ΛΙΑ ΣΙΩΜΟΥ "Προς Εμμαούς "

Φωτογραφία Λία Σιώμου

Πάρε με μαζί σου εκεί,

στην βάρκα που σιωπηλά κυλάει 

στην πέρα όχθη.

Ήρεμα τα νερά  και τα κουπιά 

ούτε ακούγονται. 

Ακίνητη η λίμνη, στα τόσα 

μυστικά πνιγμένη.

Ακίνητος κι εσύ, το βλέμμα σου 

απόμακρο.

Δεν με θωρεί πια. Κι έχει 

ομίχλη

άφαντος ο ορίζοντας, μες τις σκιές 

χαμένος

Γύρισε λίγο να με δεις 

στην αστροφεγγιά  λουσμένη,

λυπημένη η μορφή μου   

Μη με ξεχάσεις εκεί που πας

 

Η λίμνη, το ξέρεις,  παγώνει 

τον Γενάρη εδώ.

Κανείς δεν περνά στην 

απέναντι όχθη.

Γι’ αυτό διάλεξες τον ωκεανό 

να σε πάρει.

Ο ωκεανός είναι βαθύς, 

δεν παγώνει ποτέ.

 

Ζώντας και νεκρούς παρασύρει 

στ’ απάτητα βάθη του

Φύκια πράσινα, καφετιά 

τυλίγει στα μαλλιά τους

Ανεμώνες θαλάσσης στολίζουν 

την βάρκα της Αχερουσίας.

Μαζί με σπάνιους,  λαμπυρίζοντες 

στο σεληνόφως αστερίες. 

Ίσως για να θυμίσουν τ’ άστρο της 

Βηθλεέμ σε κάποια Ανατολή 

Τ’ ανέσπερο το φως  μιας 

Αναστάσεως.

 

Την βάρκα με τα νεκρολούλουδα 

και τα χαμένα όνειρα

δελφινια και γλάροι συνοδεύουν 

στ’ ανοικτό το  πέλαγος.

Πρέπει να φτάσουν με την αυγή 

στην νέα ακτή

Προτου χαράξει ο ήλιος 

τον ορίζοντα

Προτού το χρώμα της 

Ανατολής, ροδίσει

τα χλωμά πρόσωπα των νεκρών,

και γελαστεί ο Αδης ότι ζούνε

και δεν τους πάρει στις όχθες της Λήθης.

 

`Ο προορισμός εκεί, στου ωκεανού 

τα πλάτη, είναι ανεμπόδιστος.

Ηθελες νασαι σίγουρος ότι θα 

περάσεις απέναντι.

Και χάθηκες κοντά στο πέλαγος, 

που τόσο αγάπησες

 

Υπάρχει άραγε εκεί που πας 

δρόμος προς Εμμαούς;

Θα υπάρξει κάποιος θνητός 

η αθάνατος  να ψηλαφήσει

τα ίχνη των ήλων στα χέρια σου, 

όταν έλθει η ώρα;

 

Σταγόνες αίματος ακόμα στάζουν

και ποτίζουν το είναι μου

Κι’ εκεί στην ακρολιμνιά, τι ειρωνεία! 

Με μια ηρεμία αθανασίας

ο Βαρκάρης της Αχερουσίας 

προσμένει

 

Και την δική μου την ζωή 

θαρρείς καραδοκεί

Απρόσιτος, αειθαλής 

στην μοίρα των ανθρώπων 

για πάντα παραμένει..

               

   30 Νοεμβρίου 2008

Λία Σιώμου
Από την προς έκδοση συλλογή "Ωσεί Άνθος του Αγρού"