Κι εσύ Μικρή Ερέντιρα
Με το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι
το λευκό σου φόρεμα γέμισες αίμα από
την έλλειψη της ars amandi
εκείνη την τέχνη που ούτε για μια στιγμή δεν γνώρισες μικρή
για να μπορείς να τη χαρίσεις στο μεγάλωμα του χρόνου.
Νόμισες… Νόμισες
κι ανέμελη το ρόλο του υποκριτή, ντύθηκες πανωφόρι
και μες το γέλιο το σαρκαστικό
το πρόσωπο έβαψες με άλικα ψιμύθια
είδωλο να μοιάζει όμοιο στο ξέβαμμα τους
η ψυχή σου.
Κι απ’ το πυκνό σκοτάδι σου άδραξες στη τύχη μια ψυχή
τη φόρεσες κι αυτή αδέξια κι ατόφια,
με όλο της το μαύρο χρώμα επάνω
πως έτσι πήρες το σώμα θεατρίνας, νομίζοντας
ενός περιπλανώμενου θιάσου.
Και με λόγια πρόζας γνωστά καμώθηκες
ανέμελα να παίζεις
ότι κανείς από τους θεατές δεν θα αναγνώριζε τα ψέματα σου.
Μικρή Ερέντιρα
Όσο κι αν σε αναίτια δωμάτια περιδιάβηκε
το κορμί σου, σώματα να βρει
να σου γεμίσουν τα ματωμένα σου κενά.
Κι όσο με λόγια δήθεν ιερά, ψιθύριζες
τον κόσμο στη θέση του να βάλεις…
Έμενες μόνη
Πιο μόνη, όλο και πιο μόνη…
Μ’ έρημο σώμα σ’ εκείνη
την κάλπικη που επέλεξες
με τρεις ψυχές στην αγκαλιά την
contra naturam, ζωή σου…
Άνεμος της δυστυχίας
σε γέμιζες σκιές, μιας ξεπεσμένης θεατρίνας
το ρόλο να παίξεις στην
confessione di infedeltà,
καρφώνοντας έναν σταυρό στον ώμο σου
στο κέντρο της ερήμου…
Δημήτρης Βαρβαρήγος
Μάης ήταν...
*ars amandi - τέχνη της αγάπης
*contra naturam - παρά φύσιν ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου