ΝΙΝΙΟΥ ΣΟΦΙΑ "ΜΑ, ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ;"

ΜΑ, ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ;*

Φωτογραφία Μaria tsakoniati

Ειλικρινά εντυπωσιάζομαι. Έχει τέλος η μοναξιά; Κι αν έχει, δεν το βρήκα.

Κάθε φορά, χωρίς να το θέλω, λέω, μα ως πού φτάνει; Το ίδιο είναι; Μπορεί… Στην πρώτη περίπτωση υπερισχύει το « δεν έχει άλλο της ». Στη δεύτερη ψάχνω να βρω το χειρότερο σημείο της, πού χτυπάει κόκκινο, πού θα φωνάξω « ως εδώ δεν αντέχω άλλο ». Ψέμα! Τι πάει να πει δεν αντέχω; Φτάνει ως εδώ! Θα σταματήσει ο σερβιτόρος να μου βάζει στο πιάτο; Όχι! Θα συνεχίσει. Γιατί είναι αόρατος. Φοράει λευκά τη μέρα και μαύρα τη νύχτα. Άντε να τον δεις! Κάτι φορές μου ’ρχεται να τον βουτήξω, να του ξεσκίσω τα ρούχα και να τα πετάξω στα σκυλιά. Όχι! Στα σκουπίδια! Θα ’θελα να τον δω αυτόν το σερβιτόρο της μοναξιάς να τρέχει γυμνός και ντροπιασμένος κι απελπισμένος και να μην ξέρει τι να κάνει. Ακριβώς όπως κι εγώ! Που με μπουκώνει θέλω δε θέλω. Και τρώω μέχρι σκασμού.

*στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη