Ζωή Μακρονάσιου - Τρία ποιήματα

 

Απόσταγμα

Έφτασες πάλι ξαφνικά, χαιρέτισες κι εστάθης
Άναψες το τσιγάρο σου κι απ’ τη ματιά μου εχάθης.
Γύρεψα να σε βρω ξανά, μα έφυγες όπως ήρθες
Όπως τα χρόνια τα παλιά που την καρδιά μου πήρες.
Είδα στο βλέμμα σου ξανά τ’ απόσταγμα του κόσμου
Σταλαγματιά- σταλαγματιά σαν μια γλαστρούλα δυόσμου.
Γείρε στο πλάι μου ξανά και λίγη αγάπη δώσ’ μου
Δώσ’ μου φιλιά και μια αγκαλιά, αστέρι μου και φως μου.
Κι αν είσαι εσύ τ’ απόσταγμα, το άγιο το κρασί μου,
Σαν θα μεθύσω, θα χαθώ μέσα στη θύμισή σου
Μα αν μου ζητήσεις να χαθώ, θα φύγω, θα σωπάσω
Κι ίσως σε άγουρα κορμιά για λίγο να κουρνιάσω.

🍁


Φεγγαρόλουστη

Ήρθες γλυκιά και όμορφη στης νιότης σου τα χρόνια
Φέρνοντας μνήμες άξαφνες, φέρνοντας χελιδόνια.
Κι αν στέκεις τώρα μοναχή στης θάλασσας τ’ αγνάντι
Είν’ εποχές που όργωνες τα κύματα με πάθη.
Σε βλέπω να χαμογελάς και να κουνάς το χέρι
Όμορφη φεγγαρόλουστη να φεύγεις γι’ άλλα μέρη.
Σε δρόμο ασημί γλυκό, όπως και τα μαλλιά σου
Θύμισες απ’ τη νιότη σου, τ’ αμέτρητα φιλιά σου.
Και ξάφνου τώρα σφραγιστό πορτοπαραθυράκι
Χειμώνας, έρημο θαρρείς, κείνο το μπαλκονάκι.

🍁

Δυάρι στην Ασκληπιού

Δυάρι στην Ασκληπιού και τύχη του πρωτάρη
Με ύφος κίβδηλο, θρασύ, σαν να του λείπει η χάρη.
Καμαρωτά- καμαρωτά σε κάθε πρώτο βήμα
Ψιθυριστά συλλαβιστά το επόμενό του θύμα.
Δυάρι στην Ασκληπιού, χάδια, αγκαλιές, τερτίπια
Κι ύστερα άφαντος θαρρείς κι εξήγηση στα ίσια.
Πατώντας σε υγρές στιγμές, θαλάσσια μονοπάτια
Γυναίκες που ξεχύνονταν στα κάλπικά του μάτια.
Δυάρι στην Ασκληπιού και τώρα κλειδωμένο
Δυάρι στην Ασκληπιού, καιρό ερειπωμένο.