ένα-ένα,
φεγγαρόλουστα όνειρα ν’ απομακρύνονται…
Σαν όμηροι αλυσοδεμένοι,
με κεφάλια σκυφτά και σίδερα στα πόδια…
Αιχμάλωτοι μιας μοίρας,
πρόστυχα γραμμένης…

Δυο χέρια τρυφερά πλεγμένα, σφιχτά!
Δυο σκιές που σε τοίχους γλιστρούνε,
σε αστρόφεγγα βράδια!
Δυο φιγούρες που φαντάζουν σα μια,
παθιασμένα φιλιούνται!
Και ένα καράβι κάπου μακριά,
για αταξίδευτο ταξίδι
σάλπαρε…

Και ύστερα ... Ένα φεγγάρι που έσβησε!

Δυο λόγια πλήγωσαν!
Δυο χείλη μάτωσαν!
Δυο φιγούρες χώρισαν!

Έτσι μένουμε αξημέρωτα, να κοιτάζουμε
το σβησμένο ολόγιομο φεγγάρι…
Ανήμποροι να πολεμήσουμε…
Ανήμποροι στο σκοτάδι να κρυφτούμε…

Η ανάσα σώπασε…
Μια ψυχή φτερούγισε…
Του φεγγαριού το δάκρυ έσταξε…
Και η Πλάση χρυσάφιζε στο ξημέρωμα!

Κατερίνα Καρυπίδου
19/04/2017