ΠΕΤΚΑΡΗ ΣΤΕΛΛΑ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη από γονείς Θεσσαλονικιούς τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης. Δουλεύω ακατάπαυστα απ΄ τα 17 μου χρόνια και θα συνεχίσω για πολλά ακόμα. Με συντηρεί το Ελληνικό Δημόσιο και εργάζομαι γι αυτό με φιλότιμο σα να είναι πάντα η πρώτη μέρα. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων & Οργανισμών και έκανα μεταπτυχιακό στα Πληροφοριακά Συστήματα. Πιστεύω και υποστηρίζω, την δια βίου μάθηση γιατί σε «κρατάει» σε εγρήγορση. Γράφω ερασιτεχνικά και δεν έχω αποπειραθεί μέχρι σήμερα να εκδώσω οτιδήποτε κι ούτε να συμμετάσχω σε κανενός είδους λογοτεχνικό διαγωνισμό. Η απόπειρα του προφιλ στο fb είναι μια διέξοδος στην ανάγκη να εκφραστώ μέσα απ΄ τα γραπτά μου. Έχω ένα γιο 23 ετών που με κάνει περήφανη κάθε μέρα στη ζωή μου. Μ αρέσει η μοναξιά και οι ώρες που περνώ με τον εαυτό μου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Εύα Κασιάρου που με παροτρύνει συνεχώς να προχωρήσω…»
Στέλλα Πετκάρη

1 .Μια λάμψη ξένη η όψη σου
διαυγής κι ασημένια.
Οι λέξεις σπαθιά που χάραζαν
ψυχή και μυαλό.
Όλα γύρω φως και πάθος.
Κι ήρθε ο αδίστακτος χρόνος
και σε σημάδεψε.
Σε πρόδωσε και σ έγδυσε
φανερώνοντας την αλήθεια.
Πόσο θλιβερή η μιζέρια,
πόσο κουραστικά σε φθείρει.
Σου ρουφά τον καιρό
και χάνεσαι, ξεχνώντας να ζεις.
Να ζεις για ότι διψάς κι αξίζεις,
αλλά δεν τολμάς…

2.Το αυθεντικό και γνήσιο…

δυστυχώς, «στοιχίζει ακριβά»,

αλλά είναι διαχρονικό και αντέχει στο χρόνο...

Την απομίμηση, την αποκτάς φθηνά

και μετά από μερικές «χρήσεις»,
ανακαλύπτεις πως δεν σου κάλυψε την ανάγκη!

Ήδη όμως, το αυθεντικό …

το "κατέκτησε" άλλος!

 3.Ένας «σκληρός» ήχος ακούστηκε στο χώρο…

Ήταν η στιγμή που έγερνες σε μια άλλη αγκαλιά

κι η καρδιά ενός αγγέλου ράγιζε, γιατί έχανε τον ουρανό της…

Ξέρω μάτια μου πως δε σ έσκιαξε ο ήχος… 

δεν τον μέτρησες…

και σ΄ αυτή την αγκαλιά, αποκοιμήθηκες…

έχε τα φτερά του, φυλαχτό!

4.Μ ένα συμβόλαιο αυτογνωσίας,

κοίμισα τα λάθη μου, 

για ν΄ ανασάνει η σκέψη.

Σε μια βουτιά απόγνωσης, 

βούλιαξα τις τύψεις μου,

για να μάθει η ψυχή να κολυμπάει.

Και τότε, πνίγηκε ο έρωτας για σένα,
μόλις τα κύματα παρέσυραν,

τον θαυμασμό που σου ‘χα…

5.Φυλακίζω τη σκέψη μου

στην υποκρισία σου, 

για να μη θυμάμαι

πόση ανάγκη σ έχω.

Αποδιώχνω τις μνήμες
απ΄ το «για πάντα μαζί»,
για να μη χαθώ σ΄ αυτές
και λυγίσω.

Τιμωρώ τον εαυτό μου,

όταν γυρίζει το βλέμμα

ξανά και ξανά στο δρόμο,

μήπως κι ανηφορίσεις.

Σκοτώνω τη μορφή σου,

όταν σε δω σε όνειρο,

γιατί φοβάμαι πως

ακόμα σε νοιάζομαι…

Ανακατεύω τις μάσκες μου,

κι αλλάζω προσωπεία,

για να μη καταλάβουν οι γύρω μου,

πόσο μεγάλη ηθοποιός είμαι!

6.Η όψη της μοναξιάς

Όταν εσύ την προσκαλείς,

φαντάζει πολύτιμη και ακριβή.

Έχει την όψη διαμαντιού!

Αν φτάσει απρόσκλητη στην πόρτα σου,
είναι μαύρη και σκληρή.
Έχει την όψη καθαρού άνθρακα!

Χαμογέλασέ της... διαμάντι είναι πάλι!

7.  Παρατηρώ τη ζωή μου

και την περιμένω στη «γωνία», όταν κάνει κύκλους.

Της αρέσει να μου δείχνει κατάματα, ότι άφησα στη μέση…

Έτσι, «χαϊδεύω» και πάλι, τον παραλογισμό σου…

μέχρι να αποδεχθείς,

πως ότι δικαιούσαι… έχεις
κι ότι εισέπραξες… αξίζεις!

8. Κρύβεσαι σαν αμαρτωλή σκιά μεσ’ την πλαστότητά σου.
Μ΄ ένα πρόσωπο άγνωστο, που δεν συνάντησα ποτέ.
Έμαθες να σέρνεσαι στα σκοτάδια με μια πλαστή καρδιά
και να σεργιανάς μονοπάτια που σε καλοδέχονται.

Εδώ υπάρχει καθάριος ουρανός, δέντρα που λαμπυρίζουν
υπάρχουν ηλιοστάλακτοι ανθοί και μια αχτίδα αγάπης.
Για να διαβείς αληθινά… θα βρεις τον εαυτός σου,
αυτόν που ποδοπάτησες και πέταξες στ΄ αμπάρια.

Ψάξε και βρες τον σύντομα, γιατί αργοπεθαίνει.
Πάρε μαζί το βλέμμα του το καθαρό κι αντρίκειο
και σκέψου πως είν΄ να θρυμματίζεσαι να γίνεσαι κομμάτια.
Πως είναι ν’ ανασταίνεσαι και να γεννιέσαι πάλι.

Και σαν διαβείς ευθυτενής, στο δρόμο με τα πεύκα,
με μια αλήθεια συντροφιά και την ψυχή στα χέρια,
τότε θα νοιώσεις φοίνικας που έσπρωξε τις στάχτες
και δικαιούται να πετά, ώσπου να βρει τ΄ αστέρι…

9. Όταν το κοντοζύγωσες,

μαργαριτάρι ήτανε... 

σου θάμπωσε τα μάτια.

Και συ που το καμάρωνες 

και το δειχνες και σ άλλους,

σε μια νυχτιά το πούλησες, 

σαν γνήσιος ζιγκολό!

10 Ο μίζερος μισός σου εαυτός

Ξέρω που βρίσκεσαι.. 

Νιώθω τι σκέφτεσαι…

Φοβάσαι που έμεινες μισός!

Μη βάζεις άλλους να ψάχνουν για λογαριασμό σου,
ξέρεις, ότι τον άφησες εδώ…
εδώ τον παράτησες, τον μισό σου εαυτό.
Εκείνον, που οραματιζόταν με πάθος το μέλλον.
Εκείνον που δεν ήταν ικανός να ζήσει,
ούτε ένα παρόν της προκοπής.
Έναν μίζερο μισό σου εαυτό,
που τον παρκάρισες, επίτηδες εδώ, για να γυρίσεις.
Στον στέλνω πίσω όμως, όσο πιο γρήγορα μπορώ…
εκεί που είσαι τώρα…
εκεί και περηφανεύεσαι, μ΄ αυτά που εξιστορείς…
Λόγια που δε σου «στοιχίζουν»…
μόνο που σε στοιχειώνουν!

11. Α… Ναι! Για τ΄ όνειρο μιλάς!

Για κείνο που για χάρη του, 

αρχίζαμε ξανά…

Με το στανιό να κρατηθεί…

με μια τριχιά δεμένο..

το σέρναμε, το φτύναμε

και κείνο δε λυγούσε… 

Τρικλίζοντας ικέτευε, 

με παγωμένα μάτια…

«γιατί με φέρατε εδώ; 

Αφήστε με να φύγω,

να ξαποστάσω πεθυμώ,

με σας εγώ πεθαίνω».

12. Ο μικροπωλητής

«Μη φοβάσαι… Θα δεις!

Μαζί μέχρι το τέλος… μαζί!

Κανείς δεν είναι σαν εμάς… λίγοι είμαστε εμείς, 

οι απ’ το θάνατο πιο δυνατοί!

Το τέλος, θα είναι όπως η αρχή… θα δεις!»

Και ο καιρός κυλάει… 

Και το κελάηδημα 

του μικροπωλητή ονείρων… 

ακούγεται στις γειτονιές ομήρων γυναικών…

γάργαρο, κελαρυστό 

και πιότερο αυθεντικό!

«Μαζί… μη φοβάσαι … θα δεις!

Μαζί μέχρι το τέλος… μαζί!»