Ludovico Lipparini, Ο όρκος του Βύρωνα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη,
σε ακύμαντο Αιγαίο και μούσες των αιώνων
κάτι γαλάζιο και λευκό
αυτό, που μας ριγά
να ανατείλει κόπτεται, από υπνωτισμό ανοίκειο
Λυπημένα είναι τα νύχια του, που ξένουν γκρίζο ουρανό
τα χείλη του φθαρμένα, κόβουν το μαύρο δίχτυ
Να ορφανέψει φέτος ο γκρεμός αλλού να πάει η άνθιση
στο κομοδίνο εκεί κοντά, να ανατείλει η μέρα
να ευαγγελίζεται λέξεις παλιές, μέσα από το σεντούκι
κι αγάπες που λαβώθηκαν
σε κρύπτες του Παλαμηδιού σε πράξεις του Κωλέττη
να συγκλονίσει ο Όλυμπος ακόμη μια φορά
ο Ύμνος ο Ακάθιστος, την Ορθοδοξία όλη
και οι στόχοι που αλώθηκαν, χυμοί στο πυρ της άνοιξης
Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου