ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ "ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΜΑΣ"

Πριν περίπου τρία χρόνια, πέρασα αρκετές μέρες για σοβαρό λόγο υγείας δικού μου ανθρώπου σε μεγάλο θεραπευτήριο της Θεσσαλονίκης. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά από τόσο κοντά αντιμέτωπη με το θάνατο, τον πόνο, τις εντατικές, τις βιοψίες...και όλα όσα λέμε βλακωδώς ότι ποτέ δε θα τύχουν σε μας. Και ενώ ευτυχώς όλα στο τέλος πήγαν καλά, στο διπλανό δωμάτιο οι γιατροί με φανερή συντριβή έλεγαν στους γονείς μιας νέας και όμορφης κοπέλας να αρχίσουν να προετοιμάζονται για το τέλος του παιδιού τους. Αλήθεια, πώς προετοιμάζεται κανείς γι'αυτό; Πώς κοιτάς στα μάτια τον δικό σου άνθρωπο, που σε λίγο θα φύγει και πώς του λες μαζεμένα όσα θα του έλεγες τα επόμενα δέκα...είκοσι χρόνια; Πώς κάνεις αυτές τις γενναίες και λεβέντικες πράξεις;...

Με τα μάτια των ανθρώπων εκείνων συνεχώς μπροστά μου επέστρεψα στο σπίτι. Συγχωρήστε μου τον δραματικό τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εκκρεμότητες πολλές στη δουλειά με περίμεναν στην επιστροφή, υποχρεώσεις οικογενειακές, όλα να γυρίζουν στο μυαλό μου, ερωτηματικά, ανασφάλειες και αγωνίες, όταν ξαφνικά κάποιες μέρες μετά γίνεται ένα...''κλικ'' σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης πεισματικής, χωρίς να το καταλάβω επιστρέφω στην πραγματικότητα και με τρομακτική δύναμη μετατρέπω τη ''τζούρα'' από θάνατο σε ανάσα δροσερής ζωής!

Ποιοι θεοί συνωμότησαν και πιο μαγικό ραβδί με άγγιξε, σας ορκίζομαι ακόμα δεν έχω καταλάβει, όμως ο θάνατος υπήρξε ο ''μεσίτης'' για την καινούρια θεώρηση της ζωής. Από τότε προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή και να θεωρώ τη ζωή δώρο Θεού, με τα καλά και τα άσχημα που φέρνει, ενώ καθημερινά επιδίδομαι σε αγώνα απομάκρυνσης ''τοξικών'' ανθρώπων από κοντά μου, που με γεμίζουν πόνο, αρνητισμό και μιζέρια, χωρίς να έχουν εσωτερική ποιότητα και ουσία. Υπάρξεις με δήθεν συναισθήματα, δήθεν ψυχικό βάθος, δήθεν ζωή: ''Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος'', όπως επισημαίνει εύστοχα ο Αλεξανδρινός ποιητής. Αποζητώ τους Ανθρώπους και όχι τα αδύναμα ανθρωπάκια, που κάνουν κακό και δηλητηριάζουν τους γύρω τους με τη μικροψυχία και το θλιβερό τους μικρόκοσμο. Πλέον ''κρατώ'' δίπλα μου όσους αγκαλιάζουν την ψυχή μου και μπορώ με την αγάπη τους να έχω συναισθηματική ισορροπία και υγεία. Θέλω να χαμογελάω και να μη φοβάμαι, γιατί όσοι είναι κοντά μου ξέρω πως και το ελάχιστο να έχουν από μένα, θα με αγκαλιάσουν με ευγνωμοσύνη! Σημασία έχει να αισθανόμαστε ασφάλεια, αυτό δεν είναι που μετράει; Να γελάμε, να κλαίμε, χωρίς προσποίηση και στείρες εξυπνακίστικες κριτικές από ''κείνους που κατέχουν την αλήθεια''. Σημασία έχει να μετατρέπουμε τα δεσμά σε ανθρώπινους δεσμούς! Αυτά ακριβώς όμως τα συναισθήματα και σε πολύ μεγάλο βαθμό με κάνετε εσείς να νιώθω! Στα πλαίσια ''επιστροφή στη ζωή'' έφτιαξα τότε το διαδικτυακό προφίλ αυτό, σας έκανα φίλους και δικούς μου ανθρώπους, σιγά σιγά, ένα αναγνωριστικό βήμα την κάθε φορά, στην αρχή με καχυποψία εκατέρωθεν, δειλά...''εξημερωθήκαμε'', ανοιχτήκαμε και δίνει ο καθένας όσα μπορεί, όσα έχει ανάγκη και αντέχει. Χωρίς υποχρεώσεις, υποσχέσεις και ψυχικούς εξαναγκασμούς επικοινωνούμε με τη δική μας αλήθεια, ανθρώπινα, με ειλικρίνεια και όχι με χυδαιότητες και προσποίηση.

Οι αγάπες μας, οι χωρισμοί μας, οι φόβοι μας, οι κοινές ανησυχίες, τα αστεία μας, οι μουσικές μας, οι ατέλειωτες βραδινές εξομολογήσεις μας και εκμυστηρεύσεις, η ατάκα που θα φτιάξει τη μέρα μας και θα κλείσουμε πονηρά το μάτι στη ζωή....Δεν είναι εδώ μέσα όλος ο κόσμος, αλλά είναι κομμάτια του και ανθρώπινα συναισθήματα. Γιατί δεν είμαστε μόνο πληκτρολόγιο και καλώδια, αλλά ψυχές, ματάκια κλαμένα ενίοτε, βλέμματα χαμογελαστά, σκέψεις, όνειρα και ελπίδες....Είναι η ζωή απλώς και πιστεύω ακράδαντα πως η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζει και τον τρόπο που αυτή θα μας αντιμετωπίσει.

Μου λείπετε πολύ, αλλά χρειάζομαι χρόνο με τους δικούς μου και κυρίως με μένα, να ''μερεμετίσω'' λίγο την ψυχή μου. Χρειάζομαι ξεκούραση και επιστρέφω...ελπίζω ανανεωμένη και χαρούμενη! Είναι οι μέρες που τα τιραντάκια του μαγιό αφήνουν σημάδια στους ώμους... Σας βλέπω τώρα, ξέρετε...τα πρόσωπά σας, λίγο πολύ γνωρίζω στους περισσότερους τι σας απασχολεί και πώς ζείτε περίπου. Βγαίνω στο μπαλκόνι, το νησί μπροστά μου ονειρεμένο, πόσο όμορφη είναι η Ελλάδα μας!...

Κοντεύει να ξημερώσει, ο θαλασσινός άνεμος με ζωντανεύει...Λατρεύω αυτό που έχω μαζί σας, σχέση ολοζώντανη: ''Έλα να τα πούμε, έφτιαξα κέικ, έχω καφέ, έλα, μωρέ, πού είσαι ακόμα; Άντε, μην αργήσεις!!!...'' και η καρδιά χτυπά από χαρά και δουλεύει...φάμπρικα με την προσμονή για τα απλά και καθημερινά! ''Τζούρα ζωής'' τώρα πια, δε σας είπα; Συγκίνηση τούτη τη στιγμή, γρήγορες οι ανάσες μου... Ακούσατε τον αναστεναγμό μου;... Αν μου έλεγε κάποιος πριν από πέντε χρόνια ότι θα τα έλεγα αυτά σήμερα, σίγουρα θα τον περνούσα για τρελό!...Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ πόσο υποστηρικτικοί θα μπορούσατε να είστε και πόσο καλοί φίλοι. Ακόμα και η κριτική σας είναι λες και είμαι η μικρή σας αδελφή πάντα...Ευγνωμοσύνη και μεγάλη αγκαλιά μόνο για όλους....

Προσφάτως κάπου διάβασα πως οι Ινδιάνες, όταν υφαίνουν μια κουβέρτα, αφήνουν ένα ελάττωμα, για να αναπνέει και να ελευθερώνεται η ψυχή! Να τι κάνετε στην ψυχούλα μου και σας μιλάω πάντα χωρίς να φιλτράρω ή να κρύβω κάτι, νομίζω ότι το καταλαβαίνετε αυτό, αφού έχουμε τους δικούς μας κώδικες.

Αυτή είναι η φίλη σας. Άλλοι μπορεί να είναι πιο τυχεροί και να έχουν πιο έξυπνους, πιο όμορφους, πιο πετυχημένους φίλους, πιο ικανούς. Η δική μου καρδιά όμως και το νοιάξιμο είναι χάρισμά σας ανά πάσα στιγμή: το απαραίτητο μπουφανάκι στις πλάτες σας, όταν η ζωή βγάζει ψύχρα και δυνατό άνεμο!....Αγαπιόμαστε σχεδόν, το έχουμε καταλάβει;