ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "Λόγια δραπέτες "

" Θέλω τώρα στα δύσκολα
να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας
να βάψω το μέλλον με ζωή"Κ.Β.

Ποίηση - Κώστας Βασιλάκος «Λόγια δραπέτες»

ISBN: 978-960-9585-47-7 
σελ.: 128

σχήμα: 14x20,5 cm

τιμή: 13,34€ με ΦΠΑ(-10%): 12,00€ με ΦΠΑ

κυκλοφορεί: Μάρτιος 2015

Άνεμος εκδοτική • Αιγίνης 14, 11362 Αθήνα •

Τηλ.: 210 8223 574 • email: anemosekdotiki@yahoo.gr

www.anemosekdotiki.gr

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ 

Όταν γράφει η ψυχή,

συνομιλείς με την ποίηση

χωρίς ερωτηματικά και τελείες.

Χρησιμοποιείς μόνο αποσιωπητικά,

γιατί δεν ξέρεις οι λέξεις

σε πόσους ουρανούς

ονειρεύονται να πετάξουν.

Τα θαυμαστικά είναι περιττά,

γιατί δεν θα μάθεις ποτέ

τον τελικό προορισμό,

μήτε θα σου πει κανείς

τι απέγινε το ταξίδι.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής, όπου ζει μέχρι σήμερα. 

Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έκανε σπουδές στην ψυχολογία των ομάδων και στη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού. Δίδαξε οικονομικά σε ενδοεπιχειρησιακά σεμινάρια μεγάλων εταιρειών.

Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα για τριάντα χρόνια ως διευθυντής οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών.

Εργογραφία:

Σκέψεις Θραύσματα (Άνεμος Εκδοτική, 2012), ποίηση.

Περι-Διαβαίνοντας (εκδόσεις Αγγελάκη, 2013), διηγήματα.

Πληροφορίες:www.anemosekdotiki.gr

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

« Εάλω »

Έδεσαν τις ανώνυμες κραυγές
από στερήσεις και νοήματα.

Ελευθέρωσαν τ’ άγρια ένστικτα,
να νιώθει το φοβισμένο πλήθος
ασφαλές με φύλακες ανομίας.

Επέβαλαν στις γενιές την απραξία,
σαν απόταξη στο περιθώριο του χρόνου.

Περηφανεύτηκαν οι αριθμοί
σε μια ανυπαρξία από λέξεις.
απώθησαν τη σκέψη σε περιδίνηση
μακάριας ησυχίας.

Κι ήρθαν κενοί στοχασμοί,
να ξαναχτίσουν ιδέες και οράματα
με σημαίες δανεικές και υλικά
πεπαλαιωμένα.

Και μας ευλόγησαν οι ψευδοπροφήτες
με τα φραγγέλια.
Και ξαναμίλησαν για πίστη
οι παλιές εικόνες, που δοξάστηκαν
εν τη απουσία τους.

Πρόβαλε ξανά η αρωγή
από φυγάδες θεούς, όταν μίκρυναν
οι επίγειοι θρόνοι τους.

Σείστηκε η ψυχή και διαταράχτηκε
η ισορροπία της πλάσης.

Εάλω η ζωή μου, μετά των ληστών
και των σωτήρων, στις συναντήσεις
των στιγμών με την Ιστορία.

Αρνούμαι

Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές
μετάθεσαν τις ελπίδες μας
στο παρελθόν και μετέφεραν
το παρόν μας στο μέλλον.
Μετέτρεψαν το σήμερα σε κενοτάφιο ψυχών.

Παραιτούμαι από την αρχειοθέτηση
των ονείρων.
Αρνούμαι να υιοθετώ υποσχέσεις
που αθετούνται.
Θέλω να ζήσω την αλήθεια τους.

«Ήρωες»

Με το αίμα σας Χτίσατε
μια μπλε γραμμή προστασίας,
εμποδίσατε την απόδραση των ιδεών,
αποτρέψατε την ανάμειξη των φυλών.

Με τραύματα τις σακατεμένες ζωές σας,
ενισχύσατε
την κυριαρχία των πατριδοκάπηλων.

Άλλο αίμα δεν υπάρχει να καλύψει
τις πομπές,
μείναμε μετέωροι από πατρίδα και ήρωες,
αδειανά πουκάμισα,
χωρίς ίχνη από μια σφαίρα πάνω αριστερά.

Διάτρητη Μνήμη.

Όνειρα

Κάθε χάραμα ξεπηδούσαν
από το υποσυνείδητο τα όνειρα,
ατίθασα άλογα
που ξεχύνονταν στα αναχώματα
των στοχασμών και των συναισθημάτων.

Κάποια στιγμή,
η ποταμιά έσβησε τη δίψα τους,
κι εγώ έμεινα άδειος.

Μ' ένα βλεφάρισμα ξαναήρθαν σε μένα:

-Γιατί δεν κράτησες τους καλπασμούς,
να πας τη ζωή πέρα από τα συνηθισμένα;
είπαν.

-Φοβήθηκα τις ριπές του ανέμου,
που απoγυμνώνουν την αλήθεια,
με επώδυνες αναταράξεις,
αποκρίθηκα.

-Αφού θες ψεύτικα να ζεις,
δε μας χρειάζεσαι…, ψιθύρισαν,
και χάθηκαν για πάντα.

Το χρώμα της ελπίδας

Επιμένει το ψιχάλισμα των ματιών
και το γαλάζιο χρώμα
φαντάζει ξεπλυμένο.

Εγώ σε σύγχυση,
τη μια βουτάω στ’ άπατα της θάλασσας,
την άλλη βυθίζομαι απ’ το κενό τ΄ ουρανού.

Θέλω τώρα, στα δύσκολα,
να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας,
να βάψω το μέλλον με ζωή

Ενα Σύννεφο, να κρατηθώ

Οι καρδιές απλωμένες καρτερούν
μια ηλιαχτίδα να ερωτευτούν,
κι ας ξέρουν ότι θα προδοθούν.

Τα μάτια απεγνωσμένα ψάχνουν
έναν άνεμο να ιππεύσουν,
κι ας μην ορίζουν τα χαλινάρια.

Τα χέρια μετέωρα αγναντεύουν
ένα σύννεφο να κρατηθούν,
κι ας τα παρασύρει η νεροποντή

Ακροβατώ

Προσπαθώ,
με δεμένα μάτια να ισορροπήσω
στα όρια
ανάμεσα δάκρυ, χαμόγελο.

Ακροβατώ στις χορδές,
με νότες που διαστέλλονται
στις αντιστάσεις του έρωτα.

Πέταξε μου ένα φιλί να πιαστώ,
φοβάμαι ότι γκρεμίζομαι
στο αίνιγμά σου

Ο Χορός

Αγάπησα τα μάτια σου,
που βγήκαν απ’ το όνειρο
να γίνουν βροχή μου.

Πεθύμησα το κορμί σου,
που γλίστρησε απ’ την αγκαλιά
στο χάρτινο χρόνο.

Έμεινε μόνο η σκιά απ’ τα χέρια σου
και ο ήχος των ποδιών
να χορεύουν φλαμένγκο στην ψυχή μου.

Άνεμοι δραπέτες

Ανέμους ,
δραπέτες του Νοτιά
θα αιχμαλωτίσω,
και θα τους λευτερώσω
να σου ανταριάσουν
τη ζωή,
όταν αυτή θα κινδυνεύει
στην μπουνάτσα να χαθεί.

Το δικό σου μονοπάτι

Ποτέ μη βαδίζεις
σε δρόμους που
σου ορίζουν άλλοι.
Χάραξε το δικό σου
μονοπάτι
για να φτάσεις
στον προορισμό.
Κι αν κάνεις λάθος
και χαθείς ,
κι αν κουραστείς
και ο βηματισμός
αλλάξει ,
εσύ θα ξέρεις
ότι δε σ΄εγέλασαν ,
αλλά το πόθησε
η ψυχή σου .