Ατσαλένια σύνορα στων ματιών τις φυγές.
Χαμένη χώρα το άπειρο για το λίγο των πόθων.
Απύθμενοι οι λαβύρινθοι στου ερέβους το «άγνωστο».
Επιστρέφουν ολοένα τα βήματα.
Ρούχα φτωχικά στων σωμάτων τη γύμνια.
Ξέπνοοι χρόνοι στο χώμα το πεπρωμένο.
Ξέπλεκα τα μαλλιά της άδολης χαρτορίχτρας στις πλατείες της μοναξιάς,
Αγωνοθέτες μετρούν τα μήκη και τα πλάτη
μιας πατρίδας τεμαχισμένης μέσα μας.
Αδύνατη η συνάντηση των συνοδοιπόρων.
Ασχημάτιστα γλυπτά στις μετόπες του κενού.
Μύθοι νεκροί στα συρματοπλέγματα του αινίγματος.
Δωρεάν πουλιούνται οι χρησμοί.
Απροκάλυπτος πόνος στ’ ουρανού το βλέμμα.
Μια σχισμή στο αρραγές της σιωπής φανερώνει το πρόσωπό της.
Λεπροί καιροί στ’ αδιέξοδα.
Η δόξα και η ματαιότητα αγκαλιασμένες στων βοριάδων το σφύριγμα.
Κίτρινες θάλασσες ξεβράζουν την έρημο.
Κρύος άνεμος ντύνει τους νεκρούς με φορέματα μαρμαρωμένα.
Μια σταγόνα άσπρο αίμα η φωνή της αθανασίας.
Ο καιρός ασφυκτιά σε αρχαίο αμφορέα κλεισμένος.
Γέρασε ακίνητος ο ουρανός.
Πέτρινες οι μέρες με την μαχαιριά την κρυφή στην καρδιά.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου