ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ ''Γιατί μερικές στιγμές κρατάνε περισσότερο από άλλες...''

Και επειδή με ρωτάτε πώς προέκυψε το χαμόγελο αυτό. Δεν είναι πόζα για φωτο, είναι όλα αλήθεια...Το βράδυ εκείνο, αν και διακοπές, είχα χείριστη διάθεση, χωρίς λόγο, ''τα της Ζωής'', για τους μυημένους, όσους με γνωρίζουν καλά. Από τις βραδιές- βάρδιες, βαρέα και ανθυγιεινά όμως, που λες να περάσει, να τελειώνουμε, να γυρίσουμε σπίτι, δε σε αντέχουν και δεν αντέχεις κανέναν. Καθόμουν, που λέτε, σε ένα παραλιακό μπαρ, κόσμος πήγαινε, ερχόταν, αδιάφορα όλα και βαρετά. Και τότε βλέπω ακριβώς απέναντί μου, ένα παιδί, γύρω στα είκοσι να με κοιτάζει επίμονα. Με κοίταζε και μου χαμογέλασε, απλά, έτσι. Από τα ''απλά'' που δε ρωτάμε γιατί. Επειδή το γουστάρουμε και μας ανεβάζει και επειδή η ζωή είναι μικρή, για να ψάξουμε τα ''γιατί και πώς'' κάποιες φορές. Πολύ με συγκινούν εκείνοι που με κοιτάζουν και δε λένε τίποτα, μόνο χαμογελούν και ο αέρας γεμίζει φρεσκάδα!... Ακόμα και στο δρόμο και σε μια υπηρεσία, οπουδήποτε. Είναι λες και μοιραζόμαστε ένα μυστικό, λες και κλείνουμε το μάτι στη ζωή την ίδια στιγμή! Είναι αυτό που νομίζεις ότι ''γνωριζόμαστε από κάπου''. Αυτά τα βλέμματα της αναγνώρισης, που διώχνουν εκείνα της απόγνωσης και σε κάνουν να χαμογελάς, όπως η αφεντιά μου εδώ! Και ίσως οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι ερωτευμένοι με τη ζωή και συλλέγουν στιγμές ουσίας, που θα θυμούνται μετά από πολλά πολλά χρόνια! Γιατί μερικές στιγμές κρατάνε περισσότερο από άλλες...