ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ " Κάπου ν' ακουμπήσεις " Ποιητική Συλλογή

ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ - Κάπου ν' ακουμπήσεις
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις - Μελάνι
Χρονολογία Έκδοσης - Ιούνιος 2018
Αριθμός σελίδων - 68
Διαστάσεις - 21x14
ISBN - 9789605911225
Επιμέλεια Κ.Θ. Ριζάκης
Μακέτα εξωφύλλου είναι του Γιάννη Γκανά.

Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Δώρας Κασκάλη περιέχονται σαράντα ένα ποιήματα στα οποία η ποιήτρια, με μεταφορική γλώσσα και ευθύβολο, συγχρόνως, ρεαλισμό, με εκφραστική τόλμη και υπαινικτική τρυφερότητα, ανατέμνει το ερωτικό βίωμα σε όλες του τις μορφές, μιλάει για την αδυναμία της γλώσσας να προσφέρει πραγματική λύτρωση, αλλά και για το θαύμα της ποίησης, για αγαπημένους τόπους και για αγαπημένα πρόσωπα της ζωής και της μνήμης. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος 

Χωρίζεται σε δυο ενότητες (23+18 ποιήματα)

Α' Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό
Β'Κάποτε επουλώνεται

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Από την ενότητα: Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ

Δεν ήξερε τα χέρια τι να κάνει

για να μην τρέμουν,

κομμένα από το μίσχο της στοργής.

Με βία τα φυλάκιζε στις τσέπες

κι αυτά κροτάλιζαν

στης έλλειψης τον άτονο ρυθμό.

Δύο γυναίκες στο απέναντι τραπέζι

μετρούσανε τις μέρες τους

με τα χαπάκια της χαράς,

τα εισιτήρια του ύπνου.

Ένα χλωμό παιδί καθότανε

ανάμεσά τους·

γούβες θαλασσινό νερό

τα μάτια του,

στα αδειανά μανίκια

σφύριζε ανοιξιάτικος Λεβάντες

και τ’ όνομά του ξεχασμένο

όπως η ρίζα απ’ το τραύμα

που κάποτε επουλώνεται.

Ήξερε τι να κάνει με τα χέρια της·

να τ’ αποθέσει στα δικά του,

να ταξιδέψουνε στο σώμα του

που θα ’παιρνε

πανάρχαιο όνομα

της πιο σπαραχτικής επιθυμίας.

 ✦    ✦    ✦    ✦

ΘΝΗΣΙΓΕΝΗ ΚΙ ΑΙΩΝΙΑ

Βαρδάρης. Έξι και μισή. Στο λεωφορείο.

Σταματημένοι στο φανάρι,

βλέπω σεντόνι απλωμένο

να ερωτοτροπεί στα σύρματα

με αεράκι φθινοπωρινό.

Αυτή την ώρα, νοτισμένο και βαρύ

δεν θα μυρίζει σαπούνι Μασσαλίας,

αλλά τα στήθη της γυναίκας

που χάιδευε την χθεσινή βραδιά

καθώς επάνω της θα το ’συρε

από ντροπή για τους λεκέδες

του χρόνου στο κορμί της.

Αν είχε φωνή, ίσως και να της έλεγε

ότι εκείνο

χωρίς λουλουδάτα ντεσέν

και μ’ ένα σχίσιμο στη δεξιά γωνία

τα καταφέρνει

να σαβανώνει το γκρίζο πρωινό,

διάφανο να φέρνει τούτο

τον ανυπόληπτο βυθό.

Να φυλακίζει πρόσκαιρα το κάλλος

την ώρα που το πιρουνιάζουνε

χρυσάφι κάνοντάς το

του ήλιου οι ακτίνες.

 ✦    ✦    ✦    ✦

ΟΝΕ

Γλίτωσα απ’ την αποθέωση

δεν έζησα την ύβριν

να νιώθω ότι μιλώ με τους θεούς,

απ’ την αγάπη πλανημένη.

Δεν την αρνήθηκα.

Μου επιβλήθηκε –τυχαία;–

η λυσσαλέα στέρησή της.

Και τώρα πια φρουρός

να παραστέκω στο ποτήρι

που αδειάζει ασυντρόφευτο

στο πιάτο που ορφανεύει στο τραπέζι

στο σεντόνι όπου βρωμίζει απ’ τα δεξιά

στα δώρα που ποτέ δεν

θα μου χαριστούν. Να τρώω

από του πόνου το καρβέλι

και να θριαμβεύω

στην κάθε μέρα

βασανιστική

ανθρωπινότητά μου.

Από την ενότητα: Κάποτε επουλώνεται

ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΙ

Σήμερα δεξιώνομαι τους ζωντανούς μου.

Στο τσιγκέλι ο μπαλτάς

στον καλόγερο το δεκανίκι.

Είμαστε πάλι ολόκληροι

σωσμένοι απ’ το σφαγείο

της μνήμης

της ασθένειας

της απουσίας.

Θα πιούμε ένα ξινόμαυρο

με μόνη παρενέργεια τη χαρά.

Θα φάμε

γεμιστά και φέτα

και θα δροσίσουμε

τα πόδια στο μωσαϊκό.

Το παρελθόν δεν θα εξαγοράσω

δεν θα ζητήσω αναδρομές.

Θα φτιάξω ένα μεσημέρι στο άχρονο

τη γραμμικότητα θα σπάσω της ανάσας

και θα εγκαθιδρύσω λίγων ωρών υγεία

Και μία καλοσύνη

να ταΐσουμε

τα στόματα πριν ξεχειλώσουν απ’ τη φρίκη.

✦    ✦    ✦    ✦

Λένε:

Όποιος άρρωστο ξενυχτάει

ξέρει.

Όποιος κρεμάει μαλάματα στο σκιάχτρο της ελπίδας

ξέρει.

Όποιος τα σπλάχνα του θερίζει με της αγάπης το μαχαίρι

ξέρει.

Όποιος μαθαίνει το σκοτάδι ενώ του έπρεπε το φως

ξέρει.

Νομίζαμε ότι ξέρουμε κι εμείς

εξαργυρώνοντας τα λάφυρα της εμπειρίας

στο εφημερεύον της ζωής ταμείο.

Και μείνανε τα χέρια αδειανά.

Τώρα εσύ πετροβολάς τον θάνατο

με τ’ αγκωνάρια της εξάντλησης

κι εγώ μάταια σε χαϊδεύω με τις λέξεις

γιατί μόνο έτσι μπορώ.

Μα σπουδάζοντας την αλαλία

το δύσκολο μάθημα της αφής

την ανατομία της συγγνώμης

ίσως να μάθουμε το σπάνιο της αγκαλιάς ιδίωμα

ξεχνώντας την παγκόσμια γλώσσα της μοναξιάς.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η Δώρα Κασκάλη ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Α.Π.Θ. και στο μεταπτυχιακό της ασχολήθηκε με τη φιλολογική έκδοση των ποιημάτων του Γιώργου Θεοτοκά. 

Το 2010 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της «Στο τρένο» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης (στη βραχεία λίστα του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω»). Το 2011 κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το μυθιστόρημά της «Κάτω». 
Το 2012 κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο, σε ψηφιακή μορφή, η νουβέλα της «Πέντε ζωές κι ένα μυθιστόρημα - Σπουδή ενός δόκιμου γραφιά» από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη OpenBook.gr. Ακολούθησαν τα βιβλία: «Ο γατούλης στον κόσμο» (παιδική λογοτεχνία, Διόπτρα 2014) και «Ανταλλακτήριο ηδονών» (ποίηση, Σαιξπηρικόν 2014, Βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2015, ενώ αναμένεται να μεταφραστεί και να κυκλοφορήσει στα ιταλικά). 
To 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οκτώ «Το μαύρο κουτί της μνήμης τους», η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της. 

To Σεπτέμβριο του 2016 εκπροσώπησε το Υπουργείο Πολιτισμού στον Τρίτο Ευρωπαϊκό Λογοτεχνικό Περίπατο που πραγματοποιήθηκε στην Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα. 

Τον Μάρτιο του 2017 ανέλαβε το συντονισμό και την οργάνωση του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης και Τεχνών «Γυναικεία κραυγή» που πραγματοποιήθηκε στις 5-3-2017 στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη. 

Το καλοκαίρι του 2018 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Κάπου ν’ ακουμπήσεις» από τις εκδόσεις Μελάνι. 

Συνεργάζεται με έγκριτα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά με διηγήματα, ποιήματα και άρθρα.

 ✦    ✦    ✦    ✦

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ  artandpress.gr

Δώρα Κασκάλη – Κάπου ν’ ακουμπήσεις : Η γυναικεία υπόσταση πλασμένη με λέξεις

 By Μαρία Μαυρίδου

Μια ποιητική συλλογή που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο Γυναίκες, μια που ακολουθώντας το νήμα των στίχων που χύνονται στις σελίδες της, λέξεις προσεκτικά διαλεγμένες υπενθυμίζουν την ύπαρξη και τη διάστασή τους, για να πουν αυτό που οι γυναίκες σκέφτονται, φαντασιώνονται, είναι και ζουν. Η ορατή και αόρατη πλευρά της γυναικείας υπόστασης στο κοινωνικό, ερωτικό, υπαρξιακό πλαίσιο. Γυναίκες εντός και εκτός ορίων. Υποταγμένες κι επαναστάτριες. Γυναίκες της υπέρβασης και της παραίτησης. Γυναίκες στο κάδρο της καθημερινότητας, φορώντας τον μανδύα της ενοχής, απέναντι στον καθρέφτη της φθοράς και το θαύμα της γέννησης. Γεννούν και αναγεννιούνται, ενάντια  στο τελεσίδικο του θανάτου και στο μετά του έρωτα. Αναπνέουν, ονειρεύονται, δημιουργούν  κι αγωνίζονται. Παλεύουν με τη μνήμη του χθες και την αγωνία του αύριο. Απολαμβάνουν  τις φωτεινές στιγμές ή μπαλώνουν  το σχισμένο «πουκάμισο» της μέρας, ακροβατώντας ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον σαρκασμό. Τα χέρια πρωταγωνιστούν στο χάδι, ως ανάμνηση τρυφερότητας  ή  πάθους, ανάγκη επαφής ή ηδονής,  αναζητώντας Κάπου ν’ ακουμπήσεις, απαλλαγμένη από τον στενό κορσέ της κοινωνίας  και την ενοχοποίηση της γυναικείας σεξουαλικότητας

«…Όταν μια μέρα θα με δεις
ζωντανή, ελεύθερη από κάθε ασφυχτική
κυρίαρχη επινόηση,
θα καταφέρεις μες σ’ αυτόν τον ανάλγητο
και άδικο καθρέφτη
να σε αντικρίσεις…»

Στη συζήτησή μας, η Δώρα Κασκάλη μιλά για όσα την εμπνέουν και την κινητοποιούν, γεννώντας δημιουργήματα λέξεων που άλλοτε γίνονται ποιήματα, άλλοτε διηγήματα, μυθιστορήματα ή και παιδικό βιβλίο, έτσι ώστε η μία έκδοση να διαδέχεται την άλλη. Όπως εξηγεί, όλα είναι αποτέλεσμα δουλειάς πολλών χρόνων. Ζυγίζει πολύ την κάθε λέξη που επιλέγει να χρησιμοποιήσει  στα λογοτεχνικά της κείμενα, όπως και στα ποιήματα, προκειμένου το απόσταγμα της σκέψης της να αποδοθεί με την ακρίβεια που η ίδια απαιτεί, έχοντας «πετάξει» κάθε περιττό στοιχείο που θα τα βαραίνει, αποφεύγοντας να υιοθετήσει μανιέρες και να γίνει κόπια του εαυτού της, σε μια συνεχή αναζήτηση των εκφραστικών μέσων, με στόχο την χωρίς όρια εξέλιξη της αισθητικής του λόγου, στο ταξίδι της αφήγησης. «Η συγγραφή είναι μια πράξη ευθύνης. Η αισθητική της γραφής μας διαμορφώνει και επηρεάζει την αισθητική των αναγνωστών», λέει χαρακτηριστικά.

«…Γυναίκες που
Σιάζουν χωρίστρες, μαντάρουν τη φθορά
Ανακατεύουν την έγνοια τους
Με ρίγανη και πιπέρι…»

«Η γυναίκα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και ιδιαίτερα  η γυναικεία σεξουαλικότητα, που ενοχοποιείται και στοχοποιείται στην ελληνική κοινωνία, μέσα από στερεότυπα, υποκρισία και ασφυχτικές κοινωνικές συμβάσεις, είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου. Μια προσέγγιση της υπαρξιακής  έμφυλης διάστασής της. Η κάθε γυναίκα και ο μικρόκοσμός της, αλλά και η γυναίκα ως δύναμη γέννησης και αναγέννησης του ίδιου της του εαυτού, αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης».

«…Βρέφος, Γυναίκα, Φοίνικας τρομακτικός…».

Η αγάπη στους στίχους συχνά αποδίδεται ως γλυκιά ανάμνηση, τρυφερό χάδι και βλέμμα σαν να συνδέεται με την ψυχή κι ο έρωτας ως στιγμιαία φλόγα και πάθος  που καίει τη σάρκα, αφήνοντας κενό και ενοχές.

«Δεν είναι αυτή ακριβώς η σκέψη και πρόθεση. Η αγάπη σαφώς συνδέεται με το άγγιγμα, τη μνήμη και έχει μια πνευματική υπόσταση. Ο έρωτας είναι σώμα, ορμόνες, επιθυμία, αλλά όπως αναφέρεται και στην αρχαιότητα, η ψυχή συνδέεται και με το σώμα. Η αίσθηση του χρόνου είναι πιο σημαντική από τη διάρκεια. Ζούμε στην εποχή της στιγμιαίας ηδονής που μπορεί να σου αφήσει, κενό ή τραύμα, αλλά υπάρχουν και σχέσεις στις οποίες δεν δικαιώνεται η διάρκεια.  Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, μια στιγμή να διαθέτει  ποιότητα και βάθος  που θα σου χαρίσουν μια αιωνιότητα.Δεν μπορούμε να αποκλείουμε τίποτα».

«…να ταξιδέψουνε στο σώμα του
που θα ’παιρνε
πανάρχαιο όνομα
της πιο σπαραχτικής επιθυμίας…»

Δυο ρούχα πρωταγωνιστούν. Το πουκάμισο λεπτό, ευαίσθητο και συχνά ταλαιπωρημένο και το παλτό βαρύ, με τσέπες που κάτι πάντα έχουν κρυμμένο.

«Πράγματι. Το πουκάμισο είναι για μένα φετίχ. Ρούχο ανδρικό, φορεμένο από γυναίκα με ύφασμα απαλό και μεταξένιο, δύναμη κι ευαισθησία. Ένα ρούχο επιθυμίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στο διήγημα Μικρό Ερωτικό από τη συλλογή μου με τίτλο Το μαύρο κουτί της μνήμης τους (εκδ. ΟΚΤΩ), εξελίσσεται μια ιστορία που αφορά στο πουκάμισο που αγοράζει μια κοπέλα για να το δωρίσει στο αγόρι της. Το παλτό, όντως, συμβολίζει το βάρος και τα κρυμμένα μυστικά, αμαρτίες και ενοχές που βρίσκονται στη γωνιά μια «τσέπης», με το φόβο πως θα αποκαλυφθούν».

«…Μου είπες: γράφε για σένα / για να καταλάβουμε για μας…»

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ : http://artandpress.gr/