Μία επιλογή από τις υπό έκδοσιν συλλογές ποιημάτων
1/ Μινιατούρες
2/ Το κάλλος το Ιόνιον (σημείωση: Το ομώνυμο σπονδυλωτό ποιήματα που περιέχεται στην συλλογή έχει μελοποιηθεί σε υπέροχο λαϊκό ορατόριο Από τον Σπύρο Σαμοΐλη) Προσεχώς θα σας αναρτήσουμε και τη συναυλία ..
3/Ακροκέραμα
Ο Σπύρος Ζαχαράτος έχει μια μακρά θητεία στην Ποίηση.
Ευαισθησία, έρωτας στην υψηλότερη μορφή του, απέραντη αγάπη για την πατρίδα του, λυρικότητα, υψηλά νοήματα, φιλοσοφικός στοχασμός, διδακτισμός, κοινωνικός προβληματισμός, αισιοδοξία, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της Ποίησής του, Πολλοί στίχοι του έχουν μελοποιηθεί.
Ας απολαύσουμε κάποια δείγματα γραφής του
Μ ι ν ι α τ ο ύ ρ ε ς
Τοπία στο χρόνο
ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ
Μιλάμε για την αρετή.
Ορυκτό μας η ποίηση
οδοδείκτης·
όπου μας πάει, πάμε
ακόμα και στη φωτιά
ακόμα και στη στάχτη!
Στην άλλη όχθη τ’ ουρανού
με λίγους αδελφούς
θα σας βλέπουμε απέναντι.
Μας έλκει το ασυνήθιστο
με φρόνημα νεανικό βέλος.
Όμηρε!...
Λίγοι κόκκοι αν γίνουμε
στις αμμουδιές σου,
λίγοι στίχοι αλίκτυποι
στο βράχο σου!
Μια επωδός τραυμάτων…
Πόνο που θέλει
τ’ όνειρο για να καρπίσει.
Με τίμημα βαρύ ταξιδεύουμε·
κλαίμε για όσους ξεστράτισαν,
θαμπώθηκαν κι έπεσαν
στα θεμέλια της απώλειας…
🌼
ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΑΛΓΗΤΙΚΟ
Μη χάνεσαι
σε προδίδει η αλήθεια σου
το μέσα φως,
όσοι σ’ αγάπησαν
θα σε βρουν και στο σκοτάδι.
Αν είναι να έρθεις
στην άκρη του σύμπαντος
λύχνος σου θα γίνω
πηγή κι ονειροφύλακας.
Τον ώμο σου αποζητάω.
Πορεύομαι
με λέξεις στις αποσκευές μου
και το λυγμό της Μάνας μου
αιώνιο αναλγητικό.
Η πυξίδα έγινε σταυρός!
Θρηνώ τα ξημερώματα
λαβωμένος,
στους λυπημένους σημείο αναφοράς…
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Εξόριστος μέσα στα λεξικά
με καντήλι
και το κερί της θέλησης,
ανεβαίνεις σκαλωσιές
αφήνοντας ίχνη.
Αναζητάς φωτεινούς ποταμούς
σπονδή στην ομορφιά
κι αρνήθηκες
μούχλα και φθορά,
μιας ανθρωπότητας που καταρρέει.
Προσωρινά·
σε νίκησαν ανθρωποφάγοι,
σκορπιοί.
Απόψε ήπιες όλο το φως,
παρέα με τον Καρυωτάκη.
Στα καρνάγια θαυμάτων
διεκδικείς σκαρί
προορισμός σου·
η αλήθεια μιας Άνοιξης
παντοτινής!
🌼
🌼
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΣΤΡΑ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Μεστή χαρμολύπη
μινιατούρες φυτρώνουν
κι όνειρα!
Ζωγραφισμένα τ’ άφησες
για τους ερωτευμένους.
Στις εσοχές του χρόνου
κρύβω παλιά ποιήματα,
να ζευγαρώσουν,
για να γεμίσει ο ουρανός
χιλιάδες άστρα-ποιήματα
με φως
ανέσπερο
και συναυλίες
αηδονιών!
🌼
ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΗΜΙΑ
Μοιάζεις της θάλασσας
αρχαίας φυλής.
Ερωτοτροπείς με το ανεξήγητο.
Διαβάζεις
χαμηλόφωνες ποιήτριες.
Μοιάζεις λυπημένη Πολυδούρη.
Κανείς δεν είναι αθώος του αίματος!
Είπες…
🌼
Η ΑΛΥΣΙΔΑ
Ονειρεύομαι μιαν αλυσίδα
δεν είναι μεταλλική
δεν οξειδώνεται.
Ανθρώπων χέρια,
σκυταλοδρομία ζωής
αγκαλιάζει τον πλανήτη.
Ύμνοι ελευθερίας,
ανθρώπων που ονειρεύονται
τον κόσμο αλλιώς.
Χωρίς συρματοπλέγματα…
🌼
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Ντύθηκες τον ουρανό,
περιδέραιο
σύμβολα της Άνοιξης.
Κι ήρθες να παίξουμε
με την αλήθεια!
Χαμογέλασα λυπημένα,
είχε τελειώσει προ πολλού
το παιχνίδι
και η νεότητα…
ΟΛ’ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Όλ’ οι ποιητές
τη γαλήνη υπονομεύουν·
των εφησυχασμένων.
Δε γράφεται ποίηση
σε υλική ευμάρεια·
όπου φυτρώνουν ανάγκες
και στάζουν πληγές,
στα χαλάσματα…
Γράφουν, ποιούν·
στην αγρυπνία της ψυχής
κοντράρουν την ασχήμια.
Προσδοκούν δικαίωση
σε καρδιές μ’ αισθήματα,
αυτιά που ακούν
μάτια που βλέπουν.
Όλ’ οι ποιητές.
🌼
ΠΟΙΩΝΤΑΣ ΗΘΟΣ
Καίγοντας το σκοτάδι
προετοιμάζεις τη χαραυγή.
Τότε θα γίνεις πηγή
να ξεδιψάσουν τα πουλιά
κι όνειρο ταξιδιάρικο.
Έγινες αναγκαίος
ποιώντας ήθος μας οδηγείς
εκεί που έπρεπε
να είχαμε ανακαλύψει,
σπάζοντας τα όρια.
Ας παλέψουμε για τ’ όνειρο
μες στον απόλυτο βυθό.
Κι αν δεν υψωθούμε·
θα έχουμε γιατρέψει
μια μικροαστική τύψη.
Ευτυχήσαμε!
Διακονούμε λόγο και ουσία…
🌼
ΙΙΙ
ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Τα μεγάλα τραγούδια έχουν ρίζες βαθιά
μας πληγώνουν το στήθος, είναι μαύρα σπαθιά
τα μεγάλα τραγούδια είναι φλέβες θαρρείς
όπου γίνονται ποτάμια, θα τις κόψαν νωρίς.
Ζήσαμε χρόνια εντός ορίου
και χάσαμε τις Κυριακές
το ‘λεγες Μάνο Ελευθερίου
και γέμισες λαβωματιές.
Τα μεγάλα τραγούδια μας γεμίζουν ουλές
μας θυμίζουνε αίμα και αρρώστιες πολλές
τα μεγάλα τραγούδια είναι κάτι φωλιές
στις παλιές τις μαρκίζες, στις καυτές αντηλιές.
23-7-2018
Α κ ρ ο κ έ ρ α μ α
φθαρμένα τριαντάφυλλα μνήμης
ΕΛΑ ΠΕΤΩΝΤΑΣ
Ονειρέψου·
τ΄ άδεια θρανία μας περιμένουν·
έλα πετώντας
νοστάλγησε τ΄ αληθινά.
Νίκησε χρόνο και φθορά,
πεταλούδα του χάους,
στην άβυσσο υπάρχει αθανασία.
Έλα πετώντας
θα βρεις πληγές αμέτρητες,
ερωτηματικά απουσίας
διάτρητα όνειρα.
Ζούμε τον πυρετό
ψυχές φαρμακεία κλειστά.
Ξέρουμε·
φως κι ελπίδα για όλους
ή για κανέναν.
Οιωνοσκόποι ποιητές
είπανε την αλήθεια.
Τα ηλιοτρόπια γυρίζουν τα κεφάλια.
Τι να προσκυνήσουν;
Κοιτάζουν τις πέντε ηπείρους.
Ήλιος πουθενά!
🌼
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ
Ασκήθηκα στη μοναξιά
όταν την ποτίζεις με σιωπή βλασταίνει.
Πάντα στοχάζομαι απόντες ποιητές
η γνώση της ματαιότητας μ΄ ελευθερώνει.
Έτσι προχωράω.
Η μοναξιά ωριμάζει μέσα μου.
Περαστικός είμαι…
Ερωτευμένος με την ποίηση της ζωής
και της φύσης την ολοκλήρωση.
Διεκδικώ το άπιαστο
στον ίσκιο σοφών γερόντων.
Με τη δική τους δυστυχία
κτίζουμε τη δική μας όαση.
Μου τραγουδάνε τα πουλιά
και τα ποτάμια
με τη θάλασσα διαλέγομαι!
Και κάρβουνο αν γίνω
σώματα θα ζεσταίνω και ψυχές,
στάχτη δεν θα γίνω, ποτέ.
🌼
ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΑ
Ζωή στρείδι κλειστό
δε λες τα μυστικά σου
όπως η θάλασσα.
Το γνωρίζουν οι βράχοι
που διαρκώς πολιορκείς.
Στις δυσκολίες σου
θρύψαλο θα γίνω.
Με αποφθέγματα και γρίφους
δε λύνεται το αίνιγμα.
Διψασμένος στους Δελφούς
ψάχνω γενιές που θα με νοιώσουν
μοιάζουν με κύματα
δεν παραδίνονται μέχρι να ξεψυχήσουν.
Φόρα τα παπούτσια τους
και θα δεις
ανηφοριές και προσκλητήρια…
🌼
ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Ανοίγεις φτερούγες
απάτητο ό,τι κατακτάς.
Η ποίηση οροπέδιο θαυμάτων.
Αναπνοές λουλουδιών
αναπνοές ανθρώπων
αναπνοές άστρων.
Ερμηνεύεις σωστά
περάσματα και σταυροδρόμια.
Με το λύχνο αναμμένο
βαθιά νοήματα
μας κοινωνείς·
κι ακοίμητο πόθο…
Έρχονται στιγμές
που ο πόνος των ανθρώπων
λάμπει·
θλιμμένη ποίηση, ζωή
γλυκόπικρο ποτάμι
με λίγες στάλες αρετή.
🌼
ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ
πολλών παπύρων
Σπάστε το φράγμα του φωτός!
Σπάστε το φράγμα του ήχου!
Σπάστε το φράγμα του φόβου!
Ήρθε ο καιρός
στα μύχια της καρδιάς
να κρύψουμε
την ιστορία της ταπεινότητας.
Για ν΄ αποκτήσουν οι επόμενοι
οδοδείχτες και σηματωρούς…
Ποίηση·
ο κάλλιστος τρόπος
να κρύψουμε τη ματαιότητα…
🌼
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Στις αποβάθρες του χρόνου
κοπάδια στεναγμοί
βαγόνια προβλημάτων.
Διαδρομές απόγνωσης
χωρίς χειρολαβές.
Συντροφιά μου·
φυσιογνωμίες γνωστές
άγνωστων ανθρώπων.
Αρχάγγελοι της μοναξιάς.
Απλώνω το χέρι
αόρατος σπάγγος
το παίρνει πίσω.
Ποθώ χειραψίες
κι εγώ ανθός της ερημιάς.
Στα κάγκελα
διψάω για φως
μισώ τα ψέματα
καρπούς του δήθεν…
🌼
ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ
Το σώμα σου ονειρεύομαι
φωτεινό και διάφανο
κρυψώνα κραυγής
παρανάλωμα.
Νησί ακατοίκητο
σημαδούρα κατάδυσης
στον αιώνα!
Το σώμα σου μίσχος ήλιου
στην εξώπορτα·
πεταλούδα κι ανάμνηση,
σημαδούρα στα πέλαγα
και στην άκρη του σύμπαντος
πύλη.
Το σώμα σου θρησκεία
γιορτής ευαγγέλιο,
εκατόμβη και πάθος μου.
Πόθων ανάγνωσμα
σπονδή ανεξίτηλη
στης καρδιάς μου τα μύχια. Αλεξικέραυνο
🌼
ΣΚΟΤΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ
Τα όνειρά σου βούλιαξαν
κι ας ονειρεύτηκες αστροφεγγιές·
βαθύ σκοτάδι.
Εκτροχιασμένο τραίνο η ζωή μας!
Μουγγός τραγουδιστής
πουλάει δυστυχία και συμφορές!
Σε συντροφεύουν·
παιδιά της ερημιάς και πένητες.
Θαρρώ δεν έχεις θάρρος
να κάνεις το άλμα
ή έστω το βήμα,
μπροστά ή πίσω δεν έχει σημασία
το τέλμα να φοβάσαι και την αδράνεια.
Φεύγει το τραίνο
μέσα σε άηχες κραυγές.
Το πεπρωμένο ετοιμόρροπο·
«Κι αν πεθάνω μοναχός μου μια βραδιά
δεν τον ξέραμε θα είναι η κουβέντα.»
Μονολογείς·
κι εμείς άφωνοι τι έχουμε να πούμε;
🌼
ΟΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΙ
Μ΄ έλκουν οι λυπημένοι·
αυτοί που η πασχαλιά τους
έχει γίνει ξενιτιά
κι η ελπίδα τους εξορία…
Πασχίζουν να γίνουν
εμπροσθοφύλακες της φαντασίας
σε μια πραγματικότητα
που κόβει
σα μαχαίρι·
οδυνηρή!
Πρόσωπα
που ανοίγουν δρόμους
και στήνουν γιορτές…
Ψήνουν ψωμί
και το αφέψημα ελπίδας
στο φλιτζάνι!
🌼
ΤΑ ΣΚΕΥΗ
Τα σκεύη της ποίησης λάμποντα
για να περάσει ο ιερός πόνος.
Μην κοιτάζεις κατάματα τον θάνατο
αλλά τη ρέουσα νεότητα της Φύσης!
Κλίμακες και σκαλοπάτια
τα σύνεργα των αγαλμάτων.
Πλούτος της ιστορίας
τραύματα κι επιγραφές.
Το σύμπαν
τα ενδόμυχα λόγια,
οι χαρακιές του χρόνου.
Μεταξύ του προσώπου σου
και της μοναξιάς
η σωτηρία.
Αγγελικός Φειδίας
εσμίλεψε την ομορφιά…
🌼
ΣΤΗ ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Απαλά στο σωστό βάθος
στη μήτρα της γης
φύτεψε σπόρους ενσυναίσθησης.
Να βλαστήσει το μέλλον
στο γόνιμο χώμα των ονείρων.
Με αρωγή βροχής
και δακρύων θέλησης.
Η φθορά δεν είν΄ ανίκητη.
Πάντα θα φτάνει
στα μάτια των παιδιών
άφθαρτο το μέλλον.
Για τούτο αναπνέω
συνομιλώντας με το φως
και την αγέραστη γνώση.
