Είδος - Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις - Μανδραγόρας
'Ετος - Οκτώβριος 2017
Σελίδες - 48
ISBN - 978-960-592-060-9
Έργο εξωφύλλου Φαίδων Πατρικαλάκις
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Κάποιος να γράψει
Κάποιος πρέπει να γράψει
για τις νοικοκυρές,
αυτές που στέκονται στο νεροχύτη το πρωί
να κάνουν τον καφέ τους.
Σ΄αυτά τα ελάχιστα λεπτά που χαμηλώνουν τη φωτιά,
ισιώνουν
για να κοιτάξουν πέρα απ΄ το παράθυρο.
Μαρμαρωμένες,
όρθιες.
Καπετάνισσες
στο άλογο του χρόνου.
Ώσπου αναστατώνονται, κλείνουν εν τάχει τη φωτιά
και βίαια επανέρχονται
στη φύση τους.
Κάποιος πρέπει να γράψει και για τις νοικοκυρές.
Ναι, αυτές
με τη φωλιά στα αχτένιστα μαλλιά τους.
✦✦✦✦
Εαρινή κόπωση Σάββατο κι έξω άνοιξη.
Ωραίος καιρός είπα.
Κι άρχισα.
Σήκωσα απ΄ τις μασχάλες
κι έσυρα έξω
τα χαλιά,
μισολιπόθυμα από τον μακρύ χειμώνα .
Τ΄ απίθωσα ανάσκελα σαν ναυαγούς
να ζεσταθούν στον ήλιο.
Ξεγύμνωσα γωνιές απ΄ τις αράχνες τους,
για να φανεί
αν τέμνονται στ΄ αλήθεια οι γραμμές τους.
Αναποδογύρισα ασελγώς
όλες τις πολυθρόνες.
Μα ούτε εδώ σταμάτησα .
Έσυρα βίαια από κάτω τους, τραβώντας απ΄ τα πόδια,
χνούδια παλιά,
που υποχωρούσαν έντρομα σε κάθε κίνησή μου.
Kοιτώντας γύρω εντόπισα τις δαχτυλιές.
Χωρίς να βρίσκουν διαφυγή
αναρριχούνταν ρυπαρές πάνω στις τζαμαρίες.
Τις έσβησα
τρίβοντας με μανία ειρκτής
όπως κι εγχάρακτες πατημασιές
που άφησαν άρβυλα και παντόφλες.
Έπειτα
κάθιδρη
και κατάκοπη,
κάθισα καταμεσής του σαλονιού
κι έκλαψα
για τον κατ΄ οίκον ισόβιο περιορισμό
Σάββατο μέρα
ἅμα τῷ ἦρι ἀρχομένῳ.
✦✦✦✦
Τα βράδια
πριν παροπλιστώ
Σε ψηλόλαιμα μπουκάλια κλειστές
φωλιάζουν
οι επιθυμίες μου
σκεπασμένες με ζάχαρη.
Στη ζύμωση του ήλιου
εκτίθενται
στο περβάζι μου
χρόνια τώρα.
Γι΄ αυτές
πρέπει να γίνω πουλί
κι αψήφιστα να στριμώξω στο στόμιο
το πελαργίσιο ράμφος μου.
Να τις περάσω γυμνές από τη στενωπό
των αναγκών
και της καθημερινής λάτρας.
Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη
του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.
Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω,
διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.
από την τρέχουσα διαχείριση,
ευθυτενής,
αποφασιστική,
στέκομαι στον καθρέφτη
σύμφωνα με της σύγχρονης κοσμετολογίας
τις επιταγές.
Πλένω το πρόσωπο.
Προσεκτικά αφαιρώ
από τις παρειές τα πλάγια βλέμματα.
Σχολαστικά απομακρύνω
τα νεκρά νεύματα
πάνω από τον ώμο
που σήκωσε η δυσαρέσκεια.
Βουρτσίζω πάντα τα δόντια ανεξίκακα.
Τοποθετώ εν τάξει
τα ευπρεπή ψέματα.
Ενυδατώνω προστατευτικά
την εγκαρτέρηση.
Υποστηλώνω
με θωπείες και επιθέματα
όπου εντοπίζω
τη φθορά.
Μετά
δέχομαι να αφεθώ
στην καλλυντική ευεργεσία
των επιλήσμονων ονείρων
ευθυτενής,
αποφασιστική,
στέκομαι στον καθρέφτη
σύμφωνα με της σύγχρονης κοσμετολογίας
τις επιταγές.
Πλένω το πρόσωπο.
Προσεκτικά αφαιρώ
από τις παρειές τα πλάγια βλέμματα.
Σχολαστικά απομακρύνω
τα νεκρά νεύματα
πάνω από τον ώμο
που σήκωσε η δυσαρέσκεια.
Βουρτσίζω πάντα τα δόντια ανεξίκακα.
Τοποθετώ εν τάξει
τα ευπρεπή ψέματα.
