Είναι τόσο πρωί και ο ήλιος τόσο δυνατός λίγα απέμειναν για να καούν. Αφήνει στη επιδερμίδα σκουρόχρωμες κηλίδες από εκείνες που ο χρόνος δε σβήνει. Η τιμωρός δύναμη αγνόησης των φυσικών σου πραγμάτων όπως το νερό και ό έρωτας που τρέχουν μέσα στις φλέβες. Όλα έχουν μορφή προσδιοριζόμενη και ζητούσα σαν παιδικό κλάμα που αναζητά αγκαλιά με την υπόσχεση θα το φιλήσω για να περάσει. Είναι τόσο νύχτα και το φεγγάρι δεν έχει βγει κάποια αστέρια τρεμοπαίζουν τη παρουσία της λύπης και τα παιδικά φιλιά τελείωσαν μεγάλωσαν και άλλα ζητάνε τα τραύματα μένουν ανοιχτά δεν έχουν χείλη ,δεν έχουν χέρια μα ούτε και πόδια. Δεν έχουν χρώματα ,ούτε χαμόγελα δεν έχουν λόγια απατηλά μα ούτε αυταπάτες. Είναι τόσο μεγάλες οι ώρες που κυνηγάνε μια αλήθεια από εκείνες που φίλεψες τις ώρες που ήσουν διάφανη γιατί ένα στυλό κα μία γραμμή δε μπορούν να προστατεύσουν τη γύμνια σου. Είναι τόσα πολλά μα είναι και τόσο λίγα στην αισθαντικότητα των μοναδικών που βγαίνεις στους δρόμους να μεταφέρεις την ευλογία τους να τη νιώσουν κι οι άλλοι. Κι έπειτα κλαις πολυ για κείνους που έχασαν τούτη τη χάρη και έπειτα κλαίς με γνώση πως αγιασμένο είναι το δάκρυ που τρέχει πάνω στο σώμα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ https://www.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου