«Πελαγινή», διήγημα της Γεωργίας Κοκκινογένη μεταφρασμένο και στα Ιταλικά από τον Marco Traversa

 

«Πελαγινή», ένα διήγημα της Γεωργίας Κοκκινογένη.

Τους γιάτρευε όλους. Είχε από χρόνια οργανώσει το φαρμακείο της στην πρωτεύουσα του νησιού με πάσα καλαισθησία. Φρόντιζε να υπάρχουν ανελλιπώς προϊόντα περιποίησης δέρματος για τις πελάτισσές της . Έδινε μιαν ιδιαίτερη προσοχή στην επιδερμίδα και τις συμβούλευε για τη φρεσκάδα και τη στιλπνότητα. Δεν παρέλειπε βέβαια να δηλώνει σε στιγμές χιούμορ πως αγαπημένο της ζώο είναι ο ρινόκερος. Στο γραφείο της δίπλα στον υπολογιστή, τη μολυβοθήκη, το μωβ θερμός για τον καφέ και το βυσσινί τηλέφωνο πόζαρε το «συμπαθές» παχύδερμο σε ξύλο- παραγγελία!

Χρόνο ελεύθερο δεν διέθετε ούτε χειμώνα ούτε καλοκαίρι. Πέρα από την οικογένειά της είχε να κάνει το χατίρι της γιαγιάς που περίμενε το σκεύασμα για την ξηροδερμία, του αμελούς τουρίστα που σκόνταψε σε σκουριασμένο σίδερο, της μάνας που παρακαλούσε να πέσει ο πυρετός τα βράδια, του υπερήλικα στο χωριό, της σχολαστικής κυρίας που ήθελε τη σωστή λευκαντική δοντιών για να βελτιώσει το χαμόγελο.

Μειλίχια και ακούραστη αντλούσε αισιοδοξία από την επιφάνεια εργασίας. Εκεί η εικόνα της ακτής με τα πεντακάθαρα βράχια . Αυτό ήταν το δικό της γιατρικό. Με υπομονή μετρούσε τις μέρες του Αυγούστου να αφήσουν πίσω τον αλαλαγμό της τουριστικής αξιοποίησης και να ξαναβγεί από την πόρτα του σπιτιού της στη δική της θάλασσα.

Το βασίλειό της ήταν πέτρινο σπίτι χτισμένο πάνω στο κύμα. Γαλήνη και κάθαρση και θαλασσοπούλια. « Στην άμμο παλάτια» απαξίωνε η μάνα της όταν άρχισε την κατασκευή του. Η πιο σίγουρη απόφαση που είχε πάρει στη ζωή της: να μείνει εκεί σε όλες τις εποχές του έτους και να χορτάσει αλμύρα. Και νερό.

Στη σύνταξη θα κατέληγε να δοκιμάζει καθημερινά το κύμα. Πότε μόνο να βουτήξει την πατούσα, πότε να πάρει την ψυχρολουσία της άνοιξης ή συνήθως να μονολογεί τα καλοκαίρια σχολιάζοντας το δροσερό πέλαγος του Αιγαίου. Ζήλευε τα θαλασσοπούλια που ταξίδευαν. Δεν τα ζήλευε πάρα πολύ.

Ο λογισμός της ταξίδευε μέσα από τα βιβλία που μάζευε όχι μόνο η ίδια αλλά και ολόκληρη η οικογένειά της. Χανόταν ανάμεσα στα καινούργια, τα παλιά, τα λογοτεχνικά, τα επιστημονικά, τα λευκώματα , τα αφιερώματα, τους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Η φαντασία της ήταν το μεταφορικό μέσο που την πήγαινε σε μέρη άγνωστα, ενδιαφέροντα και εξωτικά με διάδρομο απογείωσης τις σελίδες των βιβλίων.

Τα απογεύματα ξεχνιόταν στο νερό με άδεια τη σκέψη και ελαφρύ το κορμί. Καμιά φορά σκεφτόταν την επιθετικότητα του μονόκερου και την απρόβλεπτη συμπεριφορά του. Είναι εξαιρετικός κολυμβητής και ζει κοντά σε νερά για να δροσίζεται. Σε φάση αντιμαχίας γίνεται πολύ ορμητικός, συνέχιζε τη σκέψη της. Σ΄ αυτό σταματούσε ο κοινωνικός προβληματισμός της. Έπαιρνε την πετσέτα και έτσι όπως έσταζε μουσκεμένη γύριζε στην αυλή της.

Ίσως βράδυ, ίσως πρωί η πετσέτα έμεινε εκεί με τις σαγιονάρες της και η ίδια σε μία παύση που θα κατέγραφε το μηχάνημα χωρίς γιατρειά. Το σώμα της ανάλαφρο στο κύμα και η ψυχή της στο τελευταίο μεγάλο ταξίδι. « Έχει φόβο η θάλασσα» φώναζε η μάνα της όταν ήταν παιδί.

🍀

«Pelagini», un racconto di Georgia Kokkinogeni.

Li guarì tutti. Aveva organizzato per anni la sua farmacia nella capitale dell'isola con tutti i gusti. Si era assicurata che ci fossero sempre prodotti per la cura della pelle (epi-derma)per i suoi clienti. Aveva prestato particolare attenzione alla pelle e sempre li consigliava su freschezza e lucentezza. Naturalmente, non mancava di affermare in momenti di umorismo che il suo animale preferito è il rinoceronte. Sulla sua scrivania, accanto al computer, al portamatite, al thermos viola per il caffè e al telefono cremisi, aveva posato il "simpatico" pachiderma sul legno – ordine!

"Non aveva tempo libero né d'inverno né d'estate. Oltre alla sua famiglia, doveva fare il favore alla nonna, che aspettava il rimedio per la pelle(derma) secca, al turista negligente, che inciampava su un ferro arrugginito, alla madre, che implorava che la febbre del anziano del villaggio calasse nelle serate , alla signora meticolosa, che voleva lo sbiancante giusto per migliorare il sorriso.

Dolce e instancabile, attirava ottimismo dal desktop. Lì l'immagine della costa con le rocce molto pulite. Questo era il suo rimedio. Ha pazientemente contato i giorni di agosto per lasciarsi alle spalle il cambiamento dello sfruttamento turistico per uscire di nuovo dalla porta della sua casa al suo mare.

Il suo regno era una casa di pietra costruita sulle onde. Serenità e catarsi e uccelli marini. "Palazzi nella sabbia" disdegnava la sua madre quando iniziò la sua costruzione. La decisione più sicura che aveva preso nella sua vita: rimanere lì tutto l'anno e riempirsi di salsedine. E acqua.

In pensione, avrebbe finito per sperimentare l'onda ogni giorno. Quando solo per immergere la gampa, quando per prendere il freddo della primavera o la solita calura nelle estati, commentando il fresco Mar Egeo. Era gelosa degli uccelli marini che viaggiavano. Pero non troppo.

I suoi calcoli hanno viaggiato attraverso i libri raccolti non solo da lei stessa ma da tutta la sua famiglia. Si è perso tra il nuovo, il vecchio, il letterario, lo scientifico, gli album, gli omaggi, le guide di viaggio. La sua immaginazione era il mezzo di trasporto che la portava in luoghi sconosciuti, interessanti ed esotici, con le pagine dei libri come una passerella.

Nel pomeriggio si dimenticava nel'acqua con il pensiero vuoto e il corpo leggero. A volte pensava all'aggressività dell'unicorno e al suo comportamento imprevedibile. È un eccellente nuotatore e vive vicino alle acque per rinfrescarsi. In una fase conflittuale diventa molto impetuoso, continuava il suo pensiero. Qui si fermava la sua riflessione sociale . Prendeva l'asciugamano e cosi bagnata d'acqua gocciolante tornava nel suo cortile.

Forse sera, forse mattina, l'asciugamano è rimasto lì con le sue infradito e se stessa in una pausa -che registrerebbe la macchina - senza guarigione. Il suo corpo leggero sulle onde e la sua anima nell'ultimo lungo viaggio.

" Abbiate paura del mare ", gridava la sua madre quando era bambina.

(Μετάφραση από τα ελληνικά: Marco Traversa.)

*Ο Marco Traversa είναι Ιταλός συνταξιούχος εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ζει στην περιοχή Piemonte της Ιταλίας.