 |
Ἀπὸ μικροῦ μὲ ἔλεγεν ὁ γέρων ὁ πατήρ μου
τέκνον μου, μάθε γράμματα, κι ὡσὰν ἐσέναν ἔχει,
βλέπεις τὸ δεῖνα, τέκνον μου, πεζὸς περιεπάτει,
καὶ τώρα ἔν’ διπλοεντέλητος καὶ παχυμουλαράτος
Αὐτὸς μικρὸς οὐδὲν εἶδεν τὸ τοῦ λοετροῦ κατώφλιν,
καὶ τώρα λουτρακίζεται τρίτον τὴν ἑβδομάδαν˙
ὁ κόλπος του ἐβουρβούρυζεν φθεῖρας ἀμυγδαλάτας,
καὶ τώρα τὰ νομίσματα γέμει τὰ μανδηλάτα
Καὶ ἔμαθον τὰ γραμματικὰ μετὰ πολλοῦ τοῦ κόπου.
Ἀφ’ οὗ δὲ τάχα γέγονα γραμματικὸς τεχνίτης,
ἐπιθυμῶ καὶ τὸ ψωμὶν καὶ τοῦ ψωμιοῦ τὴν μάνναν.
Ὑβρίζω τὰ γραμματικά, λέγω μετὰ δακρύων˙
«Ἀνάθεμαν τὰ γράμματα, Χριστέ, καὶ ὁποῦ τὰ θέλει!
ἀνάθεμαν καὶ τὸν καιρὸν καὶ ἐκείνην τὴν ἡμέραν
καθ’ ἣν μὲ παρεδώκασιν εἰς τὸ διδασκαλεῖον,
πρὸς τὸ νὰ μάθω γράμματα, τάχα νὰ ζῶ ἀπ’ ἐκεῖνα!»
Ἐδάρε τότε ἂν μ’ ἔποικαν τεχνίτην χρυσορράπτην,
ἀπὸ αὐτοὺς ποῦ κάμνουσι τὰ κλαπωτὰ καὶ ζῶσι,
καὶ ἔμαθα τέχνην κλαπωτὴν τὴν περιφρονημένηςν,
οὐ μὴν ἤνοιγα τ’ ἀρμάριν μου καὶ ηὕρισκα ὅτι γέμει
ψωμίν, κραςὶν πληθυντικὸν καὶ θυννομαγειρίαν,
καὶ παλαμιδοκόμματα καὶ τςίρους καὶ σκουμπρία˙
παρ’ οὗ ὅτι τώρα ἀνοίγω το, βλέπω τοὺς πάτους ὅλους.
καὶ βλέπω χαρτοςάκκουλα γεμᾶτα τὰ χαρτία.
Γείτονα ἔχω πετσωτήν, ψευδοτσαγγάρην τάχα,
πλὴν ἔνι καλοψωνιστής, ἔνι καὶ χαροκόπος.
Ὅταν γὰρ ἴδῃ τὴν αὐγὴν περιχαρασσομένην,
εὐθής˙ «ἂς βράσῃ τὸ θερμόν, λέγει πρὸς τὸ παιδίν του,
καὶ νά, παιδίν μου, στάμενον εἰς τὰ χορδοκοιλίτσια,
ἀγόρασε καὶ βλάχικον σταμεναρέαν τυρίτσιν
καὶ δός μου νὰ προγεύσωμαι, καὶ τότε νὰ πετςώσω.
Ἀφ’ οὗ δὲ παραθέσουσι καὶ νίψετε καὶ κάτςῃ,
ἀνάθεμά με, βασιλεῦ, ὅταν στραφῶ καὶ ἰδῶ του
τὸ πῶς ἀνασκουμπώνεται κατὰ τῆς μαγειρίας
ἂν οὐ κινοῦν τὰ σάλια μου καὶ τρέχουν ὡς ποτάμιν.
Αὐτὸς γὰρ ἐμπουκκώνεται, κλώθει τὴν μαγειρίαν,
καὶ ἐγὼ ὑπάγω καὶ ἔρχομαι πόδας μέτρων τῶν στίχων.
Αὐτὸς χορταίνει τὸ γλυκὺν εἰς τὸ τρανὸ μουχρούτιν,
καὶ ἐγὼ ζητῶ τὸν ἴαμβον, γυρεύω τὸν σπονδεῖον,
γυρεύω τὸν πυρρίχιον καὶ τὰ λοιπὰ τὰ μέτρα˙
ἀλλὰ τὰ μέτρα ποῦ ὠφελοῦν τὴν ἄμετρόν μου πεῖναν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου