ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΦΟΡΕΜΑ ΛΕΥΚΟ & ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ)

ΦΟΡΕΜΑ ΛΕΥΚΟ

Φόρεμα λευκό στα βότσαλα του ήλιου αφημένο.
Λυτά τα μαλλιά της ιτιάς στην άκρη της ακροποταμιάς.
Τα περιστέρια φιλιούνται στ’ ακροκέραμα της θάλασσας.
Γιορτές φωτεινές τα ταξίδια των γλάρων.
Κοιτάζονται στα μάτια ο Ποσειδώνας με τη Γοργόνα
στην πλώρη του ωκεανού.
Σφυρίζουν κλέφτικα οι φύλακες των ονείρων.
Ελεύθερα καλπάζουν τ’ άλογα στον ορίζοντα.
Το φως ειρηνεύει αδιάσπαστο.
Λεύτερες οι μοίρες λούζονται στο άσπιλο λευκό.
Ασύνορα τα μερίδια που μοιράζουν.
Γυμνοί οι πρωτόπλαστοι στην πρώτη αθωότητα.
Πάλλευκοι οι ουρανοί παρελαύνουν.
Πραγματώνεται τ’ όνειρο στις αγκάλες του ήλιου.
Κόκκινα τριαντάφυλλα φέρνουν τις ευχές και τους πόθους.
Ξυπνά η συνείδηση η πανάρχαιη.
Απιθώνει προσευχές στα ξωκλήσια.
Ο ομφαλός της γης ταΐζει τ’ άγρια πουλιά,
Ξεχύνονται οι άγγελοι στα πέρατα της πλάσης.
Τα δέντρα μεγάλες άρπες παίζουν μελωδίες ανήκουστες.
Μεστός ο χρόνος στην κατεβασιά του αιώνα.
Στις επάλξεις του ορίζοντα λάβαρα και σημαίες.
Στρατιές ψυχών τραγουδούν παιάνες της νίκης.
Στις λίμνες με τις πεταλούδες και τα νούφαρα ξεφαντώνουν τα μυστικά.
Μικροί πολεμιστές πλένουν το πρόσωπό τους με τ’ αθάνατο νερό.
Οι νεράιδες ανασταίνονται απ’ τους μίσχους των λουλουδιών,
Τα παραμύθια ολοζώντανα στις παραστάσεις των μεσημεριών.
Άσπιλοι οι γάμοι των ουρανών με την αιωνιότητα.
Φτερουγίζει η χαρά στου φωτός τ’ αγιοκέρια.

Ιωάννα Αθανασιάδου


🌼

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ


Η σιωπή ραγίζει τις ώρες.
Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα κρύβει το πρόσωπο του μπόγια
που μαζεύει τις ψυχέςστις άδειες γειτονιές;
Περνά ο άνεμος απ’ τις οχυρωμένες πόλεις των νεκρών .
Μειδιάματα αινιγματικά σε πρόσωπα μαρμαρωμένα.
Χορεύουν αδειανά πουκάμισα στον γάμο τον άσπιλο των ψυχών με τον Άδη.
Πώς ν’ αναπαυθεί η απουσία;
Χλωμά περιστέρια στις μετόπες των ναών
με τα στεφάνια τα πένθιμα και τους εξόδιους ψαλμούς.
Αργοδιαβαίνει το φως στις στράτες με τους ανθρώπους της βροχής.
Ούτε ένα δάκρυ ρίχνει ο μολυβένιος ουρανός.
Μετρούν αντίστροφα οι Καρυάτιδες τον χρόνο των ζωντανών.
Ένα μεγάλο ψέμα προσπαθεί να εξοστρακίσει τις αλήθειες
των ραγισμένων αγαλμάτων.
Φυσά ο άνεμος σαν τρελός στις χώρες δίχως γυρισμό.
Τα ποτάμια όλα σταματημένα και πετρωμένα τα πουλιά.
Χώνεψε ο καιρός τον χρόνο και τώρα άοπλες τριγυρνούν οι ώρες.
Κίτρινα τριαντάφυλλα στο χώμα.
Αργυραμοιβοί συναλλάσσονται με βλέμμα σκληρό με τον θάνατο.
Ανηλεή τα κύματα που φέρνουν τις αλήθειες
και τις αφήνουν άσπλαχνα να σπάζουν στα βράχια.
Κρεμασμένα τα ρούχα των νεκρών στα δωμάτια τα λησμονημένα.
Το τραγούδι των γάμων τους
σ’ ένα μακρινό παρελθόν τρελαίνει το μυαλό.

Ιωάννα Αθανασιάδου