Epikouros Sofista " ΑΤΙΤΛΟ "

Καστρόπληκτα
Σπίτια προσφυγικά στην άνω πόλη.
Μικρές χελιδονοφωλιές καταφυγής.
Εκεί που βρήκε ο διωγμός το τείχος να κουρνιάσει.
Εκεί που ξαναφτιάχτηκε η ζωή από τα θρύψαλα της.
Φτηνά πλιθιά και λαμαρίνες
σε χέρια ροζιασμένα με προκοπή και πείσμα,
της προσφυγιάς ο κάματος έκτισε μια φωλιά να ξαποστάσει.
Και εκεί στην βλοσυρή του τείχους ερημιά,
ξανάνθισε η ελπίδα για ζωή στο πρώτο κλάμα ενός παιδιού.
Μακρύς της μνήμης ο ιστός που πλέχτηκε στου χρόνου την ανέμη.
Από πατρίδες νέες και παλιές
από ζωές νεανικές και γερασμένες.
Που συμπορεύτηκαν μαζί με αγάπη και συμπόνια,
ως τον σημερινό ξεσπιτωμό τους.
Τώρα κουφάρια τοίχων χάσκουν και σιωπή
Μα όταν περιδιαβείς ετούτα τα χαλάσματα της μνήμης
θα νοιώσεις την ανάσα της ζωής που νότισε
σαν στρώματα αλλεπάλληλα μπογιάς
τους γκρεμισμένους τοίχους
θα αφουγκραστείς το βήμα των ανθρώπων
που λείανε τις πέτρες στα καλντερίμια.
Και αν σου φάνει πως άκουσες κλάμα παιδιού μην γελαστείς
Θάναι  της πόλης σου το κλάμα.