ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΥΨΗΛΑΝΤΗ
Στην εταιρεία την Φιλική ήταν η «Πρωτομάνα»
η Ελισάβετ η γριά του Υψηλάντη η μάνα.
Στο σπίτι της μαζεύτηκαν οι Φιλικοί εταίροι
κι ο γιος της ο Αλέξανδρος της φίλησε το χέρι.
«Φιλώ το χέρι της μητρός» είπε μπροστά στους άλλους
και για αγώνες κίνησε άνισους και μεγάλους.
Τα πλούτη της θυσίασε εκείνη στον Αγώνα
γιατί στο νου ζωγράφισε της λευτεριάς εικόνα .
Όταν οι άλλοι ρώταγαν με αδιαντροπιά πολλή
«Πριγκίπισσα πάμπλουτη εσύ
πως μπόρεσες φτωχή να μείνεις;»
έλεγε: « Αξία στη ζωή έχει μόνον να δίνεις.
Προσμένατε να λυπηθώ τα ρούβλια, τα λεφτά
ενώ για τον Αγώνα πρόσφερα τα τέσσερα μου παιδιά;
Αλέξανδρος, Δημήτριος, Γεώργιος, Νικολής
άξια τέκνα φάνηκαν πατρίδας και τιμής.
Οι τρεις τους επανδρώσανε τον λόχο τον Ιερό
και ο τέταρτος του γένους μας έσυρε το χορό.
Όλοι άξια πολέμησαν με πλήρη αυτοθυσία
και με ρωτάτε για λεφτά σαν να χουν σημασία;
Λοιπόν ακούστε καθαρά χρήματα δεν αφήνω
και για την μάνα Λευτεριά όλα εγώ τα δίνω»
~ Γιάννα Βλάχου ~ © All rights reserved
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ελισάβετ Υψηλάντη η μάνα των Υψηλαντών που διέθεσε όλη την περιουσία της στον Αγώνα και ζούσε μετά φτωχικά.
ΡΩΞΑΝΔΡΑ ΣΤΟΥΡΤΖΑ
Καταγόταν από άρχοντες η Στούρτζα η Ρωξάνδρα
και τη ζωή της έδεσε μ’ έναν σπουδαίο άνδρα
που κυβερνήτης έγινε στη φτωχική Ελλάδα
γιατί μέσα του έκαιγε της προσφοράς η δάδα.
Τον Καποδίστρια, θαύμασε εκείνη τον Ιωάννη
που γνώριζε μες στη ζωή να δίνει και να χάνει.
Οι δύο τους γνωριστήκανε στην τσαρική αυλή
κι ερωτεύτηκαν πολύ μέσα σε μια στιγμή.
Ο Ιωάννης σπούδασε γιατρός και νομικός
και μες στη ρωσική αυλή έγινε αποδεκτός.
Κόμης από την Κέρκυρα, έφτασε στη Ρωσία
και ο τσάρος του προσέφερε μέγιστη ευκαιρία.
Πρώτο υπουργό τον διόρισε στις υποθέσεις ξένων
μα αυτός σκεπτόταν διαρκώς τη μοίρα των σκλαβωμένων.
«Ρωξάνδρα» ,της είπε, «σε χαιρετώ, φεύγω για την Ελλάδα
γιατί το χρέος προς αυτήν με καίει σα λαμπάδα»
Η Στούρτζα το αποδέχτηκε, δεν είχε επιλογή
και δε βρεθήκανε ποτέ ξανά οι δυο μαζί.
Υπόδουλη της θέσεως της παρέμεινε πιστή
καθώς κυρία των τιμών είχε επιλεγεί.
Όταν όμως της δόθηκε κατάλληλη ευκαιρία
φρόντισε του Γένους το καλό μέσα απ’ την περιουσία.
Τους Έλληνες που έφταναν πρόσφυγες στη Ρωσία
τους περιέθαλπε ενεργά και με γενναιοψυχία .
Έστειλε ακόμα επιστολές προς την αριστοκρατία
για να συνδράμουν, όσο μπορούν, στην ελευθερία.
Η θέση της τη βοήθησε, καθώς και το όνομα της
κι ανταποκρίθηκαν πολλοί στο επείγον κάλεσμα της.
Έτσι η Ρωξάνδρα βοήθησε το έργο εκείνου να ανθίσει
γιατί το χρέος τους χώρισε και όχι η μητέρα φύση.
Ήταν αυτό που ελάττωνε τη δύσκολη απουσία
του Ιωάννη που έδειξε τόση αυτοθυσία.
Εκείνος μαυροντύθηκε στο Γένος να προσφέρει
κι από το πλήθος κρύφτηκε μη δουν ότι υποφέρει.
Μόνη του παρηγοριά οι επιστολές σε κείνη
που έδειχναν έρωτα βαθύ κι αγάπη που δε σβήνει.
Μα όταν οι εχθροί του τον σκότωσαν με ύπουλη χωσιά
το τελευταίο γράμμα του έφτασε πολύ αργά.
Μόλις εκείνη έμαθε πως ήτανε νεκρός
στα μαύρα επίσης ντύθηκε, πενθούσε διαρκώς.
Κι έτσι τα χρόνια πέρασαν στο πένθος για εκείνη
και ο άτυχος της έρωτας στην ιστορία θα μείνει.
~ Γιάννα Βλάχου ~ © All rights reserved
Φωτογραφία: Ρωξάνδρα Στούρτζα από https://moriasnews.gr/
Της Κρήτης τέκνο ήταν αυτή, Χαρίκλεια τ’ όνομα της
για τη πατρίδα πρόσφερε όλα τα υπάρχοντά της.
Στο Αρκάδι όταν έγινε στενή πολιορκία
πολέμησε, αγωνίστηκε ως Κρητικιά γνησία.
Πήγε κι αυτή στο κάλεσμα η μαυροφορεμένη
γιατί η Κρήτη έσβηνε χρόνια υποδουλωμένη.
Και όταν η σημαία τους στο χώμα είχε πέσει
καθόλου δε φοβήθηκε μπήκε μόνη στη μέση.
Μέσα στους πυροβολισμούς δε δίστασε στιγμή
άρπαξε τη σημαία, τη στήριξε στη γη.
Μόλις ο γιος της ο Κωνσταντής λαβώθηκε βαθιά
τον καθησύχασε αυτή, φώναξε δυνατά :
« Δεν είναι τίποτα αυτό για την ελευθερία
ο αγώνας να συνεχιστεί αυτό έχει σημασία.
Ο πόνος είναι πρόσκαιρος, θα ξεχαστεί μεμιάς
εμείς ας πολεμήσουμε και μη λιγοψυχάς.»
Κι όταν ανατινάχτηκε στο τέλος το Αρκάδι
οι λίγοι που σωθήκανε βγήκανε έξω ομάδι.
Τον Κωνσταντή τον σκότωσαν αλίμονο οι εχθροί
μα αυτή με χάρη του Θεού δραπέτευσε από εκεί.
Και στην Αθήνα έφτασε και είπε όσα πέρασε,
απέμεινε ολομόναχη και μες στη θλίψη γέρασε
.~ Γιάννα Βλάχου ~ © All rights reserved
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Χαρίκλεια Δασκαλάκη
ΔΟΜΝΑ ΒΙΣΒΙΖΗ(1783 - 1850)
Θρακιώτισσα γενναία από την σκλαβωμένη Αίνο
άκουσε τον άντρα της μια μέρα εξοργισμένο:
«Δεν την αντέχω την σκλαβιά ας πάμε στην Ελλάδα
οφείλουμε να ανάψουμε της λευτεριάς τη δάδα.»
Εκείνη του απάντησε: «Να φύγουμε Αντώνη.
Το πλοίο να ετοιμάσουμε και πιάσε το τιμόνι»
Ξεκίνησαν οι δύο μαζί αυτοί και τα παιδιά τους
την Αίνο εγκατέλειψαν και τα προγονικά τους.
Από τη Θράκη βγήκαν στου Άγιου όρους τα νερά
τον σηκωμό συνέδραμαν του Εμμανουήλ Παπά.
Κι ο Παπάς σαν πέθανε, το πλοίο του Αντώνη
συνέχισε τον άθλο του, θάλασσες να οργώνει.
Αλλά όταν σκοτώσανε τον καπετάν Αντώνη
η Δόμνα η καπετάνισσα ανέλαβε το τιμόνι.
Φαινότανε μικρόσωμη η αρχικαπετάνα
αλλά στη μάχη όρμαγε, ξεχνούσε που ήταν μάνα.
Ταξίδεψε , πολέμησε, δε δίστασε λεπτό
της «Καλομοίρας» το σκαρί ήταν για κείνη σπιτικό.
Όταν τα γρόσια σώθηκαν και έμεινε φτωχή
την «Καλομοίρα» χάρισε στο κράτος για να σωθεί .
Και άφησε τη θάλασσα η αρχικαπετάνα
και στη στεριά κατέληξε με πέντε ορφανά μάνα.
Ανταμοιβή δε ζήτησε για αυτήν την προσφορά
μονάχα στην πατρίδα της να έρθει η λευτεριά..
~ Γιάννα Βλάχου ~ © All rights reserved
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ :Δόμνα Βισβίζη ΑΠΟ https://astrolife.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου