Art by Mario Sanchez Nevado
Ανελέητη καθημερινότητα!
Πώς με παγίδεψες κι έχασα τον εαυτό μου,
τη στιγμή που θαρρούσα πως τον έχω κερδίσει;
Τώρα το μυαλό μου ξέφυγε από τους φίλους
ξέφυγα απ’ των ανθρώπων τις όμορφες παραξενιές
κι έγινα παράξενος εγώ, άθυρμα δικό σου,
ανελέητη καθημερινότητα!
Και να ,γράφω τώρα για σένα
για να σου πω ,πως φεύγεις
αφήνοντας μου, μια αναίτια θλίψη
κι ένα αίνιγμα στη θολωμένη μου σκέψη!
Τι είναι αυτό που σε κάνει να ζεις
σα να μη ζεις, να μη βλέπεις τα χρώματα
να μη νιώθεις τ’ αρώματα
να μη μετράς την τροχιά
στο χρυσό του ήλιου και στ’ ασημί του φεγγαριού
που κάνει άδεια την ψυχή, λιμάνι δίχως πλοία,
κι απλώνει γύρω βάναυσα, βαριά μελαγχολία;
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου