Μόλις οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έπεφταν στο κοιμισμένο προσωπάκι της , πεταγόταν απ το κρεββατάκι της , φορούσε στα γρήγορα το σορτσάκι και το φανελάκι της , έβαζε βιαστικά τα μπλε τσοκαράκια της και προχειρονυμένη κι ελαφρώς αχτένιστα τ' αγορίστικα μαλλάκια της , μ' ένα βιαστικό φιλί στη γιαγιά , έφευγε τρέχοντας απ' το σπίτι της.
Δυο τετράγωνα πιο πέρα την περίμεναν τα φιλαράκια της.
Εκείνο το καλοκαίρι είχε προστεθεί ένας νέος φίλος στην παρέα , ο Βασιλάκης εξ Αμερικής -ξαδερφάκι της φίλης της Κατερίνας- , που είχε ένα ολοκαίνουργο ποδήλατο.Δεν την πείραζε που ήταν αγορίστικο , να μάθει ήθελε κι έτσι έγινε τσιμπούρι στον Βασιλάκη.
-Βασιλάκη , μπορώ να κάνω λίγο με το ποδήλατό σου ;
-Ξέρεις ;
-Αμέ
Και καβαλούσε το ποδήλατο , δίχως να ξέρει και δως του πείσμα και δως του τούμπες και δως του υπομονή και να τα γόνατα μες στο αίμα.
Μια βδομάδα κράτησε αυτό το μυστικό παιχνίδι από τη μαμά της που ήταν όλο απορία πως κατάφερνε να έχει , κάθε μέρα , πληγιασμένα τα δυο τρυφερά γονατάκια της.
Κι έτσι , ένα μεσημέρι , ανεβασμένη στο ποδηλατάκι του Βασιλάκη ( ο ταλαίπωρος , δεν το 'χε χαρεί με τη Μαρία που του είχε γίνει κολλιτσίδα) , στάθηκε κάτω απ' το μπαλκόνι του σπιτιού της και περίχαρη , άρχισε να φωνάζει.-Μαμάααα , μαμάααα
Αντικρίζοντας η Κυρά Φωτεινή , τη Μαρία πάνω στο ποδήλατο , γούρλωσε τα μάτια τρομαγμένη και της φώναζε να κατέβει αμέσως για να μη χτυπήσει.Η γιαγιά της όμως την κάμαρωνε μ' ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
-Τώωωωωρα , τώρα έμαθα μανούλα και δε θα ξαναχτυπήσω κι έκλεισε , με πονηριά , το μάτι στη γιαγιά της.
Το κοριτσάκι μεγαλώνοντας , συνέχισε να είναι επίμονο , να έχει υπομονή και να παίρνει πρωτοβουλίες κι αποφάσεις για τη ζωή της , χωρίς να χρειάζεται βοηθητικές ρόδες.Ήξερε -και της ήταν αρκετό- , πως είχε ανθρώπους να τη στηρίξουν.
Γυναίκα , ώριμη τώρα πια , συνεχίζει με το ίδιο πείσμα , την ίδια υπομονή γιατί δυο "βοηθητικές ρόδες" είναι στο πλάι της.Οι άνθρωποί της , η δύναμή της.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ http://www.kijiji.ca/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου