*Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"
*Eurovision: Μηχανισμός μουσικού εκμαυλισμού ή η αποθέωση της Συμπερίληψης;
*Από τον Homo Νεάντερταλ στον Homo του “non binary”
*Το τέλος της δυαδικής Ταυτότητας και η εκδίκηση του Ουδέτερου “ΤΟ” και του “Non Binary”.
Ο Ράμα στην Αθήνα μάς διδάσκει την Ιστορία μας (Τσάμηδες, Μπουμπολίνα…), η νεοεκλεγείσα Πρόεδρος της Βορείου Μακεδονίας αρνείται να συμμορφωθεί στην συμφωνία των Πρεσπών, η Μονή της Χώρας μετατρέπεται σε τζαμί και ο Ερντογάν ωμά διορθώνει τον Μητσοτάκη για την επιμονή του να θεωρεί την Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση.
Εν τω μεταξύ δύο ομάδες μας- Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός-προκρίθηκαν στο Final Four του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ και ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο παίζει στον τελικό με την Φιορεντίνα για το Conference League.
Στην Eurovision μείναμε λίγο πίσω (11η θέση) αφού το “Ζάρι” μας δεν ήταν και τόσο τυχερό, ούτε και άρεσε στην επιτροπή και στο κοινό. Κρίμα που δεν πρωτεύσαμε και στην Eurovision γιατί έτσι ως χώρα θα μετρούσαμε μία ακόμη Ευρωπαϊκή επιτυχία μετά το Μπάσκετ και το Ποδόσφαιρο.
Η επικαιρότητα κοντεύει να μας πνίξει και οι ειδικοί της πληροφόρησης αδυνατούν να αξιολογήσουν ποιο είναι το σημαντικότερο γεγονός για την προβολή. Εξάλλου τα κριτήρια των δημοσιογράφων είναι πάντοτε διαφορετικά από τα δικά μας. Αυτοί αναζητούν το “πιασάρικο” θέμα κι αυτό που συγκινεί περισσότερο τον αναγνώστη-θεατή.
Τα “Πρωινάδικα” στήνουν δίκες για την αποτυχία του τραγουδιού μας στην Eurovision. Έφταιξε η Μουσική, έφταιξε η φωνή της Μαρίνας Σάττι, έφταιξαν οι «Έλληνες Τούρκοι της Δυτικής Θράκης» χορευτές, έφταιξαν οι σκηνοθετικές επιλογές του Φωκά Ευαγγελινού, έφταιξε η απουσία μουσικής παιδείας τόσο από τις επιτροπές όσο και από το κοινό αφού απαξίωσαν το “Ζάρι”.
Έφταιξαν πάρα πολλά. Εξάλλου όταν χάνεις φταίνε όλα. Η αποτυχία έχει μόνον έναν ιδιοκτήτη, ενώ η επιτυχία πολλούς… Μέχρι και οι Έλληνες παρουσιαστές φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας… Κρίμα…
Κάποιοι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ισχυρίζονται πως για την 11η θέση του τραγουδιού μας φταίει το “χασμουρητό” της Μαρίνας Σάττι. Κι αυτό γιατί εμπεριείχε στοιχεία πολιτικής διαμαρτυρίας για το Ισραήλ. Και όπως γνωρίζουμε κάτι τέτοια δεν τα συγχωρούν εύκολα οι Ισραηλινοί.
Σημειωτέον πως με τα χασμουρητά, το "τα, τα, τα.." και λίγο "όπα, όπα...κάτσε, κάτσε..." δεν ασκείται πειστική και τελέσφορη εξωτερική πολιτική.
Οι πληροφορίες πως το Ισραήλ αγόρασε ή μπλόκαρε προς ίδιον όφελος πολλά emails για να ελέγξει-επηρεάσει υπέρ αυτού την ψηφοφορία δεν επιβεβαιώνονται. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις η συνωμοσιολογία ευδοκιμεί και σχολιάζεται .
Εν τω μεταξύ δεν λείπουν κι εκείνοι που σχολιάζουν αρνητικά την ποιότητα των τραγουδιών της Eurovision. Κι αυτό γιατί από τα περισσότερα τραγούδια έλειπε παντελώς η μελωδία, ο στίχος ήταν υποτυπώδης έως ανόητος και εκείνο που ευδοκίμησε ήταν και πάλι τα τηλεοπτικά εφέ. Το θέαμα, δηλαδή, υποσκέλισε απόλυτα τον ήχο και τη μελωδία. Τον λόγο και τη μουσική.
Ωστόσο, αυτό που προκάλεσε απογοήτευση και ανησυχία στους μουσικόφιλους και στους φανατικούς τέτοιων μουσικο-θεαμάτων δεν ήταν η απαξίωση του Γαλλικού τραγουδιού (4ο) - από τα λίγα που διέσωσε το θεσμό - αλλά οι επιλογές κάποιων τραγουδιών που δίδασκαν, αντί μουσικής, άσχετα με το θεσμό θέματα. Ο Γάλλος τραγουδιστής, ο Slimane, αδιαφορώντας για τα χορευτικά και τη σκηνική παρουσίαση εστίασε την προσοχή του στην απόδοση του τραγουδιού και όχι στον προσδιορισμό του φύλου του. Ήταν καθηλωτικός...