Τ ο Κ ά λ λ ο ς τ ο Ι ό ν ι ο
Η μεγάλη αστροφεγγιά
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Εδώ τα χρώματα είναι παιδιά της χίμαιρας.
Βρισκόμαστε στην έκσταση της ουτοπίας.
Οι νύχτες ψιχαλίζουν φως,
υποσχέσεις περιπλάνησης.
Επτάστερο θαύμα φωτίζει το δρόμο,
γιατρεύει την πληγή.
Σε τούτα τα χώματα υπάρχει κατάνυξη.
Μια σύνθετη μυσταγωγία τεχνών.
Δεκαπεντάστερο το κάλλος το Ιόνιο.
Τόπος του μύθου, γεμάτος ρωγμές.
Έρωτας, θάλασσα, τρελό σμαράγδι.
Άνθρωποι μυημένοι, ανέσπερα σώματα
χορεύουν στην αντηλιά του χρόνου.
Αλήθεια πώς μετριέται η ομορφιά;
Πώς μιλάνε στο νερό και σε ποια γλώσσα;
Με δίψα και πόθο ταξιδεύεις για την Ιονιότητα…
Εδώ φτάνεις από παντού.
Η αμεσότητα του κλασικού,
ώριμος καρπός αισθήματος και στοχασμού.
Φρεσκοπλυμένα ρούχα στον ουρανό.
Άγιοι οι καθημερινοί άνθρωποι.
Ειρήνη με συμμετρία.
Μαργαριτάρι μέσα στ’ όστρακο.
Σπέρνοντας αστραπές Επτανησιώτικες,
νικάς το σκοτάδι.
Δίνεις υπόσχεση πως κάτι άλλο υπάρχει,
όπου δε βασιλεύει η φθορά.
Αυτό που λένε οι Ποιητές Αθανασία!…
🌼
ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟ ΙΟΝΙΟ Α΄
150 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
1864-2014
«Όποιος διαβεί γονατιστός
του πρέπει χαλινάρι…»
I
Κατοικημένων και ακατοίκητων παραδείσων.
Αίνο τους πλέκω ταπεινό
μ’ αίμα βελόνι και κλωστή
και της ψυχής γραφίδα.
Υμνώντας όλο το φως
Δεκαπεντάστερο το κάλλος το Ιόνιο.
II
Νήσοι θησαυροί ανεκτίμητοι. Μνήμη της πέτρας.
Τα πιο κρυφά μας όνειρα φυτρώνουν στις κορφές σας.
Ω!...
Ζάκυνθε, Κεφαλληνία, Κέρκυρα
Λευκάδα
Ιθάκη, Παξοί και Κύθηρα.
ΙΙΙ
Μικρό Ιόνιο της καρδιάς μας. Μνήμη του νερού.
Μαθράκι, Ερίκουσα, Οθωνοί
Αντίπαξοι.
Μεγανήσι, Καστέ, Κάλαμε
και Αντικύθηρα.
IV
Οι βράχοι ολομόναχοι φρουροί που αναμένουν.
Μνήμη της πέτρας, του νερού και της αλμύρας μνήμη.
Ες αεί το Ιόνιο
Βότσαλα σας φιλώ.
Χαϊδεύω τους βράχους τους δαρμένους
απ’ την οργή των κυμάτων.
Η ανάμνηση δάκρυ που στάζει
στον ανθό και στο αλάτι.
Αθάνατοι οι πρόγονοί μας.
Αθάνατα τα λόγια και τα όνειρα.
🌼
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Θέλω να πω ένα τραγούδι
για μια κομμένη αναπνοή
είναι σαν κόκκινο λουλούδι
είναι κι άπονη ζωή.
Έχει κραυγή, έχει και κλάμα
έχει χαρά και προσευχή
είναι στους Άγιους μας το τάμα
είναι της μάνας η ευχή.
Θέλω να πω ένα τραγούδι
για κάποιο άστρο της αυγής
είναι σαν κόκκινο λουλούδι
να πάψεις να αιμορραγείς!
🌼
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ
Του Κάλβου και του Σολωμού
τα λόγια θα σου ψάλλω
κι ένα λουλούδι του γκρεμού
στο πέτο θα σου βάλω.
Θα είναι το Ιόνιο
το πάθος το αιώνιο
σε κόλπους κι ακρωτήρια
θαύματα και μυστήρια!
Τα λόγια του Σικελιανού
να τα ’χεις για κειμήλιο
με χίλια τρέχω με το νου
να βρω αγκαλιά και ήλιο
Βαλαωρίτη, Μαραμπού
θέλω να καταλάβεις
του δειλινού μου του θαμπού
δάκρυ να μεταλάβεις…
🌼
ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟ ΙΟΝΙΟ Β΄
Ι
Μυριόστομη είν’ η ευχή κι η μνήμη της αλμύρας.
Να ταξιδεύετε με σιγουριά στους αιώνες
οι πρόγονοί μας γίναν πετρώματα.
Εμείς βότσαλα σκαλισμένα
απ’ το χρόνο και την αλμύρα των δακρύων
για τα εικονοστάσια του μέλλοντος
και λιτανεία προσκυνητών.
ΙΙ
Τα πιο κρυφά μας όνειρα φυτρώνουν στις κορφές σας.
Άπειροι σας υμνολογούν κι εγκώμια σας πλέκουν.
Θεράποντες της τέχνης
συννεφιασμένοι ξωμάχοι
ροζιασμένοι ναυτικοί
οι όπου γης ξεριζωμένοι.
III
Άπειροι σας υμνολογούν κι εγκώμια σας πλέκουν.
Όσοι μετάλαβαν λόγια
ιερέων και ποιητών
στης λησμοσύνης το σχολείο,
μέλι και οίνον
σε συναυλίες αηδονιών
και στο μπελκάντο των κυμάτων.
IV
Μνήμη της πέτρας, του νερού και της αλμύρας μνήμη.
Νυν και αεί αβύθιστες φωλίτσες της ψυχής μας.
Ες αεί το Ιόνιο
Βότσαλα σας φιλώ.
Χαϊδεύω τους βράχους τους δαρμένους
απ’ την οργή των κυμάτων.
Η ανάμνηση δάκρυ που στάζει
στον ανθό και στο αλάτι.
Αθάνατοι οι πρόγονοί μας.
Αθάνατα τα λόγια και τα όνειρα.
🌼
ΟΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ
Ιόνιοι αγωνιστές
αγνοί και ριζοσπάστες
είχανε τις καρδιές ζεστές
και τρέμαν οι δυνάστες
Παλεύαν να ΄ρθει Κυριακή
Μάνα Ελλάδα από κει.
Κουράγιο έπαιρν΄ ο λαός
κι όλοι οι ποπολάροι
όποιος διαβεί γονατιστός
του πρέπει χαλινάρι.
Μάνα πατρίδα στοργική
θα έρθουμε όλοι προς τα ΄κει.
Ήρωες ήταν στο γιαλό
με φλόγα στη γραφή τους
κι όνειρο ένα στο μυαλό
το ξέραν οι οχτροί τους.
Μάνα πατρίδα Παναγιά
μας κάρφωναν διπλό σουγιά.
🌼
Ξανά απ’ την αρχή
κάνω μια προσευχή
να γίνεις ένα άστρο κάποιο βράδυ.
Ξανά απ’ την αρχή
εγώ και η βροχή
γεμίζουμε του κόσμου το πηγάδι.
εγώ και η βροχή
γεμίζουμε του κόσμου το πηγάδι.
Παντέρημο πουλί
αυτό που μ’ ενοχλεί
αγάπη τι θα πει δεν έχεις μάθει,
παντέρημο πουλί
αυτό που μ’ ενοχλεί
τον έμαθες τον κόσμο απ’ τα λάθη.
Ξανά απ’ την αρχή
διαβάτες μοναχοί
τη μέρα που θα ΄ρθεί την ευλογούνε.
Ξανά απ’ την αρχή
μέσα μου αντηχεί
τραγούδι που τα μάτια σου θα πούνε.
🌼
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ
Οιωνοσκόπος, Διόνυσος και Ποιητής
γυρνώ στους δρόμους και γυρεύω τις αιτίες,
πού έχουν πάει τα παιδιά της αρετής
κι εγώ τα ψάχνω τρεις πικρές δεκαετίες;
Χρησμούς διαβάζω στις κορφές
πάπυρους υπογράφω,
κι απ’ των αρχαίων τις γραφές
δυο λόγια αντιγράφω,
να τα ’χεις για κειμήλιο σου
ν’ ανάβουνε τον ήλιο σου.
Οιωνοσκόπος, Διόνυσος, Πραματευτής
γυρνώ στους δρόμους και χαρίζω την ψυχή μου,
πού έχουν πάει τα παιδιά της αρετής
κι όποιους αγάπησα δεν είναι πια μαζί μου;
🌼
Τα όνειρα γίνανε ληστές
κι είν’ οι χαρές μας λιγοστές
στα δάχτυλά σου τις μετράς.
Έχουμ’ απόθεμα πολύ
από φαρμάκι και χολή
κι όλο τι φταίξαμε ρωτάς.
Αν έλειπαν οι κανταδόροι
θα ’ταν τα σπίτια φυλακές
όσοι αντέχουν στ΄ ανηφόρι
θα ξαναβρούν τις Κυριακές.
Κάτσε στο ίδιο το σκαμνί
να πιούμ’ απ’ το παλιό σταμνί
τραγούδια μεθυσμένα.
Θα ΄ρθούνε μέρες βολικές
στις θυμωμένες αλυκές
θυμήσου με κι εμένα.
🌼
ΑΓΙΑ ΣΜΑΡΑΓΔΙΑ
Το Ιόνιο θα συνεχίζει το ταξίδι του
αντλώντας απ΄ τη μνήμη
γιατρεύοντας ρωγμές.
Με περηφάνια και ήθος
θα θρέφει γενιές πρεσβευτών
του Δεκαπεντάστερου Κάλλους…
Ες αεί το Ιόνιο!
Εργα του ίδιου
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ Ι
Η τριλογία της γης
Σταλαγμίτες, Μονόφυλλο 1985, Αίνος 1987
Καταφύγιο, Μονόφυλλο 1989, Αίνος 1991
Ανασκαφές, Μονόφυλλο 1995, Αίνος 1997
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΙΙ
Η τριλογία της πολιτείας
Φύλακας φυλαχτών, Μονόφυλλο 2002, Εκδόσεις Οδός Πανός 2015
Ερήμην ερημία, Μονόφυλλο, 2004, Εκδόσεις Οδός Πανός 2017
Στη φλούδα της καρδιάς, Μονόφυλλο 2006, Εκδόσεις Οδός Πανός 2019
ΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ 1
Αρκετά στη δισκογραφία
Πολλά μελοποιημένα στο συρτάρι
Και εκατοντάδες προς κρίση συνθετών
Έπονται:
ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΙΙΙ
Η τριλογία της ετερότητας
Μινιατούρες, Μονόφυλλο 2008
Το κάλλος το Ιόνιο, Μονόφυλλο 2010
Ακροκέραμα, Μονόφυλλο 2012
ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ 2
Επιλογές απ’ τις Δεκαετίες του ΄70 και του ΄80
Επιλογές απ’ τις Δεκαετίες του ’90 και του ‘00
Η Δεκαετία του ΄10
Συγγραφέας : Σπύρος Ζαχαράτος
© copyright : Σπύρος Ζαχαράτος - 2021
Email :spzacharatos@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου