ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Photo : Savvas Nicolaides

i.Ανεμόμυλοι... 

Ο αγέρας σφυρίζει γλυκόπικρα και ρυθμικά,

ανεμόμυλοι από ίσιους ποδίσκους,

κόνδυλοι και σκήπτρα θεϊκά.

Μάτια με βλεφαρίδες να χαϊδεύουν το φως,

σμήνη από μέλισσες με κόκκινη γύρη να ρουφάνε όλο το νέκταρ, όλου του κάμπου το βιος.

Γαληνεύει η ψυχή και φωτοροή,

χάνεται πάνω στων ασφοδέλων το λειμώνα, μεγαλουργεί.

Το φέγγος θα 'ρθει... 

Θα' ρθει σαν λάβα καυτή,

κύματα πανώρια, μέλισσες και ζωή. 

Στρατηλάτης και μεγαλουργός,

νέκταρ στα χείλη,

ηλιάνθιστος και φαεινός.

Γέλια κελαρυστά,

δάχτυλα μικρά να ζυμώνουν με τη γύρη την καρδιά.

Μην ξεχάσεις να πεις το "σ'αγαπώ"...

Δεν είναι ποτέ αργά.

Τα χείλη όλο μέλι να θαμπώνουν το γυαλί

και ο αγέρας να ρουθουνίζει σαν μικρό αναψοκοκκινισμένο παιδί...

Η Άνοιξη θα' ρθει...

"Κοίτα... Κοίτα... Έχω μια πασχαλίτσα στην παλάμη μου, Κυρά.

Που με χαϊδεύει στη σάρκα μου και με γαργαλά...

Ακούω τον χτύπο που κάνει η καρδιά...

Τακ τακ τακ...

Και ο ηλιάτορας μου κάνει στέμμα στα μαλλιά...

Ζωή.... Ζωή μου φωνάζει και με φιλά".

24-2-2021

 Photo : Vaso Mpania-limperopoulou

ii. Σταλαγματίνες

Δυο κουταλάκια καφέ και ένα ζάχαρη μέσα στο μπρίκι να κολυμπούν.

Να αγκαλιάζονται και να ερωτοτροπούν.

Δεσμός μεγάλος και ισχυρός από τότε που η Σταλαγματίνα ήταν νια,

νέος καρπός! 

Ντιν ντιν το κουταλάκι και το γκάζι απαλά να θεριεύει γλυκά τη φωτιά.

Μύριζε νότες γνωστές, θεριακλήδικες και δυνατές. 

Όπως χυνόταν ψιλοκρεμαστός ο καφές ο θησαυρός,

οι φουσκάλες είχαν γιορτή πάνω στην επιφάνεια την υγρή.

Γυαλιστερές και φουσκωτές,

μάτια μεγάλα, μαύρες ελιές.

Από το παράθυρο ξεπρόβαλλαν τα γυμνά κλαδιά,

ο ουρανός και τα πουλιά. 

Και οι σταλαγματίνες τις δροσιάς είχαν θεριέψει το πράσινο στα κατάχαμα φυτά.

Νόμιζες ότι ήταν Άνοιξη από τα ζωύφια και τις μυρωδιές αλλά ήταν ντάλα Φλεβάρης με το Τριώδιο να περιμένει για σερπαντίνες και κομφετί...

Άρματα και πεταλουδίτσες, Ζορό,

ανθρώπους αράχνη και Μίνυ με κόκκινη μύτη,

φράουλα ζωγραφιστή.

Το ετήσιο ρολόι και οι σταλαγματιές, οι άνθρωποι, τα ζώα και οι γυμνές συστάδες από κορμούς και περικοκλάδες τορνευτές ήθελαν να ξορκίσουν το κρύο και να προϋπαντήσουν την Άνοιξη που  ήταν στο δρόμο για να μας επισκεφτεί,

με την μυγδαλιά να στολίζεται να εξευμενίσει κάθε σκέψη και πράξη παγερή.

Θυσία, θυσία στο βωμό τα λουλούδια της τα ονειρικά,

να δώσει υπόσχεση ο Θεός ότι η ζωή θα συνεχιστεί ήρεμα και κανονικά.

Ο ηλιάτορας χάιδεψε τις σταλαγματίνες,

διαμάντια λαμπερά,

και μέσα σε μια γουλιά φύγαν όλα τα φαρμάκια για ταξίδια μακρινά.

7-2-2021

iii. Ζωή των αντιθέσεων....

Ζωή των αντιθέσεων,

των μεγάλων υπερθέσεων,

σε ένα σενάριο,

χωρίς γνώση για το αύριο.

Ζωή των ερωτήσεων,

των μεγάλων παρεξηγήσεων,

καπέλο των εξερευνήσεων,

των μεγάλων εμβαθύνσεων.

Άραγε τι είναι η ζωή??

Ποιος μπορεί να μας το πει???

Χάντρα από κομπολόι που χτυπάει η κάθε μας στιγμή.

Κλείνω το μάτι πονηρά,

φοράω το καπέλο μου στραβά

και συνεχίζω για το ΤΏΡΑ χωρίς πολλά ερωτηματικά.

Η ζωή τραβάει μπροστά.

12-2-2018

Photo : Ehsan Kakavan

iv .Χειμώνας

Κάθε βήμα και μια αναπνοή,

χειμώνας, κρύο,

να περονιάζει τη ψυχή. 

Αυτό το αγέρι το βορεινό,

να ανατρέπει τα σχέδια,

να σε θέλω εδώ.

Προσμονή για ένα φιλί,

ένα χαμόγελο λιακάδα που ξορκίζει τη χειμωνιάτικη σιγή. 

Μικρά πουλιά του χιονιά,

να τιτιβίζουν για φλόγα στα μάτια και ζέστη στη καρδιά.

Αναθαρεύει η ζωή,

μέσα στη σιωπή κελαρύζει το αίμα,

τα δέντρα γυμνά προσμονούν το χάδι και το φιλί. 

Σαν μωρά που έχουν δει το πρώτο φως,

πριν ο ήλιος τα περιλούσει με όλο του το βιός.

Και ο δρόμος εκεί ευθύς και στητός, 

να προλέγει και να σε καλεί να τον διαβείς, πότε γλυκός, πότε πικρός.

Αυτά τα βρύα δεν σταμάτησαν τον χτύπο της καρδιάς

όσο και εάν μέσα στο χρόνο προσπάθησαν να αναρριχηθούν στο μυαλό,

να γίνουν κομμάτι της φλόγινης ματιάς.

Άραγε με αγαπάς??!!

Φφφφφφ....

Φυσάει ο βοριάς...

Και τα κλαδιά χορεύουν ρυθμικά,

στροβιλίζεται το νωπό χιόνι,

κονιάκ που τρέχει στο λαιμό,

στα σωθικά.

Εγώ τον αγαπώ τον χειμώνα.

Είμαστε φίλοι καλοί.

Από τότε που γεννήθηκα μου σιγοψιθύρισε ένα πρωί...

"Εγώ είμαι η αρχή..."

Είναι σοφός και βερμπαλιστικά σιωπηλός,

με πολλές τελείες και επιλόγους μικρούς,

με πολύ ουσία και ορθούς.

Όχι από λογική αλλά από τριβή...

Από τους χτύπους του αγέρα που του πήρε τα φύλλα και του πάγωσε την πνοή...

Αλλά είναι το πρώτο βάπτισμα πριν βγει από τη κολυμβήθρα γυμνός...

Γιατί??!!

Γιατί??!!!

Τι ερώτηση είναι αυτή!!! 

Γιατί αυτός είναι η αρχή... 

6-2-2021

Φωτογραφία: Makis Bitos

v.Κόκκινο χρώμα 

Κόκκινο χρώμα,  σταγόνα από αίμα. 

Πόθος στην σκέψη,  πάθος στο βλέμμα. 

Κόκκινα χείλη, αμαρτίας κρασί, 

να θέλεις να το πιεις μέχρι την τελευταία σταγόνα, 

να δώσεις καυτό φιλί. 

Άλικη παπαρούνα,  χάδι στην σάρκα, 

δύο μαύρα μάτια,  κεραυνοί στην ψυχή. 

Λατρείας χρώμα,  ανατολή του έρωτα, 

ήλιος και φεγγάρι,  νύχτα μυστήρια ποθητή.

Έλα δώσε μου της ανάστασης χάδι και αφορμή. 

Εμβρόντητη φιγούρα μέσα στο κόκκινο έχει χαθεί,

αστεροϋφάντινο δάκρυ να σε προσκαλεί.

Τόσο εύθραυστη και αέρινη, 

σε κάθε άγγιγμα, πέταλα στου ανέμου την ριπή. 

Χρώμα από αίμα στον μακρινό ορίζοντα θα στροβιλιστεί.

Και εσύ; 

Μια πασχαλίτσα της Άνοιξης, 

να θέλεις να πιεις νερό από το δάκρυ της ψυχής,

σε ένα πολυπόθητο ταξίδι που είναι τέλος και αρχή μαζί. 

Σε περιμένω, μην αργείς!

19-1-2017