 |
Φοβάμαι, πως τελειώνεις μέσα μου… σβήνεις..
αργά και σταθερά, κατηφορίζει η σκέψη,
οι αναμνήσεις γίνονται αχνές…
τα χρώματα θολώνουν κι οι μουσικές φαλτσάρουν,
χάνεσαι… όπως η έμπνευση που γένναγα, για μας.
Η σπίθα στους χτύπους των σφυγμών, μισή…
Και κείνο μάτια μου που τρέμω πιο πολύ,
είναι το βήμα το γοργό, που μ΄ αποδιώχνει απ΄ το
«μαζί»,
και μ΄ οδηγεί στη σκοτεινή σπηλιά …
σ΄ αυτή που κατοικεί η απαξία μου, για σένα...
Στέλλα Πετκάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου