Σου μιλώ κάθε μέρα γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Σου μιλώ μέσα από τις μυρωδιές, τα ποικίλα χρώματα των ρόδων. Αναπνέω τη μυρωδιά σου απ΄τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα του άυλου κήπου της ψυχής μου. Μου απαντάς και λιώνω με τη γλύκα των λέξεων που αβίαστα πηγάζουν απ΄την ψυχή σου. Είμαστε δύο άγνωστοι, ταυτόχρονα όμως τόσο απόλυτα γνώριμοι. Πως να σε προσεγγίσω; Άλλοτε ο Κόσμος δεν είχε ηλεκτρονική εικόνα. Πραγματική εικόνα ενώνει δύο ανθρώπινες καρδιές που αγαπιούνται, ζωντανή εικόνα όπως τα φρέσκα λουλούδια την Άνοιξη που, δεν θέλεις να τα κόψεις για να μη μαραθούν, παρά μονάχα τα χαζεύεις ώρες ατέλειωτες, τα δροσερά πρωινά πίνοντας τον καφέ στο μπαλκόνι των Ονείρων Σου, σαν αγναντεύεις απέναντί σου την Θάλασσα Πλανεύτρα, μαγευτική που σε κάθε της τερτίπι αντικατοπτρίζονται τα χαρακτηριστικά σου, τα μάτια σου, ακόμη και η μύτη σου που ξεχωρίζει σαν κολυμπάς και βγαίνει στον αφρό.. Σε έβλεπα και γελούσα. Τι μπορεί να δώσει στον Άνθρωπο η πλασματική διαδικτυακή εικόνα σε σύγκριση με την πραγματικότητα της ανθρώπινης επαφής δύο ερωτευμένων ανθρώπων; Τα βλέμματα, τα χάδια, οι αγκαλιές, τα βουλιμικά φιλιά, τα πειράγματα, οι περίπατοι στην ακροθαλασσιά, οι σιωπηρές σκέψεις, οι κραυγές του έρωτα, οι φαντασιώσεις, τα γέλια τις μικρές πρωινές ώρες. Όλα τα Όμορφα τα χάνουμε εκούσια, γιατί δεν αντέχουμε την Αγάπη. Μας "αγκαλιάζει" ή συνηθίσαμε να μας "αγκαλιάζει" μία πλασματική, απόμακρη, φανταστική αγκάλη σαν Όραμα. Παρ΄ όλα αυτά περιμένω νυχθημερόν ν΄ανθίσει ο σπόρος να γίνει βλαστός και Δέντρο Αγάπης, γιατί κάθε άνθρωπος δικαιούται την Αγάπη. Η μοναξιά είναι το μαστίγιο της ψυχής μας. Ένα μαρτύριο χρονικής διάρκειας σα το σαράκι που τρώει ό,τι ξύλινο, σιγά - σιγά, βασανιστικά, ώσπου το εξαφανίζει. Στέλνω μία μεγάλη αγκαλιά, επίορκος της Αγάπης κι εγώ, διότι η "Διαδικτυακή Αγκαλιά", δεν Πιάνεται.. Χάνεται.
Γιούλη Τσουρεκά - 23 του Μάη 2015 .~
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://tgioula.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου