ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΥΦΤΑΚΗ "ΦΛΟΓΕΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ"

Κατερίνα Γυφτάκη :Φλόγες στα κύματα

Εκδόσεις : Χάρτινη Πόλη

Ετος έκδοσης :2024

Σελίδες : 500

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο

ISBN: 978-618-225-124-9

Οπισθόφυλλο 

1916. Ενώ η Ευρώπη βρίσκεται στη λαίλαπα του Μεγάλου Πολέμου, η Τζόζεφιν Τσέστερ, μετά από ένα περιπετειώδες και επικίνδυνο ταξίδι στα βουνά της Γαλλίας, φτάνει στη Σαλόνικα, αναζητώντας τον άντρα της, Ράζκο Μάρκοβιτς, λοχαγό του σερβικού στρατού. Μέσα σε εκείνο το γοητευτικό και μυστηριώδες μωσαϊκό εθνών, η Τζόζεφιν προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια γύρω από την εξαφάνιση του Ράζκο. Ποια είναι η αινιγματική Ιρίνα Κούγιοβιτς και τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή του Σέρβου λοχαγού; Τι είναι εκείνο που θα αλλάξει την απόφαση της Τζόζεφιν και θα τη φέρει αντιμέτωπη με το πεπρωμένο της; Ενάντια σε μια θυελλώδη και ανατρεπτική εποχή, η Τζόζεφιν μάχεται να σταθεί όρθια, έχοντας πάντα ακλόνητη μέσα της την πίστη της στη δύναμη της αγάπης. Θα καταφέρει άραγε να ενώσει τα κομμάτια του σπασμένου φυλαχτού;

Η συνέχεια του βιβλίου Σπασμένο Φυλακτό.

Αποσπάσματα

ΡΑΖΚΟ

Δεν ξεχώριζε πια μέρα με νύχτα, όλα ήταν ένας διαρκής εφιάλτης, που είχε μουδιάσει το κορμί και το μυαλό του. Ούτε ήξερε πια πόσες ώρες μέρες εβδομάδες είχαν περάσει. Μια νύχτα ξύπνησε από ένα αγωνιώδες όνειρο. Ένα όνειρο τόσο ζωντανό που οι τρίχες στο σβέρκο του είχαν σηκωθεί όρθιες από το ανατρίχιασμα.

Ονειρευόταν πως βρισκόταν καταμεσής ενός σκοτεινού πελάγους όπου τα κύματα σηκώνονταν όμοια με βουνά, ορθώνονταν γιγαντιαία και αμείλικτα μπροστά του πασχίζοντας να τον καταπιούν. Εκείνος κολυμπούσε ανάμεσα τους με όση δύναμη του είχε απομείνει, ξέροντας πως αν δεν το έκανε, ο θάνατος δεν θα αργούσε να τον αρπάξει. Δεν ήθελε να πεθάνει σε εκείνη τη μαύρη άβυσσο της θάλασσας.

Ξαφνικά ένα μικρό φλογερό φως άστραψε ανάμεσα σε δυο κύματα, πολύ μακριά του. Ήταν ένα ανεπαίσθητο σπινθήρισμα κάποιας ζωντανής πηγής, κάποιας αδιευκρίνιστης φύσης. Το βλέμμα του όργωσε την θαλασσινή μαύρη πεδιάδα και καρφώθηκε με μια παράφορη ελπίδα πάνω σε εκείνη την εστία ζωής. Άρχισε να κολυμπά με μεγάλες απλωτές προσπαθώντας να παραμείνει στην επιφάνεια ακολουθώντας πάντα εκείνο το φως.

Παραμιλούσε σαν να φλεγόταν από πυρετό, και ορκιζόταν δυνατά πως δεν θα έχανε από τα μάτια του εκείνη τη λάμψη, εκείνη η φωτεινή δεσμίδα θα αποτελούσε το μοναδικό σκοπό της ζωής του, θα ήταν ο μοναδικός πόλος ύπαρξης, η δύναμη του, η πίστη του, η καρδιά του και το μυαλό του όλα μαζί θα επικεντρώνονταν σε εκείνο το φως. Ήξερε πως αυτός ήταν ο μόνος λόγος που είχε για να ζήσει. Ένα συνταραχτικό κάλεσμα από τον πάνω κόσμο, που τον οδηγούσε όλο και μακρύτερα από την κόλαση των κυμάτων. Όσο κολυμπούσε τόσο πιο κοντά στην ελευθερία του ένιωθε. Και από την φοβερή εκείνη αίσθηση ξύπνησε αγκομαχώντας

🍀

ΤΖΟΤΖΕΦΙΝ

Κοίταξε γύρω της. Η πόλη μέσα σε λίγες ώρες είχε αλλάξει εντελώς.

Εκείνο το απίστευτο μωσαϊκό λαών την άφησε άφωνη. Δεν είχε ποτέ της ξαναδεί κάτι ανάλογο. Χιλιάδες άνθρωποι είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους με τα περιστέρια να πετούν γύρω τους, ενώ τα οχήματα και οι άμαξες κόρναραν ανυπόμονα για να περάσουν. Άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων, που μιλούσαν ζωηρά σε δεκάδες άγνωστες γλώσσες. Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα της αντίκριζε εικόνες πλημμυρισμένες από παράξενες και ακραίες αντιθέσεις.

Είδε Έλληνες, Εβραίους, Μουσουλμάνους, ορδές από στρατιώτες της συμμαχίας, Αρμένιους, Ινδούς ακόμα και Ιάπωνες και Αφρικανούς. Οι εφημεριδοπώληδες διαλαλούσαν τα νέα, οι σαλεπιτζήδες και οι κουλουρτζήδες, πέρναγαν ανάμεσα στα κεφάλια κρατώντας μπρούντζινα ταψιά, που έδειχναν λαχταριστά περιεχόμενα, ενώ νεαρές κομψές Γαλλιδούλες περπατούσαν πλάι σε Ανατολίτισσες με σαλβάρια και φερετζέδες. Μια πραγματική φυλετική Βαβέλ όπως πολύ σωστά είχε πει ο Τζέρεμι.

Η Τζόζεφιν δέχτηκε πολλά σφυρίγματα θαυμασμού από τους νεαρούς στρατιώτες που προσπερνούσε βιαστική καθώς διέσχιζε την Αριστοτέλους.

Έφτασε στην Εγνατία οδό, παραζαλισμένη από τις εικόνες και τις φωνές και σταμάτησε ένα ελεύθερο ταξί. Ο αμαξάς μιλούσε αρκετά καλά Εγγλέζικα, δεν ήταν να απορεί κανείς με τόσους ξένους, και συμφώνησε να την πάει στο Ζέιτενλικ, στη λίμνη του Λαγκαδά με μια παχυλή πληρωμή ως αντάλλαγμα.

Το αμάξι ήταν ξέσκεπο κι έτσι η Τζόζεφιν είδε την μυθική εκείνη πόλη να περνά μέσα από τα μάτια της, σαν ένα πλουμιστό όνειρο.

Ένα όνειρο πολύ μακριά από την λαίλαπα του πολέμου, τις ανθρώπινες λιωμένες σάρκες, τον εθισμό στη φρίκη και στο θάνατο, στα ματωμένα χαρακώματα εκεί όπου τα όνειρα συνθλίβονται και θάβονται μια για πάντα.

Η συγγραφέας 

Γεννήθηκε το 1965 στην Καλαμάτα. Σπούδασε αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία στην Αγγλία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1987 και εργάστηκε στην ΕΡΑ 2 Καλαμάτας ως παραγωγός λόγου για δύο χρόνια. Άρχισε να γράφει ιστορίες για παιδιά και νέους από πολύ μικρή ηλικία. Μια επιστολή του Ινδιάνου αρχηγού Chief Seattle (Seathl) προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Λίνκολν το 1852 υπήρξε το ερέθισμα για το ενδιαφέρον της για το λαό των Ινδιάνων της Αμερικής. Για μεγάλο χρονικό διάστημα μελέτησε τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των Ινδιάνων, και έγραψε μια συλλογή από ινδιάνικες ιστορίες. "Οι Μαγικές Ιστορίες της Φωτιάς" ανήκουν σ' αυτές. Από το 1990 διδάσκει την αγγλική γλώσσα στο δικό της Κέντρο Ξένων Γλωσσών στην Καλαμάτα, όπου ζει μόνιμα με τον άντρα της και τα δυο της παιδιά. Στον ελεύθερο χρόνο της γράφει ιστορίες και συμμετέχει στην παρουσίαση παιδικών θεατρικών παραστάσεων.