Ο Αλέξης Μινωτής όταν έφυγε από την Κρήτη την πήρε μαζί του. Συνέχιζε να ταξιδεύει ξανά και ξανά σε γνώριμα και άγνωστα λιμάνια, ξορκίζοντας την φθορά της σάρκας από τους ανέμους τόσων ετών. Παρέμεινε εκεί..στο ανεμοδαρμένο κατάρτι του..ένας σκληρός, λιγομίλητος και συμπαγής καπετάνιος. Μια βιβλική φιγούρα που έχει γίνει μυθική πριν χαθεί για πάντα στο σύννεφο. Ο χρόνος που πέρασε τον σεβάστηκε και του έφτιαξε ένα πρόσωπο και μια κορμοστασιά στην ωριμότητά του, θαρρείς λαξεμένη από γρανίτη. Άλλωστε απ’ ό,τι λένε οι παλιοί, ήταν μια μαγεία να βλέπεις τον εμπνευσμένο θεατράνθρωπο στη σκηνή, να εξερευνά με το αιώνιο εφηβικό του πάθος..το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής. Με την αίγλη της νεότητας και του πάθους, προχωρούσε ανέπαφος από την σκόνη του χρόνου στο πρώτο σκαλοπάτι των αναζητήσεων και των προβληματισμών και έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την φανατική προσήλωση στο αυστηρό νόημα της τέχνης. Είναι δύσκολο να υπάρξουν ηθοποιοί ξανά σαν τον Μινωτή. Αυτό το μείγμα ταλέντου, ασταμάτητης προσπάθειας, δυναμισμού και αγώνα, είναι δύσκολο να πετύχει ξανά.
ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ : Ο Πρωτομάστορας του θεάτρου στον τόπο μας, που σηματοδότησε τα θεατρικά δρώμενα, υπήρξε μοναδικό παράδειγμα αφοσίωσης στη θεατρική σκηνή. Δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας, ενσωμάτωσε τις ποικιλόμορφες μορφές που ζωντάνεψε στη σκηνή και τις έκανε βιώματα ψυχικά και γι’ αυτό αθάνατα. Το ανεξάρτητο πνεύμα της γονιμότητας, της παγκόσμιας βούλησης και της μεγαλοσύνης του, σήμανε βαθιές ανανεωτικές μετατοπίσεις σε όλους τους τομείς. Ο Μινωτής, τεντωμένος από ένα δίσκο όσο και από ένα συγκινητικό μεγαλείο, έπαιρνε στα χέρια του αυτή την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου. Στον αστερισμό που ανέτειλε, την δούλευε με την ιερή αγανάκτηση και την επέστρεφε στην ιδανική τάξη, με μια λαμπερή φαντασμαγορία, πάλι στους ανθρώπους. Εκεί που το πάθος έξω απ’ το χρόνο, εξακολουθεί να πραγματοποιείται επ’ άπειρον στην πρόβα της Επιδαύρου, το θυμωμένο και απαρηγόρητο σώμα του υπαρξιακού και μεταφυσικού Μινωτή, μιλούσε ακατάπαυστα· για όλα τα πάθη των μυθικών ηρώων.
Το γερασμένο κορμί του Μινωτή γινόταν η φυλακή μιας νεανικής καρδιάς, αλλά αυτή η καρδιά ήταν εκείνη που έπαιζε τις τελευταίες παραστάσεις. Μόνη της. Μια καρδιά που δεν μπορεί να χορτάσει και θέλει κι άλλη εξερεύνηση, κι άλλη, κι άλλη. Προικισμένος και τελειομανής, προσέγγιζε τα μεγάλα θεατρικά κείμενα αναζητώντας την αλήθεια πίσω από τις λέξεις. Και αυτό ήταν που μάγεψε το κοινό. Όχι το « παίξιμό » του, αλλά οι « ερμηνείες » του, το ό, τι γινόταν ρόλος. Την εποχή που η Αγγλία είχε τον Σερ Λόρενς Ολίβιε, εμείς είχαμε τον Μινωτή. Και τον έχουμε ακόμα μέσα στους δρόμους που άνοιξε. Ο Μινωτής, εγκατέλειψε τις εικονιστικές ακολασίες για να περιοριστεί στην πλαστική ουσία των μορφών και να την εμβαθύνει με περίσσια συναίσθηση και συνείδηση. Η επιβλητική μακρόσυρτη φωνή του, η οποία στάλαζε μια – μια τις λέξεις, προκαλούσε ρίγος ανεπανάληπτο. Το σκοτεινό βλέμμα του, εξέπεμπε μια ιδιότυπη μαγεία. Όλα σκιαγραφούσαν μια ιερή θεατρική συγκίνηση, που πρόσθετε στο μέγα βιβλίο του θεάτρου, το πιο ξεχωριστό κεφάλαιο.
Λένε πως στην ζωή του ήταν σκληρός· πως το εγώ του καπέλωνε θιάσους ολόκληρους, πως η ψυχρότητά του άγγιζε την βιτριολική εγωπάθεια των υπέρτατων καλλιτεχνών που θέλουν να περιφρονούν τους πάντες. Ας λένε. Τα ίδια λέγανε και για τον Λόρενς Ολίβιε. Οι γεννημένοι ποιητές δεν αιτιολογούνται για την φύση τους, ούτε έρχονται στον κόσμο για να ‘ναι καλοί. Έρχονται για ν’ ανοίξουν δρόμους ανάμεσα σε φανερά και υποβρύχια ρεύματα και ο Μινωτής τους « άνοιγε » πραγματοποιώντας το εφηβικό του όνειρο με την έννοια που τελικά δίνουν οι αρχαίοι κλασσικοί στη λέξη « ποιητής » : ως τεχνίτης, ως δημιουργός. Πρώτα απ’ όλα, επέβαλλε κάτι πρωτοποριακό στην αρχαία τραγωδία, κατορθώνοντας να απαλλάξει τις ερμηνείες του από τον στόμφο που μέχρι τότε θεωρείτο στοιχείο αναγκαίο στις παραστάσεις του αρχαίου δράματος. Και ύστερα, έπαιρνε τα ίδια τα έργα και με τις δικές του σκηνοθεσίες, τα προίκιζε μ’ έναν αέρα ελευθερίας, επαναπροσεγγίζοντας τις προθέσεις των συγγραφέων τους. Παράλληλα, έσπευσε να αναμετρηθεί με κορυφαία κείμενα του ανθρώπινου πνεύματος, βάζοντας το πλεούμενο να αγκυροβολήσει σε διάσημα ομιχλώδη λιμάνια, από τα λιμάνια του Αισχύλου και του Ευριπίδη, μέχρι εκείνα του Στρίντμπεργκ, του Λόρκα, του Ίψεν και του Ο’ Νιλ. Ηθοποιός και δημιουργός ο Μινωτής, ο οποίος δεν αποζούσε από το θέατρο, αλλά ζούσε το θέατρο και ζούσε για το θέατρο. Το σκεφτόταν, το βίωνε και το αναβίωνε, το λειτουργούσε και δεν λειτουργούσε χωρίς αυτό. Με μια ιερή του χειρονομία, έθεσε τέρμα οριστικά στην φωνασκία και στην ωραιοπάθεια. Ο χαμηλός τόνος και η συνειρμική του ονείρου, πέρασε ταυτόχρονα στην δραματική έκφραση με πρωταγωνιστή και φορέα της, τον κορυφαίο ηθοποιό και σκηνοθέτη Αλέξη Μινωτή.
Πρωταγωνιστής που μετουσίωσε τον τραγικό λόγο του Σοφοκλή, του Σαίξπηρ και του Μπέκετ. Άνθρωπος που ήξερε καλύτερα από τον καθένα το μυστικό τραγικό κόσμο του Οιδίποδα και όχι μόνο. Γεννημένος από την παρόρμηση της τέχνης, έδωσε στην σκηνή και στον ιερό χώρο της Επιδαύρου, μαθήματα για την μεγαλοσύνη της τέχνης του. Ξεκινώντας αναζητητικά την τραγωδία, κατέληξε λίγο – πολύ σ’ έναν ταυτισμό με την εθνικοθεατρική αντίληψη, έτσι που μπορούμε να μιλάμε για μια ελληνική άποψη, σημαίνουσα αφετηρία για τις μελλοντικές διευρύνσεις. Εκτός από την τεχνική του κατάρτιση και το ταλέντου, είχε μόρφωση φιλολογική αρκετά σπουδαία. Παρ’ όλο που ήταν δάσκαλος θεωρητικός και μοναδικός ερμηνευτής του πιο μεγάλου των ρόλων στο αρχαίο δράμα, ο ίδιος πίστευε ότι ήταν απλός μάστορας, ένας τεχνικός, ο οποίος οφείλει να υπακούει στις αισθητικές αντιλήψεις του σκηνοθέτη, χωρίς να προβάλλει τον εαυτό του. Στην αρχή των προβών, έδινε προτεραιότητα στο ρόλο του σκηνοθέτη, διδάσκοντας το χορό και τους υποκριτές. Με την μεγάλη θεατρική αγωγή, κατάφερε να περάσει τις αλήθειες του τραγικού λόγου από την θυμέλη του θεάτρου σε διάλογο μυστικό για την ζωή, τον θάνατο και την ταραγμένη ανθρώπινη μοίρα. Ό, τι πάντως χαρακτηρίζει την παρουσία του και την συνεισφορά του στο θέατρο, δεν είναι μόνο το γνήσιο και πολύμορφο από Θεού ταλέντο του, αλλά κυρίως η δεινή του ικανότητα να ερμηνεύει χαρακτήρες τεράστιες κλίμακας απ’ ολόκληρο το δραματολόγιο της ιστορίας του θεάτρου.
Ο θαυμασμός του Αλέξη Μινωτή για τον ανθρώπινο χαρακτήρα στις μεγάλες κρίσεις, δημιούργησε μέσα του τον πόθο, τον ηρωικού, το αίσθημα του τραγικού και την ανάγκη που τον πίεζε, τον παρότρυνε, για να εκφράσει και να εξομολογηθεί τον εσωτερικό του κόσμο. Η αληθινή τέχνη για την συνείδηση του Αλέξη Μινωτή, είχε προέλευση θρησκευτική. Η μυστική του ουσία που λειτουργούσε σαν δύναμη αδάμαστη, υπήρξε το υπόδειγμα του καλλιτεχνικού πάθους του. Υπήρξε η εστία του ενθουσιασμού του για την τέχνη και για το θέατρο. Η δημιουργική του πνοή που σάρωσε τις μικρές του προσπάθειες και τα μικρά του κατορθώματα, τον ισορροπούσε από την ζωντανότερη παρουσία ως την πλαστικότερη έκφραση. Σαν μια ένθεη δόνηση που τον κρατούσε συνεχώς σε κραδασμό, από τους βαθύτερους έως τους ψηλότερους τόνους, ο ατόφιος στο χώρο και στον χρόνο Μινωτής, ήταν ο κατ’ εξοχήν ηθοποιός που μπορούσε να μεταμορφωθεί εσωτερικά από τον δικό του εσωτερικό πλούτο και να αναδειχθεί ως τραγωδός και ως ηθοποιός όλου του δραματολογίου. Από το νεώτερο έως το παλαιότερο. Ενσάρκωνε τους χαρακτήρες που υποδυόταν από τα βάθη του « είναι ». Δεν υποκρινόταν. Δεν έκανε εξωτερικές μιμήσεις . Δεν έκανε απλές ερμηνείες. Έπλαθε ολοζώντανες ποιητικές μορφές. Με την ίδια όψη, με την ίδια φωνή, με την ίδια ψυχικότητα και με την ίδια πάντα πλαστουργική δύναμη, μετουσίωνε τα θεατρικά πρόσωπα, συγχωνεύοντας τα, με τη δική του πρωτεϊκή φύση. Σε όλη του τη ζωή καταπιάστηκε με τα μέσα του ανθρώπου. Καταπιάστηκε με την σύγκρουση και την συνύπαρξη του φυσικού με το υπερφυσικό, του ασυνείδητου με το συνειδητό, του γνωστού με το άγνωστο. Γι’ αυτό άλλωστε αγάπησε τόσο πολύ την τραγωδία. Καταπιάστηκε με την φύση των πραγμάτων και των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής. Εκεί που βρήκε έδαφος γι’ αυτήν την νοηματοδότηση της ανθρώπινης ζωής·ήταν στην αρχαία τραγωδία.