Ενυδατώνω προστατευτικά
την εγκαρτέρηση.
Υποστηλώνω
με θωπείες και επιθέματα
όπου εντοπίζω
τη φθορά.
Μετά
δέχομαι να αφεθώ
στην καλλυντική ευεργεσία
των επιλήσμονων ονείρων
✦✦✦✦
Οικιακή οικονομία
Θεωρητικά,
σίγουρα το είχε διδαχτεί,
αλλά
στην πραγματικότητα
ήταν ανυποψίαστη
ότι τα όνειρα είναι
κυρίως
σχολαστικοί αριθμομνήμονες,
ορκωτοί λογιστές στους ισολογισμούς,
αδέκαστοι
και στην απόδοση των κεφαλαίων.
Μικρή
έκπληκτη διαπίστωνε ότι
η μάνα της
ήξερε
κάθε στιγμή επακριβώς
πόσα ζευγάρια κάλτσες
πόσα πιάτα
είχε για πλύσιμο.
Μη μου μαθαίνεις να μετρώ με αριθμούς.
Μάθε με να λογαριάζω με μέρες αδειανές από αγάπη.
Μετά
άρχισε κι αυτή
να λογαριάζει
και ν΄ απαριθμεί
στους πόσους μήνες ο πόθος γεννάει οικειότητα
στα πόσα μου να κάνω το παιδί
από πότε έχω να πλύνω τις κουρτίνες.
Και τώρα πώς
να μην παραδεχτεί ότι
τις νύχτες
τα όνειρα
με μνήμη τραπεζικού λογαριασμού
ελέγχουν
και καταμετρούν μέχρι κεραίας
ποσό κατάθεσης – ποσό ανάληψης,
κοστολογούν
και στρογγυλοποιούν
αλάνθαστα.
Άτοκη εν τέλει
η κατάθεση ζωής.
Καμία απόσβεση. Κανένα απόθεμα ψυχής.
Χώρια οι κρατήσεις.
Πώς να διδάξει τώρα
αυτή
στην κόρη της
την οικιακή οικονομία;
Τα μαθηματικά της ύπαρξης
Η απουσία
είναι γένους θηλυκού
για αυτό και γεννά συνέχεια νέους απογόνους.
Πολλαπλασιάζεται.
Η απουσία
βαριά εγκυμονούσα
νυχοπατά με νυχτικό ελαφρύ
πάνω στα καθημερινά τα πράγματα.
Χωρίζει σε τεταρτημόρια
και διαιρεί
ασάλευτες φωτογραφίες.
Έτσι ήταν το μάτι, τέτοιο το στόμα,
δε φαίνεται ολόκληρο το χέρι.
Η απουσία
σε εξασκεί εντατικά
στα μαθηματικά της ύπαρξης.
Σε προγυμνάζει κυρίως στην αφαίρεση.
Μείον ένα πιάτο, ένα κουτάλι στο τραπέζι
Μείον στον τηλεφωνικό λογαριασμό
Μείον στις απαντοχές.
Η απουσία
-χωρίς να ΄χει ιδέα από λογοπαίγνια-
γνωρίζει πάντα πού κρυβόταν η ουσία.
Εκεί και ξεγεννά.
Διανυκτερεύον
Θεωρητικά,
σίγουρα το είχε διδαχτεί,
αλλά
στην πραγματικότητα
ήταν ανυποψίαστη
ότι τα όνειρα είναι
κυρίως
σχολαστικοί αριθμομνήμονες,
ορκωτοί λογιστές στους ισολογισμούς,
αδέκαστοι
και στην απόδοση των κεφαλαίων.
Μικρή
έκπληκτη διαπίστωνε ότι
η μάνα της
ήξερε
κάθε στιγμή επακριβώς
πόσα ζευγάρια κάλτσες
πόσα πιάτα
είχε για πλύσιμο.
Μη μου μαθαίνεις να μετρώ με αριθμούς.
Μάθε με να λογαριάζω με μέρες αδειανές από αγάπη.
Μετά
άρχισε κι αυτή
να λογαριάζει
και ν΄ απαριθμεί
στους πόσους μήνες ο πόθος γεννάει οικειότητα
στα πόσα μου να κάνω το παιδί
από πότε έχω να πλύνω τις κουρτίνες.
Και τώρα πώς
να μην παραδεχτεί ότι
τις νύχτες
τα όνειρα
με μνήμη τραπεζικού λογαριασμού
ελέγχουν
και καταμετρούν μέχρι κεραίας
ποσό κατάθεσης – ποσό ανάληψης,
κοστολογούν
και στρογγυλοποιούν
αλάνθαστα.
Άτοκη εν τέλει
η κατάθεση ζωής.
Καμία απόσβεση. Κανένα απόθεμα ψυχής.
Χώρια οι κρατήσεις.
Πώς να διδάξει τώρα
αυτή
στην κόρη της
την οικιακή οικονομία;
✦✦✦✦
Τα μαθηματικά της ύπαρξης
Η απουσία
είναι γένους θηλυκού
για αυτό και γεννά συνέχεια νέους απογόνους.
Πολλαπλασιάζεται.
Η απουσία
βαριά εγκυμονούσα
νυχοπατά με νυχτικό ελαφρύ
πάνω στα καθημερινά τα πράγματα.
Χωρίζει σε τεταρτημόρια
και διαιρεί
ασάλευτες φωτογραφίες.
Έτσι ήταν το μάτι, τέτοιο το στόμα,
δε φαίνεται ολόκληρο το χέρι.
Η απουσία
σε εξασκεί εντατικά
στα μαθηματικά της ύπαρξης.
Σε προγυμνάζει κυρίως στην αφαίρεση.
Μείον ένα πιάτο, ένα κουτάλι στο τραπέζι
Μείον στον τηλεφωνικό λογαριασμό
Μείον στις απαντοχές.
Η απουσία
-χωρίς να ΄χει ιδέα από λογοπαίγνια-
γνωρίζει πάντα πού κρυβόταν η ουσία.
Εκεί και ξεγεννά.
✦✦✦✦
Διανυκτερεύον
Σε ψηλόλαιμα μπουκάλια κλειστές
φωλιάζουν
οι επιθυμίες μου
σκεπασμένες με ζάχαρη.
Στη ζύμωση του ήλιου
εκτίθενται
στο περβάζι μου
χρόνια τώρα.
Γι΄ αυτές
πρέπει να γίνω πουλί
κι αψήφιστα να στριμώξω στο στόμιο
το πελαργίσιο ράμφος μου.
Να τις περάσω γυμνές από τη στενωπό
των αναγκών
και της καθημερινής λάτρας.
Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη
του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.
Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω,
διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.
Δελτίο τύπου του εκδότη
Δήμητρα Κουβάτα, Σκυλί δεμένο, Ποιήματα, έργο εξωφύλλου Φαίδων Πατρικαλάκις, Οκτώβριος 2017, (Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση), τιμή 7,42 ευρώ.
Θερμά παρακαλώ
να βγάλεις τα παπούτσια σου
στο ξύλινο πάτωμά μου.
Τρίζουν τα μέσα μου
όταν έρχεσαι.
(«Αστική ευγένεια»)
Στην πρώτη, ώριμη ποιητική της συλλογή η Δήμητρα Κουβάτα δίνει υπόσταση όχι μονάχα στις λέξεις, τους στίχους, τις στροφές του ποιήματος, αλλά και στα απαραίτητα σημεία στίξης–τις τελείες της ζωής μας:
Τελεία./ Μερικές φορές, καταπακτή/ μαζί με μια παύλα./ Άλλες φορές,/ επίλογος,/ με χείλη δαγκωμένα./ Ενίοτε, τελείες,/ πολλές μαζί/ μαύρα πουλιά στο σύρμα. («Η τελεία»).
Η Δήμητρα Κουβάτα δίνει πνοή στα εμπράγματα δικαιώματα, δίνει ψυχή στα εγκαταλειμμένα αρχοντικά στις παρυφές της Θεσσαλονίκης. Εξανθρωπίζει τον χρόνο, τον χώρο, τα χορταριασμένα παρτέρια, τη σύνταξη των φράσεων που γίνονται εικόνες ομιλούσες, με ακρίβεια μικροχειρουργικής τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη:
Οι λέξεις μου/ όταν σε συναντώ,/ μικρά παιδιά./ Πισωπατούν, δειλιάζουν./ Κρύβονται πίσω απ’ τη φούστα μου.// Και όταν γυρνάμε σπίτι μας,/ λιγάκι πριν τον ύπνο/ μονάχα τότε αναθαρρούν/ κι αρθρώνουνε λαλίστατες/ τα χρώματα,/ τις εποχές,/ την πρέπουσα τη σύνταξη / παιχνίδια/ και τραγούδια.// Και εγώ πάντα τις μαλώνω τρυφερά/ «Κάθε φορά τα ίδια». («Νήπιες λέξεις»)
Ένας θεμέλιος λίθος της ζωής τα λόγια της που, ενώ εξαγνίζουν την ποιήτρια, ταυτόχρονα μεταμορφώνουν σε μεγεθυντικούς καθρέφτες τη φωνή της αγγίζοντας βαθειά το νόημα της τέχνης. Η ομορφιά των στιγμών της φανερώνεται, όταν την ίδια ὠρα[που καταχωνιάζονται μέσα της, μεταμορφώνονται σε ονειρικές εικόνες του έξω κόσμου:
Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη
του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.
Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω,
διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Δήμητρα Κουβάτα γεννήθηκε στο Βελεστίνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου και εργάζεται ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το «Σκυλί δεμένο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Ποιήματά της και μικρά πεζά έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
Συγχαρητήρια για τα υπέροχα ποιήματα σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή