Κωνσταντίνος Μπασούρης "Σκέψη"

 

Μέσα απ' τη μελωδία εκείνη
η μορφή αναδύεται σαν σκέψη
κι απ' τις παύσεις
της ατέλειωτης βοής,
μέσα απ' της νύχτας τη σιγαλιά,
η σκέψη γίνεται στίχος -
γίνεται σύμβολο -
που αρχίζει να πάλλεται
μέσα σε παύσεις,
να εναρμονίζεται
με την αρμονία,
ώσπου η μελωδία
γίνεται πέπλο
που τον καλύπτει.

Μαζί γίνονται τραγούδι,
που ψιθυρίζεται στα χείλη,
ίσως έτσι καταφέρει
κάπως το άφταστο να ακουμπήσει,
να ειπωθούν τα ανείπωτα
σ' ένα ταξίδι από κοινού
ως τα πέρατα,
δίχως αρχή και τέλος,
έστω νοερά,
σαν σκέψη.

Κάθε που θα ακούγεται
η μελωδία εκείνη,
θαρρείς πνοή
θα παίρνει η σκέψη,
παντοτινή και αναλλοίωτη,
άφθαρτη
μέσα στη φθορά.