ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ " Γιατί η νύχτα ξέρει…"

Απέραντες σήραγγες κι ατσάλινες ράγες μα τρένα πουθενά…
Στον τελευταίο σταθμό του Σεφέρη χλωμή πανσέληνου σκιά

τα λίγα φεγγάρια που μ΄ αρέσανε, στην επιφάνεια του η ψυχή μου

η γούρνα που άδειασε και σιώπησε το ποδοβολητό των αλόγων…

Νεκρή φύση γύρω μου οι αγάπες που κοιμούνται στις φούχτες μου
δέντρο που έβγαλε χαρακιές στην παλάμη μου το αγκομαχητό της μέρας

ήλιοι που κάηκαν οι ματιές στα μάτια των γυναικών οι άμετροι πόθοι

γη και ύδωρ τ΄ αναστάσιμα φιλιά τους, λύτρωση ή φυλακές μοιραίες…

Κι εσύ που μίλησες με παραβολές -κι ας είχες κι άλλο τρόπο-
κι αυτοί που σιώπησαν μπαίνοντας στις πύλες της μιλιάς σου,

όλοι μας, ένα κίτρινο φύλλο γίναμε που καρτερά τον άνεμο να ταξιδέψει!

26-8-2014