Κωνσταντίνος Μπασούρης "Αυτονόητα"

 

Στον Οδυσσέα Ελύτη


Περπάτησα στις πολύβουες λεωφόρους
αυτής της πόλης,
ως άλλος ένας ανάμεσα σε τόσους,
ένας Κανένας που χάθηκε στο πλήθος.
Μα είδα και την άλλη της όψη,
τις ήρεμες γειτονιές,
τα άδεια δρομάκια,
όπου ακόμα και η σκέψη μου
μπορούσε ν' ακουστεί,
τις ώρες που εναλλάσσονταν
η μέρα με τη νύχτα.

Περπάτησα σε χρυσές ακρογιαλιές,
κοιτάζοντας τα ίχνη που άφηνα πίσω -
εφήμερα κι αυτά -
κι απόλαυσα τη δροσιά της θάλασσας,
ήρεμη και γαλήνια,
μ' έναν ήλιο να φεγγοβολά
πάνω στο απέραντο γαλάζιο.
Μα είδα και την άλλη της όψη,
τα μεγάλα κύματα
που κάλυπταν αμμουδιές
κι έπεφταν με δύναμη
και τόση ορμή στα βράχια,
φουρτουνιασμένη, μανιασμένη
κάτω απ'τον γκρίζο, βαρύ ουρανό
με τον βόμβο των κυμάτων
ν' ακούγεται από μακριά.

Στο διάβα μου συνάντησα πολλούς,
μ' ένα χαμόγελο στα χείλη
και την καλοσύνη στο καθάριο βλέμμα,
με αντοχή απροσμέτρητη,
ο καθένας με την αλήθεια του,
να δίνει τη δική του μάχη.
Μα είδα και την άλλη όψη,
του φθόνου, της μισαλλοδοξίας,
των αδιάφορων βλεμμάτων,
μιας δυσεξήγητης εκδικητικότητας
και μένους απέναντι στον συνάνθρωπο -
και όχι μόνο -
σαν ένα εύφλεκτο υλικό
που αναμένει κάτι ελάχιστο, μια σπίθα,
για να πυροδοτηθεί,
τότε που η φθορά
καλύπτει τις αξίες.

Κι όταν επιστρέφω
κι έχει αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι -
γύρω μα κι εντός -
ένα μικρό φως
αφήνω πάντα αναμμένο,
όχι μόνο για να βλέπω,
μα και για να βλέπουν,
πως υπάρχουν ακόμα πεισματάρηδες
που "αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά",
που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν,
μα και λαβή να δώσουν
σ' έναν κόσμο που ολισθαίνει.

Τι καιροί, τι εποχές
ν' αγωνίζεσαι για τα αυτονόητα.

Κωνσταντίνος Μπασούρης