Κωνσταντίνος Μπασούρης "Φεγγαρόφωτο"

 

Κάτω απ' το φεγγαρόφωτο
έσμιξαν οι δρόμοι τους,
σαν η αυγή
να αντάμωσε με το δειλινό.

Δεν ακούστηκαν λέξεις,
μίλησαν μιαν άλλη γλώσσα,
εκείνη που υπερβαίνει το ανθρώπινο
και ήταν σαν να συλλάβισαν
όλες τις λέξεις απ' την αρχή
εν μία νυκτί,
απ' το άλφα ως το ωμέγα,
το δίχως όνομα,
το ανομολόγητο.

Ψηλάφισαν κι ανακάλυψαν
έναν καινούργιο κόσμο,
έναν καινούργιο εαυτό,
που γινόταν στ' ακροδάχτυλα
η ομορφότερη μελωδία
που ακούστηκε ποτέ.

Σ' ένα αστραποβόλημα σιωπηλό
αντίκρισαν τον ίδιο ορίζοντα,
οι δρόμοι τους μπήκαν και πάλι
στην παράλληλη τροχιά τους,
που θα μπορούσε να ενωθεί
μονάχα απ' το τυχαίο
και ίσως δε μάθαιναν
πως αυτό που αναζητούσαν
το είχαν αντίκρυ τους,
εν μία νυκτί,
καλά κρυμμένο
σ' εκείνο το φεγγαρόφωτο,
το μοναδικό,
το ένα,
σαν όνειρο.