Αλήθεια από το πρωτεύσαν ελβετικό τραγούδι τι έμεινε περισσότερο; Η ενδυμασία του τραγουδιστή (μισό κοτοπουλάκι, φουστίτσα, καλσόν, φουντίτσες και ακροβασίες σε ένα δίσκο).
Εκείνο που έμεινε (κι γι αυτό ψηφίστηκε) ήταν το μήνυμα που έκρυβε. Σεβασμός και αποδοχή μιας διαφορετικότητας σχετική με το ανθρώπινο φύλο. Έτσι το «Ο» ή «Η» πρέπει να αντικατασταθούν από το ουδέτερο «ΤΟ». Ο «άφυλος» άνθρωπος στο προσκήνιο.
Ο Nemo ή καλύτερα το Nemo Mettler, ο μεγάλος νικητής του διαγωνισμού, με το τραγούδι του «The Code» κέρδισε όχι μόνον τις ψήφους αλλά και τις εντυπώσεις. Τραγουδιστής και ισορροπιστής ο (το) Nemo ξεχώρισε με το αυτοβιογραφικού χαρακτήρα τραγούδι του. «Πήγα στην κόλαση και γύρισα» τραγούδησε ο Nemo τονίζοντας εμφαντικά πως ανήκει στα μη δυαδικά άτομα /non binary.
Έτσι στο λεξιλόγιό μας μπήκε κι ένας άλλος, καινούριος όρος, που αποδομεί το παλιό μας στερεότυπο περί “δυαδικής ταυτότητας”. Εξάλλου αυτό ήταν αναμενόμενο αφού το κίνημα της Woke Culture κυριαρχεί παντού και η «Φυλετιστική Επανάσταση», όπως αυτή περιγράφεται από τον Mathieu Bock-Cote στο ομώνυμο βιβλίο του, είναι ante portas.
Ο νικητής τραγουδιστής δήλωσε σχετικά και σεμνά μετά τη νίκη-βράβευσή του:
“Θέλω να σάς ευχαριστήσω πάρα πολύ. Ελπίζω αυτός ο διαγωνισμός να μπορέσει να ανταποκριθεί στην υπόσχεσή του και να συνεχίσει να υποστηρίζει την ειρήνη και την αξιοπρέπεια για κάθε άνθρωπο στον κόσμο”
Αλήθεια, η Ελβετία ως χώρα βρίσκεται τόσο «μπροστά» και μάς παροτρύνει να υιοθετήσουμε και εμείς τον πολιτισμό του «ΤΟ»; Και τι να πει ο Έλληνας γονέας στον γιο του ή στην κόρη του αν τον ρωτήσουν «Στο σχολείο μαθαίνουμε τα τρία γένη. Ποιο είναι το καλύτερo και το πολυπληθέστερο;»
Ερωτήματα και διλήμματα της εποχής μας και της κοινωνίας.
Να ένας τρόπος να ξεχάσεις τα άλλα προβλήματα. Ακρίβεια, βία…
Ένα άλλο τραγούδι που εξέπληξε και τρόμαξε πολλούς ταυτόχρονα ήταν αυτό της Ιρλανδίας που άμεσα ή έμμεσα παρέπεμπε σε σατανιστικά στοιχεία. Σκοτάδια, καπνοί, κεριά, κέρατα, σχοινιά, χορευτής ντυμένος κένταυρος, το ειδικά όσο και περίτεχνα βαμμένο πρόσωπο και το εκκεντρικό ντύσιμο παρέπεμπαν σε σαταναστικές τελετές.
Το τραγούδι “Doomsday Blue” του non-binary καλλιτέχνη Bambe Thug (χρησιμοποιεί την αντωνυμία «το») συνιστά έναν ύμνο, μία ωδή στην queer κοινότητα. Ένα κάλεσμα να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της δυαδικής ταυτότητας και τους φόβους μας.
Ίσως η πιο οξεία και πιο ακραία αντίδραση στο Ιρλανδικό τραγούδι ήλθε από την εκκλησία της Ιρλανδίας που στον ακραίο συντηρητισμό της δήλωσε:
“Έχουμε τελειώσει ως χώρα! Ποτέ δεν είδα ξανά τέτοια σκουπίδια σε όλη μου τη ζωή. Δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια μη-δυαδικό. Δεν μπορώ να βάλω στο κεφάλι μου ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μου θυμίζει σανό ή άχυρο. Αν είχα παιδιά, θα είχα φροντίσει να μην ακούν τίποτα από όλα αυτά, τουλάχιστον μέχρι να γίνουν 18”.
Αλήθεια αυτό το τραγούδι εκφράζει μία χώρα με αγώνες εναντίον της Αγγλίας;
Εμείς δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε παρά να δούμε να δικαιώνεται η θέση-πρόταση του Bambie Thug:
“Η αγάπη πάντα θα θριαμβεύει”
Θέλω να ελπίζω πως το Bambie Thug θα γνώριζε πολύ καλά τον «Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου και ιδιαίτερα το απόσπασμα:
«Η Αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει…»
Από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου