ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Photo: Savvas Tsourouttis

1. Αιμοφλόγες

Κάτω στο καυτό το χώμα,

βλέμματα που σπινθηρίζουν φωτιά, 

δάκρυ που κυλάει στα στήθη, 

πόνος που καίει τα σωθικά. 

Και είναι πικρό το σάλιο στο στόμα, 

κάτι που σου αφήνει η γεύση της προσμονής, 

να χαθείς μέσα στου απομεσήμερου το σώμα, 

να πλανευθείς από την ανάσα της καυτής της γης.

Αιμοφλόγες και τυμπανοκρουσίες,

δόντια που τρίζουν από γδικιωμό, 

πέτρα που σπαράζει στο κλάμα, 

γεράκια που πετούν στον ουρανό. 

Μέσα στην καύτρα αυτή,

ίσως έρθει η βροχή να μας προϋπαντήσει, 

να δώσει στο μικρό παιδί φιλί 

και έναν ώμο για να αποκοιμηθεί μετά την δύση. 

Ίσως η λύπη γίνει χαρά, 

αιμοφλόγες να χορεύουν με τον γλυκό αγέρα, 

οι καρδιές να είναι αγκαλιά

και τα χαμόγελα πλατιά να αρμενίζουνε με τα πανιά ανοιχτά σε θάλασσες με ούριο αγέρα. 

Καλοτάξιδα τα όνειρα να γίνουν πραγματικά, 

οι εχθροί να φιλιώσουν,

λουλούδια άφθονα μέσα στα λιβάδια και σπαρτά

και το τρεχαντήρι να σχίζει με ορμή πάνω στα γαλάζια τα νερά με φοβέρα. 

Οι καμπανούλες θα χορέψουν με την ανάσα του ηλιαγέτη, 

τα κουπιά θα καθίσουν με πειθήνια σιωπή ,

και τα σχοινιά θα φτάσουν μέχρι την πιο ψηλή κορφή ,

με ένα πανί πλεγμένο από τις νύμφες της προσευχής,

με της αγάπης τις λέξεις και της τιμής, 

σε ένα πρελούδιο για τον μέγιστο ευεργέτη. 

Κάτω στο καυτό το χώμα, 

αιμοφλόγες της νέας γέννας, 

το καλό με το κακό να πολεμά, 

στο ίδιο σώμα, στην ίδια φλέβα. 

Ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά, 

να διαπερνά τον νου σου, 

το μυαλό να λάμπει με του ηλιαγέτη τα χάδια στα μαλλιά, 

ας γελάσει η καρδιά από αληθινή χαρά,

τέρψη της ψυχής και πλεόνασμα του ποθητού φιλιού σου.

Δεν θέλω να είναι όνειρο αυτή η ομορφιά, 

δεν θέλω να βλέπω το δάκρυ μέσα στην ματιά, 

δεν θέλω να βλέπω τον πόνο και την πείνα σε ένα μικρό παιδί, 

θέλω αιμοφλόγες της ειρήνης πάνω σε πεδιάδες 

και ξένοιαστο παιχνίδι με κελαρυστό γέλιο και φωνή. 

16-4-2024

🌼

2 Ηλιόχρυσοι 

Ρίξε κάτω τα χρυσά σου τα μαλλιά!!

Άσε να τα πάρει το αεράκι,

να μοσχοβολίσει η φύση όλη,

πριν σου δώσω δυο φιλιά.

Ηλιόχρυσοι ζηλευτοί πάνω στους ώμους μου,

βράχοι δυνατοί αυτοί και χώμα η σάρκα μου που τα προσμονούν απεγνωσμένα!

Ωραία μου Ελένη, χέρια μου αγαπημένα.

Ποια Αφροδίτη μπορεί να κλέψει την αγάπη μου για εσένα, ποια Θεά, ποια ουσία,

είσαι της δικής μου της καρδιάς και της ψυχής,

η υπέρτατή μου πεμπτουσία.

Ηλιόχρυσοι, ηλιαχτίδες, ανεμίζουν τα μαλλιά σου με του αγέρα τα τερτίπια

και με ζαλίζουν, με αποπλανούν,

ένα ολόκληρο βασίλειο για εσένα να δώσουν, για να σε δουν.

Να σε αγγίξουν, να σε αγκαλιάσουν μια Τροία στα πόδια σου να κάψουν.

Τίναξε τους ήλιους σου ζωή μου,

θεά και κλέφτρα της καρδιάς και της ψυχής μου.

Τίναξε τους Ηλιόχρυσους αναπνοή δική μου.

18-3-2018

🌼

3 Η θάλασσα απόψε 

Η θάλασσα απόψε έχει βάλει τα πιο ωραία χρώματα του δειλινού. 

Έχει στολιστεί σε ένα χορό ερωτικό με του αγέρα τον ερχομό. 

Χαϊδεύει τα σύννεφα, εξοστρακίζει το γκρι, 

βάζει ότι πιο γλυκό στον χρωματικό καμβά βρει. 

Παλέτα της φύσης με του Ήλιου την συντροφιά, όλο το ρουμπινί, το σμαραγδί, το χρυσαφί μια αγκαλιά. 

Φιλί, φιλί, αγέρας και θαλασσινό νερό και ο Άρχοντας να δίνει όλο το χρώμα του στον ορίζοντα, όλο τον θησαυρό.

Τα πουλιά να κάνουν την τελευταία πτήση τους πριν πάνε να κοιμηθούν, να φλερτάρουν, να παίζουν, ολούθε να πετούν. 

Να χαϊδεύουν τον άνεμο, την θάλασσα να ακουμπούν. 

Σε λίγο ένα φεγγάρι, χρυσοστάλαχτο, ένα φεγγάρι μαγικό και αστέρια χρυσοκέντητα να γίνουν της νύχτας ο οδηγός. 

Η θάλασσα στην αγκαλιά των σεληνοαχτίδων,  

θα μετράει τα άστρα, 

θα μαθαίνει τα μυστικά των κλειστών βλεφαρίδων.

Όνειρα που την σχίζουν με ανοιχτά πανιά, που μιλάνε για πάθη, για αγάπη, για τα τραγούδια που ψιθυρίζει η καρδιά.

Και το αλαβάστρινο μονοπάτι του φεγγαριού να γίνεται κορδέλα στα μαλλιά της νύχτας, 

του πάθους μυστικά φιλιά. 

Τόσο μυστήρια, τοσο κρυφά, μαύρα μαλλιά κυματιστά. 

Νύχτα και φεγγάρια μια αγκαλιά και μια κορδέλα να κυματίζει στα ανοιχτά.

Άστρα να λαμπυρίζουν, αφροί της θάλασσας να γουργουρίζουν, λόγια να σιγοψιθυρίζουν. 

Είναι ένα γλυκό τραγούδι, ένα τραγούδι με την βοήθεια του αγέρα, που σκορπίζει νότες, μυρωδιές, ήχους, παφλασμούς και αμυδρά μια άρπα να παίζει και μια φλογέρα.

20-3-2018

🌼

4 Πάντα με φόβιζε το γκρι 

Πάντα με φόβιζε το γκρι.

Λες και η καρδιά είχε τσιμεντοποιηθεί. 

Μου θύμιζε το μαύρο πιο πολύ. 

Φαιό το χρώμα,θάλασσα μουντή. 

Θύσανοι και σωρείτες μαζί.

Όμως πρέπει να τα γεύεσαι όλα δυστυχώς. 

Έτσι είναι η ζωή, δεν γίνεται αλλιώς. 

Τότε θα δεις ότι ο ουρανός είναι πιο φαεινός, πιο καθαρός. 

Είναι βαρκούλες και καράβια, σύννεφα και χτυποκάρδια. 

Πάντα με φόβιζε το γκρι. 

Δεν ήταν το αθώο το λευκό. 

Δεν ήταν ένας ξάστερος ουρανός.

Ήταν το μυστήριο, το αινιγματικό, 

λίγο πριν χτυπήσει η καταιγίδα την καρδιά σου, το μυαλό.

Είναι όμως μερικές φορές που το θαυμάζεις. 

Που κάθεσαι στο λιμάνι δίπλα και ας διστάζεις. 

Γιατί... Γιατί είναι η ώρα που σκέφτεσαι βαθιά. 

Που βουτάς μέσα στην ψυχή σου και ακόμα πιο δυνατά.  

Είναι η σιωπή πριν την βροντή, 

είναι η βαρκούλα που θα χτυπήσει στα βράχια και ίσως χαθεί. 

Ποτέ όμως δεν ξέρεις τι τελικά θα βγει. 

Ίσως εσύ πιο ώριμος, πιο ανθρώπινος.

Να έχεις μετουσιωθεί.

Αυτό το γκρι έχει μια αίσθηση από ασημί. 

Έιναι λες και ο Θεός μας έχει λυπηθεί. 

Μας δίνει χτυπήματα, μας τραβάει το αυτί. 

Και λέει "Ξύπνα! Περνάει γρήγορα η ζωή".

22-3-2018

🌼

5 Χαίρε

Ο χειμώνας με ένα Αντίο στα χείλη του

και η απόφαση δύσκολη να την αποδεχτώ.

Ακριβοθωρητος και αμίλητος εσύ, να περιμένω την αναγέννηση εγώ,

αφήνοντας το απραγματοποιητο ερμητικά κλεισμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Μετά είναι η συνέχεια, το μέλλον, η Αρχή!!

Χαίρε Άνοιξη, Ήλιε, Φύση!!

Περιμένουμε την ανελέητη έκρηξή σου.

Το βουισμα των μελισσών. 

Την οργιώδη ζωή! Την ΑΝΑΓΈΝΝΗΣΗ!!  

Χαίρε!!

Βάθη Σταματίνα