Ένας από τους πιο δημοφιλείς Έλληνες δραματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Ο Μινωτής γνώριζε πολύ πόνο, αλλά και μεγάλη δόξα. Πάνω στη σκηνή μαχόταν συνέχεια με το κοινό. Έπειθε μέχρι και τον πιο ανώνυμο και απληροφόρητο θεατή. Εκτός από τους ρόλους σε αρχαίες τραγωδίες, αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία του στον κινηματογράφο. Έπρεπε να κερδίσει και να κατακτήσει τα εκατοντάδες μάτια που ήταν καρφωμένα επάνω του. Ακόμα και με τις σιωπές του και χωρίς να κάνει κινήσεις, κέρδισε το παιχνίδι. Ό, τι ήταν οι λέξεις για τον ποιητή ή τα χρώματα για τον ζωγράφο, ήταν για τον Μινωτή το καθημερινό σκόρπιο υλικό της εκφραστικής των ανθρώπων. Με τόση συγκρατημένη ένταση. Με τόση λιτότητα και δύναμη, χωρίς καμιά χειρονομία υπερβολική. Χωρίς καμιά μελοδραματική ασέβεια στο κλασικό κείμενο, οι κινήσεις, οι σιωπές και ο τόνος της φωνής, ήταν τα υλικά που του αρκούσαν γι’ ανεβάσει την πραγματικότητα στο αυθεντικό της επίπεδο, που ήταν το επίπεδο της ψυχής. Ο Αλέξης Μινωτής, έθεσε την ευαισθησία του στην υπηρεσία της ζωής των έργων που λειτούργησαν σαν πελώριος συγκεντρωτικός φακός στα χέρια του. Πεταγόταν όρθιος σαν δαίμονας των ημερών του, κάτω από τους σαράντα προβολείς της σκηνής του για να διορθώσει σ’ ένα εκκολαπτόμενο ηθοποιό, μια ασήμαντη χειρονομία.
Ο Αλέξης Μινωτής, ανήκε χωρίς αμφιβολία στην ολιγάριθμη ομάδα των ηθοποιών που κυριολεκτικά ανανέωσαν το αρχαίο ελληνικό δράμα. Η υποκριτική του ήταν υπαινικτική και τελετουργική. Αποκωδικοποιούσε τα σύμβολα και τα στερέωνε με μια βαθύτερη κατανόηση της ζωής. Η επαφή του με τα κείμενα δεν γινόταν μέσα από μια διαδικασία απλοϊκής ταύτισης. Παρακολουθούσε με μια αγωνιώδη διαδικασία εξύψωσης και μεγέθυνσης το μέσο που τον λύτρωνε από το κενό της καθημερινότητας μας. Αναδημιουργούσε τα μεγάλα κλασσικά έργα για να σώσουν την ψυχή του. Πήγαινε στο θέατρο για να θυμηθεί και όχι για να ξεχάσει. Εκεί ανέστηνε τα τραγικά βιώματα των μορφών. Με τους φόβους και τα πάθη της τραγικής προορισμένης τους μοίρας, αναζητούσε την ανακούφιση στον πόνο του, την κάθαρση, αναζητούσε τις απαντήσεις των υπαρξιακών του ερωτημάτων. Ο Μινωτής, γέννημα θρέμμα της Κρήτης, εξέφραζε τη ψυχή, το πνεύμα και το μεγαλείο σ’ όλο τον κόσμο. Προσπαθούσε να κάνει μια καινούργια αρχή. Να βρει τον ειρηνικό του δρόμο. Να οικοδομήσει την αρχή του. Δεν άργησε να ανακαλύψει ότι αυτή « η ζώσα πραγματικότητα », είχε το προηγούμενο της, είχε τις αναφορές της στα έργα των μεγάλων τραγωδών. Άνθρωπος αυτοδίδακτος, κάτοχος μιας τεράστιας κουλτούρας, δημιουργούσε με το νου και το ένστικτο. Ήταν άνθρωπος που επιζητούσε την αναμέτρηση με το άγνωστο. Γι’ αυτό αφιερώθηκε στις μεγάλες φιλοσοφικές ιδέες και αναζητήσεις του Ελληνισμού ( και όχι μόνο ), όπως αυτές αποτυπώθηκαν ανά τους αιώνες στη δραματουργική ποίηση, στο θέατρο. Σ’ όλη του τη ζωή καταπιάστηκε με τα μέσα του ανθρώπου. Καταπιάστηκε με την σύγκρουση και την συνύπαρξη του φυσικού με το υπερφυσικό, του ασυνείδητου με το συνειδητό, το γνωστού με το άγνωστο. Γι’ αυτό άλλωστε αγάπησε τόσο πολύ την τραγωδία. Θεώρησε τον εαυτό του αναδημιουργό των μεγάλων κλασσικών έργων και έδωσε όλες του τις δυνάμεις για τη σύγχρονη απόδοσή τους. Αγωνιζόταν να φέρει την αρχαία δραματική αφήγηση σε ενεστώτα χρόνο. Να κάνει το μύθο της τραγωδίας, ιστορία της παρούσας στιγμής, χωρίς να αλλοιώνεται ο ποιητικός λόγος.
Η θεωρία του για το αρχαίο θέατρο, βασιζόταν στην κυριαρχία του λόγου, έναντι των εξωτερικών τεχνασμάτων. Έβαλε όλες του τις δυνάμεις να εισάγει τους νεοέλληνες στα έργα. Να κάνει το μύθο της τραγωδίας ιστορία της παρούσας στιγμής, χωρίς να αλλοιώσει το αρχαίο δράμα. Προσκολλήθηκε απόλυτα στο δραματικό θέατρο γιατί στο θέατρο αυτό, δεν επιδίωκε να ξεφύγει από τα βάσανά του, αλλά έμπαινε πιο βαθιά σ’ αυτά, ώστε να βρει τη λύτρωση. O Μινωτής αντιπαθούσε το θέατρο που είχε σκοπό την απόσταση από την πραγματικότητα, από τις έγνοιες και τα βάσανα των ανθρώπων. Αντιπαθούσε τις ξενόφερτες φάρσες, τις ακαλαισθησίες και τις άσεμνες κωμωδίες, καθώς και τα ανόητα δακρύβρεχτα δραματικά έργα μιας χρήσεως. Αγαπούσε όμως τη λέξη ψυχαγωγία με την αρχαϊκή της έννοια, ως αγωγή της ψυχής και συνακόλουθη των αισθήσεων. Χρειάστηκαν τα μεγάλα μυαλά του Ροντήρη, του Σολομού, του Βεακή, του Κουν, για να γίνει στοιχείο της κουλτούρας των ελλήνων το μεγάλο δραματικό θέατρο. Η ευρωπαϊκή σπουδή του Μινωτή τον οργάνωσε ως ηθοποιό και τον προίκισε με μια τεχνική, την εξπρεσιονιστική, που υπήρξε ο εξοχότερος κάτοχος της. Μια τεχνική έντονων φωτοσκιάσεων, όπου η μορφή προηγείται του περιεχομένου. Το φαινόμενο Μινωτή ήταν πνευματικό δημιούργημα της Κρήτης. Αυτός ο μικρός τόπος, συνόψιζε ιστορικά και συμβολικά το ρυθμό της πανανθρώπινης λαχτάρας για ανάσταση και ελευθερία. Ελευθερία κάθε λογής. Ελευθερία ατομική, κοινωνική, εθνική, ελευθερία ηθική ή πνευματική, ελευθερία από την ίδια τη φύση. Η Κρήτη δούλευε μέσα του, η Κρήτη η πνευματική, η εσώτερη, η αγωνιστική. Η Κρήτη ήταν η πηγαία έμπνευση. Όπως έγινε και με τον Καζατζάκη.
Ο Αλέξης Μινωτής γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1900 στα Χανιά και το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Πρωτοεμφανίστηκε στην σκηνή στα Χανιά, με το θίασο του Βεάκη στον Οιδίποδα Τύραννο. Επαγγελματικά άρχισε την σταδιοδρομία του, στο θέατρο από το 1925. Μέχρι το 1930 έπαιξε με το θίασο της Μ. Κοτοπούλη και συνέχισε με τον Βεάκη και την Παξινού. Το 1925 σημείωσε τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ « Πόλεμος » που υποδυόταν το ρόλο του βιολιστή. ΄Ετσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος να αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του, μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της « Ελεύθερης σκηνής » το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις, όπως π. χ στην Αγγλία ( 1939 ) με τον Άμλετ του Σαίξπηρ, κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών. Το 1939 βγήκε θριαμβευτικά στο εξωτερικό, με το Εθνικό στο « Μάκβεθ » του Σαίξπηρ. Με το πόλεμο του 1941 διέφυγε στην Αμερική, όπου παρέμεινε μέχρι το 1951. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, αρχίζει η δεύτερη περίοδος συνεργασίας του με το Εθνικό Θέατρο, ως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης.
Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα ( όπερες ) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί του ρόλοι ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων : « Ιούλιος Καίσαρ » και « Άμλετ » του Σαίξπηρ, « Δον Κάρλος » του Σίλλερ, « Ιβάν ο τρομερός », « Πέερ Γκυντ », « Μάκβεθ », « Βασιλιάς Ληρ », «Βρικόλακες» κ.α Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανιζόταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα ( 1941 ) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μέργκμαν. Την ίδια χρονιά ακόμη στη ταινία « Chase » μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα μαζί με την Κατίνα Παξινού, για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολυγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα, συμμετείχε στο « Παιδί με το Δελφίνι » με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα.
Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε σε παραστάσεις αρχαίου δράματος του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο « Οιδίπους Τύραννος » του Σοφοκλή ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τραγωδίες « Εκάβη » και « Μήδεια » του Ευριπίδη στις οποίες πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού, καθώς στις τραγωδίες « Αντιγόνη » και Οιδίπους επί Κολωνό » που πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Το 1958 ανέβασε στην Αμερική ( Dallas Cicil Opera ) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι « Μήδεια » με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος. ( όπερας ). Επίσης εμφανίστηκε και στο Μπρόντγουει στην « Ηλέκτρα » με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, απομακρύνεται από το Εθνικό Θέατρο, ιδρύει με την αγαπημένη του σύντροφο Κατίνα Παξινού δικό τους θίασο, μέχρι που την έχασε το 1973. Επανήλθε μετά την μεταπολίτευση το 1974 στο Εθνικό, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1981. Το τελευταίο του έργο ήταν το 1990 η « Θυσία του Αβραάμ ».
Ο Αλέξης Μινωτής έφυγε το 1990 πλήρης ημερών. Συμπλήρωσε 65 χρόνια θεατρικής παρουσίας.
Από το υπό έκδοση βιβλίο : AΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
" Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών "
" Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού"
[ Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τον 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή }
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
* Η φωτογραφία είναι από το Αρχείο του Εθνικού Θεάτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου